De afgelopen weken zijn verschillende illustere popsterren overleden. Daaraan is ook op Krapuul aandacht besteed. Volop aandacht voor David Bowie, een artikel voor Lemmy Kilmister (Motörhead) en, zij het met aversie en/of schroom, Glenn Frey (Eagles)
(tussen haakjes eerder in het jaar overleed Chris Squire (Yes) die ook een heel behoorlijk oeuvre heeft nagelaten. Ik noem hier zijn laatste studioproductie in samenwerking met zanger Jon Anderson, het album “Magnification” uit 2001. Dit album bevat o.a. het nummer/mantra “Give love each day”)
Alan Rickman
Deze In Memoriam wordt echter geschreven voor Alan Rickman, die overleed op 14 januari j.l. Rickman is de laatste tijd vooral bekend door zijn vertolking van professor Severus Snape (Sneep) in de Harry Potter films. Velen kennen hem nog van zijn rol van schurk Hans G. in Die Hard en de romantici kennen hem van zijn rol als Colonel Brandon in de verfilming van Jane Austens Sense and sensibillity. In deze film verovert de ruim 30-jarige kolonel het gebroken hart van de 16-jarige Marianne Dashwood. Zeer tot tevredenheid van alle betrokkenen, want dat was de ideale toekomst jonge meisjes: een huwelijk met een veel oudere, vermogende man, wat een garantie kon inhouden voor een (economische) zekerheid van bestaan. Zo romantisch!
My name is Rachel Corrie
Rickman was ook de drijvende kracht achter een theaterproductie over leven en dood van Rachel Corrie. Dit stuk speelde in Londen in 2005. Rachel Corrie was een Amerikaanse studente die tijdens de Tweede Intifada naar de Gazastrook reisde. Daar overleed ze op 16 maart 2003 doordat ze werd overreden door een bulldozer van het Israëlisch leger, terwijl ze protesteerde tegen de vernietiging van huizen in de Gazastrook. Ze was toen 23 jaar. Filmpjes hiervan zijn te vinden op internet.
Voor “The Guardian” is het overlijden van Rickman aanleiding voor een interview met de moeder van de overleden Rachel.
Een verfilming van de theaterproductie staat op Vimeo
My Name Is Rachel Corrie_The Play from No Lies Radio on Vimeo.
Pingback: Protestsong du jour: The lonesome death of Rachel Corrie | Krapuul