Het naïeve vooruitgangsgeloof van GroenLinks

Zojuist het donderdagmiddag-debat over de trainingsmissie naar Afghanistan gezien.

Wat me het meest opviel, is het naïeve geloof van GroenLinks in de maakbaarheid van de werkelijkheid. Er is een situatie in Afghanistan in het algemeen aan de hand, en specifiek in Koendoez gebeurt er ook van alles, maar  de GroenLinks fractie denkt die situatie naar haar hand te kunnen zetten. Als je maar wilt, kun je als Nederlandse regering met de Afghanen afspreken dat de door Nederland getrainde politieagenten niet gaan vechten. Tenminste niet met de rebellen.

Dat sommige van die politieagenten zelf tot de rebellen behoren, komt niet bij ze op. Of misschien wel. Maar misschien maakt dat niet uit?

Het is verbijsterend hoe de GroenLinkse woordvoerdster probeert een droom van mensenrechten en vrouwenrechten in de mal te drukken van een politiemissie. Ik ben zelf ook erg voor mensenrechten voor de Afghanen. Wie is dat niet? Maar aan een NAVO-project meedoen brengt die mensenrechten geen millimeter dichterbij.

Iedereen wéét dat. De Amerikaanse inval begon in oktober 2001, nu ruim negen jaar geleden. In die negen jaar is er een heleboel kennis vergaard over wat werkt in Afghanistan, en vooral over wat niet werkt. Sommige deskundigen komen er al veel langer. Alle echte deskundigen, de onafhankelijken, zeggen allemaal hetzelfde. Nog meer militarisering roept alleen maar meer geweld op. En de plannen om in 2014 definitief weg te gaan, met alle legers, betekenen in feite dat de rebellen nog drie jaar moeten wachten, om het land dan te kunnen overnemen. De Navo-missie is de facto mislukt, en nu moet er nog even een showtje worden opgevoerd met overdracht van kennis en taken, waarna het grote inpakken kan beginnen. Nog even geduld, heren wapenhandelaren en andere mensen met een economisch belang, en na 2014 kan de burgeroorlog weer lekker oplaaien.

Het erge is dat ik van Jolandse Sap best wil aannemen dat ze in haar eigen woorden gelooft. Haar standpunt komt niet voort uit cynisme; hier probeert iemand echt tegen beter weten in iets goeds te verrichten. ”Vanuit onze passie voor Afghanistan”, zegt ze. Die passie is op zich aanbevelenswaardig, maar de praktische invulling van wat GroenLinks wil, toont geen echte passie voor het welbevinden van de gewone Afghanen. Als je je je echt met de gewone Afghanen engageert, doe je dit niet.  Dan ga je een andere kant op, de kant van de NGO’s en hun smeekbede voor een politieke oplossing, een oplossing waarvoor je diplomaten nodig hebt.

CDA en VVD gaat het slechts om de relatie met de Amerikanen, en dat is ook allemaal okee – maar waarom wil de fractie van GroenLinks als een klein groepje lemmingen per se van die klippen af? Voor een droombeeld van overdracht van westerse waarden en mensenrechten, waarvan iedereen nu al kan zeggen dat ’t in deze vorm niets wordt? En eigenlijk slechts averechts werkt? En de levens van de deelnemers, zowel aan Afghaanse als aan Nederlandse kant, in de waagschaal stelt?

Dit gedrag is niet uit te leggen aan iedereen die zich met Afghanistan bemoeit en zich ervoor interesseert. Waarom zeg je ja tegen een aangekondigde mislukking? Zou het dan alleen om de Haagse relaties gaan, om het intern-Haagse politieke aspect van wel of niet meespelen als Her Majesty’s Loyal Opposition?

En hoe zit het dan met de achterban van de partij? Wij hebben inmiddels toch wel duidelijk genoeg laten weten dat wij dit niet wíllen.  En dat we daar goede en heldere argumenten voor hebben, en dat we ons gesteund weten door een groot aantal deskundigen. De Kamerleden die dit aan de leden willen gaan uitleggen, kunnen zich de moeite besparen. Deze naïeve verblinding is niet uit te leggen.

Gaat het dan alleen maar om regeren, die volgende keer? Prima. Heel goed om regeringsverantwoordelijkheid te willen dragen en betrouwbaar te willen zijn. Maar blijf in vredesnaam allereerst een betrouwbare partner van jezelf.