Ik had me nog zo voorgenomen om er niet over te schrijven. Niet over vlucht MH17 en niet over Gaza. Omdat het allemaal toch niets uithaalt. En het is allemaal zo schrijnend en zo vreselijk ingewikkeld dat ik het lastig vind om er nog een beetje orde in te scheppen en onmogelijk om de goeden en kwaden te benoemen en het waarom daarvan in woorden te vatten.
Het enige wat ik de laatste tijd kan denken is: ‘kalmte, mensen, kalmte’. Want het lijkt wel of de hele wereld gek aan het worden is.
Wie had ooit gedacht dat ik nog eens volledig achter een besluit van de huidige Nederlandse regering zou staan? U weet dat ik niet bepaald een fan ben van Rutte c.s., en dat is een zwaar understatement. Het kost me dan ook enige moeite om het uit mijn strot te krijgen, maar: met de manier waarop de Nederlandse regering omgaat met het MH17-drama ben ik het helemaal eens. Blijkbaar hebben mensen altijd een schuldige nodig om zich op af te reageren, en of die schuldige nu werkelijk schuldig is of niet doet minder ter zake. Waar her en der geschreeuwd wordt om een harde aanpak van het Kremlin, om spierballengedoe, om absurde maatregelen als het uitzetten van de dochter van Poetin en zelfs om militair ingrijpen (De Telegraaf natuurlijk, sommige dingen veranderen nooit), ben ik het helemaal eens met de behoedzame aanpak en de prioriteitenstelling van het kabinet.
Eerst die doden naar huis. Dan verder zien. Hetgeen wat mij betreft inhoudt dat eerst tot op de bodem wordt uitgezocht hoe de vork nu precies in de steel zit.
Orde. Kalmte.
Er moet nu gehandeld worden op basis van feiten, niet van veronderstellingen. Want bewezen lijkt er nog niets. De Amerikanen claimen bewijzen te hebben dat de seperatisten (wie dat ook precies mogen zijn, want zelfs dat is niet duidelijk) MH17 naar beneden hebben geschoten. Maar de Amerikanen hadden destijds ook bewijzen dat Saddam Hoessein in het bezit was van massavernietigingswapens en we weten allemaal hoe dat is afgelopen. De Amerikanen hebben hun eigen agenda.
Wie kun je nog vertrouwen in een hoogst complexe politieke situatie als deze? Antwoord: niemand. Een ding is wel zeker: niemand is geholpen met het op de spits drijven van deze situatie op dit moment.
Ooit, lang geleden, was ik in Israël en ik bewaar aan dat bezoek goede herinneringen. Ik weet niet of dat er de oorzaak van is dat ik toch altijd, ondanks alles, een beetje sympathie voor dat land heb gehouden. Niet voor zijn politiek, niet voor de manier waarop het met Palestijnen en met Afrikaanse vluchtelingen omgaat, maar voor het land als geheel, het landschap, de mensen die ik er heb ontmoet, de tragiek van het Joodse volk, ach, ik weet het ook niet waardoor zo’n gevoel nu precies wordt veroorzaakt.
Het schamele restje sympathie dat er nog was, is nu helemaal weg. Weggeschoten en weggebombardeerd. Voor de slachting die Israël in Gaza aanricht bestaat geen enkel excuus, is geen flinter sympathie mogelijk. Overigens ook niet voor het ontvoeren en doden van Israëlische jongens en het afschieten van raketten door Hamas, of door wie daar ook achter zit, vanuit de Gazastrook. Van Israëlische kant zag ik de afgelopen dagen de meest walgelijke ideeën langskomen, van het inzetten van verkrachting als oorlogswapen tot aan het vermoorden van alle Palestijnse vrouwen.
Kalmte mensen, kalmte. Ergens moet iemand op een zeker moment beslissen dat het genoeg is geweest, dat er genoeg geleden is aan beide kanten, dat er genoeg doden zijn gevallen en dat er dringend een vreedzame oplossing moet worden gevonden. Iemand die inziet dat al dat geweld alleen maar leidt tot meer geweld. Helaas lijken er aan beide kanten van het conflict geen mensen met genoeg hersencellen en goede wil te zijn die dit inzien.
Vandaag beleeft Nederland alsnog een dag van nationale rouw. Ik maak daar maar een dag van internationale rouw van en denk aan alle onschuldige burgerslachtoffers van alle idiote oorlogen die er op deze dolgedraaide wereld gaande zijn ter meerdere eer en glorie van geld, goden en gekke mannetjes.
Een dag van Internationale rouw, daar zou ik het mee eens kunnen zijn.
Een dag van Nationale rouw, nee sorry. Dan mag iedereen woedend worden op mij maar ik vind wat nu gebeurt een symbolisch circus. Niettegenstaande het feit dat de nabestaanden zeer zeker hun moment moeten krijgen bij de aankomst van twee vliegtuigen met doden (ik weiger de woorden lijken of stoffelijke overschotten te gebruiken aangezien ik dat misselijkmakende woorden vindt), de hele fanfare eromheen vind ik meer dan walgelijk.
De gehele regering, afvaardiging van de kamer, Koning en Koningin zijn er bij. Die laatste twee, prima. Een kleine Kabinetsafvaardiging, okee. Degenen om wie het gaat, zo’n 1000 nabestaanden zijn in mijn ogen de enige rechthebbenden om daar aanwezig te zijn. Dan worden alle vlaggen halfstok gehangen (kan ik nog inkomen). Klokken worden geluid en als de vrachtwagens vertrekken van Eindhoven naar Hilversum worden de A2 en A27 afgesloten in Noordelijke richting zodat de doden onder politiebegeleiding vervoerd kunnen worden. (ook nog begrijpelijk). Treinen en ander OV zullen stoppen. Er zal landelijk een minuut stilte in acht worden genomen en vanavond, hoe kan het ook anders is er een stille tocht in Amsterdam.
Wat mij stoort aan dit hele rouwproces is het circus dat er van gemaakt wordt. Het overdreven op de emotie spelen door media en Politiek. Goed, we hebben een dag geen reclame op TV. Jammer dat er het neerschieten van een passagiersvliegtuig voor nodig was om dat te bereiken.
Waar was die dag van Nationale rouw toen :
In 1953 de dijken braken ?
Toen in Tenerife honderden mensen omkwamen omdat een Piloot besloot over een KLM boeing heen te willen starten ?
Toen in Faro een vliegtuig crashte ?
Toen in Enschedé een groot deel van de stad opgeblazen werd doordat er een vuurwerkfabriek ontplofte ?
Toen in Libië een passagiersvliegtuig neerstortte ?
En ga zo maar door. Wat is hier anders ? Het feit dat het toestel is neergeschoten omdat het boven oorlogsgebied vloog ?
Natuurlijk, iedereen moet kunnen rouwen. Iedereen is geschokt, ook ik. Gerouwd heb ik al, de eerste twee dagen. Geïnteresseerd in de voortgang van het onderzoek ben ik ook.
Misselijk door de walgelijke Politisering van dit vreselijke ongeval, want dat is het vooralsnog, een ongeval, tot NTSB, AAIB, OVV en anderen (veiligheidsdiensten) tot andere conclusies komen en wel dat er opzettelijk gehandeld is, ben ik ook.
De smerige spelletjes van EU en VS zijn overduidelijk te zien hier. De anti-Rusland hetze ook. Allemaal niet kies en niet kalm. Ondanks dat de regering, en daar ben ik het met de schrijver van bovenstaande eens, de kalmte bewaart en gedegen onderzoek wil en nu ook een internationale VN Politiemacht op de site van de crash wil krijgen.
Het besluit van vele Maatschappijen niet meer op Israel te vliegen vanwege de Gaza Oorlog keur ik ook goed. Prima actie. Nu ook niet meer over Syrië en Iraq vliegen want de rebellen daar kunnen ook aan BUK systemen komen via de arsenalen van Assad en Maliki.
Maar er gaan om ons heen honderden zo niet duizenden mensen per dag dood. Aan honger, oorlog, ziekte, ongevallen, moorden of wat dan ook. Dat is even erg zo niet erger dan het grote verlies dat ons Land heeft geleden aan burgers, in één walgelijke klap.
Moet daarom dan ook maar meteen het hele land over de rooie zijn ? Gisteren zag ik vrolijke, spelende kinderen, blisfully unaware van de ramp. Lekker in de tuin in de zon, spelen met water. De natuur doet haar ding, even onverstoord als anders.
Stilstaan en contempleren bij deze luchtvaartramp die voorkomen had kunnen -en moeten worden, nadenken over de slachtoffers, rouwen. Allemaal prima.
Maar er een nationaal circus van maken dat voortdendert op emotie en de cultivering van verdriet is mijns inziens niet de juiste weg. Net als de speech bij de VN van Timmermans, die ik op het punt van het gebruiken van theatrale emotie om je punt nog meer kracht bij te zetten echt pathetisch vond, en dan met name het stukje van het in elkaars ogen kijken en afscheid nemen, is het cultiveren van verdriet op deze wijze in mijn ogen niet opportuun of zelfs respectvol. Het is uitbuiting van emotie.
Hoeft u het overigens geenszins mee eens te zijn hoor, is mijn mening maar.
Ik doe in elk geval niet mee aan die cultivering van verdriet van vandaag.
Wellicht ben ik rond 16.00 uur als de vliegtuigen landen even stil, denk even na over wat er gebeurd is, leef even mee met de nabestaanden voor zover ik dat kan. De enige doden die ik te betreuren heb gehad in mijn leven zijn mijn oma’s, mijn ouders, en wat vrienden die deels door suïcide, deels door ongevallen en een paar door oorlogshandelingen het leven lieten. Maar daar denk ik vrijwel iedere week een keer aan. Daar heb ik een Nationale huildag niet voor nodig. Evenals ik dat niet nodig heb voor het gedenken van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, of het herdenken van de gevallen Soldaten.
Laat dit circus aan mij voorbij gaan.
Een internationale herdenking. Dat zou juist en correct zijn. Voor ALLE slachtoffers van geweld.
Maar denk maar niet dat dat geweld na die herdenking zou stoppen.
Dat gaat gewoon door.
En door.
En door.
Mee eens, JJB.
I want Dutch major of Hilversum, Pieter Broertjes to be locked up in asylum for lunatics: http://www.theguardian.com/world/2014/jul/23/mh17-dutch-mayor-vladimir-putin-daughter-deport
Helaas zitten de meeste ‘lunatics’ in het gekkenhuis dat we doorgaans met ‘de politiek’ aanduiden, Ralph.
Heb je ze zien zitten net ? Onze Bobo’s ? Lekker op hun stoeltje op de eerste rij terwijl de NABESTAANDEN ergens anders op het vliegveld moeten staan en niet bij de twee vliegtuigen mogen zijn ? Het leger doet het redelijk met de draagploegen die de eerste slachtoffers naar de auto’s brengen. Maar dan de Militair die de last post probeert te spelen en zijn pet zonodig moet vasthouden vanwege de wind en een noot mist. Een Militair die die taak krijgt zou niet aan zijn pet moeten zitten. Het spelen is het belangrijkste, pet of geen pet. Dat was bij het Engelse leger of het Amerikaanse niet gauw gebeurd. Dat kan je dan wel weer charmant noemen vanwege de knulligheid, ik vind het minder.
Maar niets vind ik walgelijker dan dat stelletje bobo’s op hun stoeltjes met pluche terwijl de nabestaanden niet eens daar mogen staan waar zij behoren te staan.
En dat noem ik het kapen van rouw en een grove schande.
Uit de link van Ralph schijnt da we burgemeesters hebben die met aan debiliteit grensende psychopathie lopen rond te pronken.
Zover over de zorgvuldigheid van keuze en selectieproces van burgemeesters.
Eigenlijk wat Broertjes daar voor pleit is zeker een soort van afgeleide van de Krystalnacht pogrom tegen burgers die hem niet welgevallig zijn.
Om trots op te zijn, of niet?
Ach, de dochter van Putin deporteren zal voor Fredje geen probleem zijn. Hij deporteert dagelijks honderden mensen.
@Ralph,
Je kunt de PvdA weliswaar niet verantwoordelijk houden voor iedere uitlating van haar bestuurders, maar dat de uitlating van een PvdA-burgemeester komt, verwondert me allang niet meer. Deporteren is dagelijkse praktijk in Nederland.
Goed geschreven!