De Spaanse overheid heeft met Artikel 155 de Catalaanse autonomie opgeschort en neemt het bestuur van de regio over om regionale verkiezingen uit te roepen. De uitslag daarvan zal waarschijnlijk weinig veranderen aan de huidige machtsverhoudingen tussen separatisten en anti-separatisten, en het is dan ook vooral een manier om tijd te kopen. Het is in elk geval geen manier om de heersende patstelling op te lossen.
Een echte oplossing vergt een diep begrip van de belangen die op het spel staan, maar de situatie wordt met de dag meer verwarrend voor waarnemers. Spanjaarden die in het buitenland wonen, zoals ik, krijgen vaak vragen als ‘Wat gebeurt daar allemaal in Catalonië?’, ‘Is Artikel 155 inroepen een dictatoriale daad?’, ‘Waarom is er geen dialoog?’, ‘Wie is er begonnen?’. En de meest gevreesde vraag van allemaal: ‘Wat gaat er nu gebeuren?’.
De makkelijkste manier voor mij om een antwoord te bieden op die vragen is een persoonlijk verhaal vertellen. Ik vertel dat ik in Sevilla opgroeide als zoon van een trotse Catalaan die ijverde voor de gelijkheid van alle Spaanse burgers, en dat ik weiger om mij de dag voor te stellen waarop ik een paspoort nodig heb om naar Barcelona te rijden. Catalonië, zeg ik, is bij de rijkste regio’s in Spanje, participeert al eeuwenlang aan het politieke en economische leven in het land, en heeft een diverse populatie met heel wat Castiliaanse achternamen en immigranten uit het hele land – uit Andalusië, Extremadura en Murcia, om er maar een paar te noemen. Dat is ook een van de redenen waarom ongeveer de helft van de Catalanen niet te vinden is voor onafhankelijkheid.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
