Eén van de deelnemers in onze groep zat er voor de vierde keer. Al zou je nu wel achter dit hele traject staan omdat je denkt dat mensen verplicht moeten worden hier iets van te leren, dan is het nog steeds waanzin dat iemand daar steeds weer naar teruggestuurd wordt als er weer eens een tijdelijke baan afgelopen is. Begrijpelijkerwijze was de motivatie van de betreffende man voor dit traject dan ook nul. Bovendien zijn het bij uitstek diegenen die nog niet zo heel lang werkeloos zijn die in dit traject terecht komen, niet zij die misschien inderdaad weer werkritme zouden moeten opdoen, zo zei die man.
Ik vraag mij serieus af of dit nu allemaal zomaar mag, en of het juridisch stand zou houden als deze of gene dit tot op Europees niveau zou spelen. Zelfs mijn Amerikaanse vriendin was geschokt toen ze hierover hoorde, en daar gaan ze toch bepaald niet genuanceerd om met bijstandsgerechtigden.
Over de aspecten van werkverdringing en het gedwongen moeten uitvoeren van werk dat eenvoudigweg met een minimumloon betaald zou moeten worden is hier en elders al vaker geschreven, dus daar ga ik verder niet over uitweiden.
Maar in Eindhoven bestaat het werkleertraject zoals gezegd ook deels uit begeleiding. Ook die is verplicht en ook dat is mijns inziens niet juist. Het idee dat puur omdat iemand bijstand AANGEVRAAGD heeft, dus nog niet eens toegekend heeft gekregen, maar tot allerlei activiteiten verplicht kan worden is fundamenteel onrechtvaardig. Overigens, ook al is die uitkering wèl toegekend dan nog volgt daar niet het recht uit mensen maar rond te kunnen commanderen.
De enige plicht die mijns inziens kan worden opgelegd is die van het zoeken naar een baan/inkomen, alhoewel zelfs daar nuanceringen in aan te brengen zijn, gezien het feit dat er nog steeds zes werkelozen per vacature zijn. Gelukkig heeft men dat bij diverse gemeenten ook wel door, zoals in Tilburg en Utrecht, waar men nu per werkeloze individueel wil bekijken in hoeverre daarvan verwacht mag worden dat die nog werkt zoekt of kan vinden. Voor sommige mensen is het nog heel wel mogelijk werk te vinden, zoals in mijn geval (wat dan ook weer gelukt is) maar voor anderen zeker niet.
Gelukkig ging men er hier in Eindhoven wel ruimhartig mee om. Op papier moet je vijf sollicitaties doen per week, maar ten eerste werd dat tamelijk ruim opgevat, zo telde bijvoorbeeld het inschrijven bij een uitzendbureau of op een vacaturesite ook als sollicitatie-activiteit, en bovendien werd ons verteld dat je echt niet vier of vijf onzinsollicitaties verondersteld werd te doen als je eens geen vacatures kon vinden.
Maar is afgezien van de verplichting ook de inhoud van die begeleiding fout?
Nee, niet noodzakelijkerwijze. Ik moet eerlijk zeggen dat er wel zinnige elementen bij zaten voor sommige mensen. Ikzelf heb hier en daar nog wel wat nuttige tips opgepikt, met betrekking tot het opstellen van een CV bijvoorbeeld. Niet dat ik een onleesbaar CV had, maar het is nu wel beter. Ook was er een interessante en ook wel amusante middag over communicatiestijlen, iets wat ik ook nog niet eerder had gehoord (ik ben immers slechts een eenvoudige bèta, qua opleiding).
En zo hebben enkele andere groepsleden ook wel een en ander meegekregen. Er zou dan ook niets op tegen zijn om dergelijke modules op vrijwillige basis aan te bieden aan werkzoekenden, er zijn beslist mensen die ondersteuning nodig hebben bij sommige zaken. De effectiviteit ervan hangt natuurlijk wel heel erg af van de invulling die er door de begeleiders aan wordt gegeven, maar ik kan niet anders zeggen dan dat mijn specifieke begeleiders er oprecht wat van probeerden te maken, de sfeer goed probeerden te houden en het goed in de gaten hielden of deze of gene niet in de put zat. Ik had mij van te voren schrap gezet voor allerlei onaangename en/of intimiderende praktijken, maar heb daar niets van gemerkt.
Wordt vervolgd
Pingback: Het Werkleertraject; verslag door een labbekak – Slot | Krapuul