Ik miste de trein, daardoor kwam ik een half uur later dan afgesproken met de mede-krapulisten op het Centraal Station in Amsterdam aan. Op station Lelystad zag ik nog een eenzaam geel hesje die bij de Grote Praambult in de Oostvaardersplassen wilde gaan demonstreren. Het had iets triests. Toen de, tot de nok met klimaat-actievoerders gevulde trein, daar even later langs denderde was er behalve twee auto’s geen geel hesje noch ander anti-Oostvaardersplassen demonstrant te bekennen.
Om 10 voor 1 kwam ik aan op Amsterdam Centraal, volgende opgave was het vinden van mijn mede-Krapulisten André, Laurent en Annabelle. Terwijl ik richting Rokin liep kreeg ik al een idee van de massaliteit van deze klimaatmars. Van stoep tot stoep liep er een stroom mensen richting de Dam. Geen verkeer op het Damrak, ook de trams reden niet. Ter hoogte van het Beursplein stokte de stroom. De Dam bleek vol en vanaf het Centraal Station vulde ook het Rokin zich in no-time met mensen. Vrolijke mensen, met borden, toeters, bellen, drums en vooral paraplu’s. 30.000 was het eerste getal dat ik hoorde, terwijl ik mij voorzichtig door de mensenmassa bewoog.
Het werd wachten, geduwd door de mensen achter mij die ook op zoek waren, bewoog ik mij voetje voor voetje richting hoek Bijenkorf/Dam. We werden steeds dichter op elkaar gedrukt en er probeerden nog steeds kleine groepjes winkelend publiek tegen de stroom in zich een weg te banen. Ik hoorde mensen die al erg lang stil stonden die het koud kregen, iemand begon te hyperventileren, de mensenmassa week uitéén en de vrouw werd er soepel doorheen geleid. Als de flarden geluid, die vanaf het podium op de Dam het Damrak bereikte, stokten, steeg er een roep uit het publiek op die als een golf over het Damrak galmde: “LOPEN,LOPEN,LOPEN….”
Vlak bij de Dam vond ik twee van mijn mede-Krapulisten en na een telefoontje wist de derde zich ook bij ons te voegen. Terwijl het programma op de Dam nog bezig is wordt, vanwege de drukte, de klimaatmars gestart. Het hele programma op de Dam is overigens aan mij voorbij gegaan, maar ik heb er weinig aan gemist. Heb sowieso weinig met bekende Nederlanders die vanwege hun bekendheid hun zegje mogen doen. Ik hoor liever mensen die nu al direct de gevolgen van de klimaatverandering ondervinden. Mensen die ook aanwezig waren op de demonstratie. De gevolgen van de klimaatverandering treffen mensen wereldwijd en de radicale verandering van samenlevingen en economieën zijn als we de aarde willen redden onontkoombaar. Internationale solidariteit is noodzakelijk om de machthebbers er van te overtuigen, dat het roer echt om moet. Wereldwijd gaan daar mensen de straat voor op. Demonstraties zoals afgelopen zondag en de vele kleinere die daaraan vooraf gingen zijn schakels in deze solidariteitsketen.
We gingen lopen.
Terwijl de stroom mensen vanuit de Damstraat en het Damrak vanaf het Centraal Station nog op weg naar de Dam waren, had zich inmiddels richting de Munt ook al een lang en breed lint van demonstranten gevormd.
 |
 |
Op de Vijzelstraat maakten wij een stop zodat er wat gegeten kon worden. Hier konden we alle tijd voor nemen. Een onafgebroken stoet van mensen passeerde ons. Dansend, scanderend, zingend, met en zonder muziek, met borden, vlaggen of onopmerkelijk in stilte, allemaal met één doel de machthebbers te laten zien en horen dat de machthebbers te weinig en te laat doen om het wereldwijde probleem van klimaatverandering en de de daarmee gepaard gaande gevolgen aan te pakken. Minstens 40:000 mensen die krimp ipv groei van de fossiele en vervuilende sectoren willen. Minstens 40:000 mensen die de planeet boven het particuliere belang stellen.
Na de pauze sloten wij ons weer aan en bemerkten dat wij aan het eind van de stroom waren beland achter het inderdaad open vrolijke, strijdlustige en natte antikapitalistische intersectionele Blok voor Radicale Klimaatrechtvaardigheid terecht waren gekomen. Bijna het eind van de stoet. Achter ons konden we het politiebusje zien. We besloten iets naar voren te lopen en ons tussen de Extinction Rebellen te voegen. Hier werden oude vertrouwde leuzen gescandeerd.
 |
 |
Bij het Rijksmuseum aangekomen bleek de voor alle demonstranten symbolische poort onder het Rijksmuseum afgesloten te zijn. Een kleine domper, maar het mocht de pret niet drukken.
Een prima demonstratie, die toonde dat mensen uit allerlei geledingen van de samenleving, – arm en rijk, stad en platteland, pro- en anti-kernenergie, radikaal en behoudend -, elkaar kunnen vinden op één wereldomvattende problematiek en daar tegen ten strijde kunnen trekken. Het besef dat de gevolgen van ons eigen gedrag, de vernietiging van het ecosysteem, ons allen zal raken is ook een impuls voor de groei van wereldwijde solidariteit.
Dus op naar een volgende klimaatmars, met nog meer mensen en veel aandacht voor de meest kwetsbare gebieden op deze aardbol.
fotograaf: Maarten Reinboud
