Terwijl Trump als een hedendaagse persiflage van Djengis Khan de rooftocht van het Amerikaanse Imperium over de wereld voortzet, ditmaal in hun achtertuin (zoals Zuid Amerika neerbuigend genoemd wordt), is #resistance – jeweetwel, die honderdduizenden demonstranten met die schattige pussy-hats, oftewel ‘links’- verkruimeld tot niets of veranderd in vurige aanhangers van de ‘bevrijding’ van het Venezolaanse volk.
De Democratische partij, met uitzondering van Tulsi Gabbard en Ro Khanna en Bernie Sanders op een laffe, halfslachtige manier, heeft zich onder aanvoering van Nancy Pelosi en de hele corporate pers achter de usurpator opgesteld. Dat de verovering van Venezuela kan, en waarschijnlijk zal, leiden tot een Zuid-Amerikaans Syrië met honderdduizenden doden is niet tot in hun bubbel doorgedrongen of interesseert ze niet.
Gelukkig is écht links (onafhankelijke media, green party etc.) direct in de aanval gegaan tegen deze schandalige aantasting van de soevereiniteit van Venezuela en de op handen zijnde chaos en geweld.
Hieronder de vertaling van een artikel van Shamus Cooke, gepubliceerd op (counterpunch) waarin hij scherpe kritiek levert op de Democraten en wijst op de verschrikkelijke consequenties van hun houding:
Bernie en de Dem’s zakken voor Trump’s toets over Venezolaanse Coup
Toen Trump zijn steun uitsprak voor de zich ontwikkelende staatsgreep in Venezuela, bleef Bernie Sanders 24 uur stil. Dit is van belang omdat coups op de eerste momenten of uren kunnen worden gemaakt of gebroken; een dag tijdens een coup kan voelen als een maand of langer.
Met elk uur brulde Bernie’s stilte luider. Er lag zoveel gewicht in de weegschaal van Trump in binnen- en buitenland, tot op het punt waarop één vinger de schaal kon kantelen, maar Bernie weigerde de zijne op te tillen.
Onder de vele kandidaten van de Democratische Partij die naar het presidentschap dingen, legde alleen Tulsi Gabbard een ondubbelzinnige verklaring af die de coup veroordeelde, terwijl de linkse lieveling Alexandria Ocasio-Cortez haar kritiek beperkte tot een retweet.
Terwijl de Amerikaanse politiek woedend tekeerging over ‘shutdown’ van de regering, schonk Trump’s staatsgreep de Democraten een dolk en een blootgestelde flank, maar ze weigerden toe te steken en gaven het wapen terug, zodat het tegen de democratisch gekozen regering van Venezuela kon worden gebruikt.
Nancy Pelosi en andere vooraanstaande Democraten gingen verder en juichten hun ‘commander in chief’ toe door hun positie te gebruiken om president Maduro aan te vallen. De positie van Trump werd bijgevolg versterkt. In plaats van veroordeeld te worden voor het overtreden van internationale wetgeving, moest hij overkomen als een verantwoordelijke staatsman, die een ‘coalitie’ leidde van landen tegenover een ‘autoritaire dictator’. De virulente anti-Trump-sectie van de Amerikaanse media sloot de gelederen in zijn voordeel, zodat het moeilijk was om een afwijkende mening te vinden.
In deze context kreeg Trump een uitstekend uitgangspunt om de oorlog over de sluiting van de regering te winnen, totdat de gedurfde acties van luchthavenarbeiders het drama snel beëindigden. Maar Trump leerde ongetwijfeld een waardevolle les: de “resistance” van de Democratische Partij verkruimelt op kritieke momenten wanneer er een buitenlands conflict losbarst, hetgeen ertoe bijdraagt meer van dergelijke momenten in de toekomst te bevorderen.
Bernie Tweet Eindelijk!
Na een dag van ondraaglijke stilte hervond Bernie eindelijk zijn stem – door drie tweets te versturen. Maar de inhoud was onthullend en versterkte de zwakte die hem tijdens de eerste kritieke dag tot zwijgen bracht.
Tweet #1 was in wezen een punt-voor-punt plagiaat van Trump’s leugens die werden gebruikt om de coup te rechtvaardigen. Bernie tweette:
“De Maduro-regering is hardhandig opgetreden tegen de Venezolaanse samenleving, heeft de grondwet geschonden door de Nationale Vergadering op te heffen en werd vorig jaar herkozen in een verkiezing waarvan vele waarnemers zeiden dat ze frauduleus waren. De economie is een ramp en miljoenen migreren.”
In plaats van zijn pijlen te richten op de coup-acties van Trump richt Bernie ze op het slachtoffer. Bernie’s bewering van een frauduleuze verkiezing is gewoon laster, aangezien de Venezolaanse verkiezingen algemeen worden beschouwd als horend bij de beste ter wereld.
Telkens als de oppositie in Venezuela gelooft dat ze een verkiezing zullen verliezen, “boycotten” ze hem, hoewel de oppositie tijdens de laatste verkiezingen zodanig verdeeld was, dat sommigen boycotten terwijl anderen twee afzonderlijke anti-Maduro-kandidaten ondersteunden. Dus elke semi-objectieve waarnemer wist dat Maduro gemakkelijk en eerlijk de overwinning zou binnenslepen. Dat Bernie deze munitie aan Trump gaf – de belangrijkste reden om de coup te rechtvaardigen – maakt de senator eenvoudig medeplichtig aan een misdrijf.
Voorts, Bernie beweert dat Maduro “de Nationale Vergadering heeft ontbonden”. Dat is ook niet waar. Hoewel wat er is gebeurd ingewikkeld is, heeft het Venezolaanse Hooggerechtshof (niet Maduro) de Nationale Vergadering in 2017 ontbonden, in reactie op flagrante schendingen van de wet die de pro-oppositie Assemblee tot een niet-functionerende instelling maakten, die alleen wetten goedkeurde die de regering van Maduro ongrondwettelijk aanvielen.
Venezuela functioneert sinds 2017 in een staat van tweevoudige macht, toen een eenheidsregering werd verscheurd door de druk van de klassenstrijd enerzijds en het non-stop getreiter van een door de VS gesteunde oppositie, bezeten van het omverwerpen van de regering, anderzijds.
Met betrekking tot Bernie’s vermelding dat de economie “een ramp” is, hij weet heel goed dat Amerikaanse economische sancties, pro-oppositie immigratiebeleid en politieke dreigingen veel met de situatie te maken hebben, waarbij hij ervoor kiest om deze kritieke factoren te negeren, omdat dit het anti-Maduro-sentiment versterkt.
Bernie’s 2e Tweet was een versterking van de eerste, die de acties van Trump verder ondersteunde:
“De Verenigde Staten moeten de rechtsstaat, eerlijke verkiezingen en zelfbeschikking voor het Venezolaanse volk ondersteunen. We moeten het gebruik van geweld tegen ongewapende demonstranten en het onderdrukken van afwijkende meningen veroordelen.”
De “ongewapende betogers” waar Bernie hier naar verwijst zijn de stoottroepen van de vermogende oppositie die proberen de regering omver te werpen, die in 2017 dodelijke, gewelddadige protesten leidden die resulteerden in meer dan 100 doden, waaronder minstens vier levend verbrande pro-Maduro-supporters door de oppositie. Bernie weet vast wel dat de oppositie in Venezuela noch vreedzaam noch democratisch is.
De derde en laatste tweet is die waarin Bernie eindelijk zijn halfslachtige ‘oppositie’ tegen de coup van Trump uitdrukt:
“Maar we moeten van de lessen uit het verleden leren en niet in de ban van regimeverandering of ondersteunende coups raken – zoals we in Chili, Guatemala, Brazilië en de DR hebben gedaan. De VS hebben een lange geschiedenis van ongepast ingrijpen in Latijns-Amerikaanse landen; we moeten die weg niet opnieuw inslaan. “
Bernie zegt: “we moeten niet opnieuw die weg inslaan”, terwijl het feit dat Trump al 1000 mijl verder op die weg naar de coup is, niet door hem wordt veroordeeld. Veel planning en organisatie is in de staatsgreep gaan zitten, tot op het punt waarop elk pro-VS land in Zuid-Amerika en belangrijke Europese bondgenoten zijn overeengekomen om een nieuwe president, Juan Guaidó, te erkennen die geen enkele rechtmatigheid heeft.
In zijn tweets stelt Bernie ook geen eisen aan Trump, biedt geen oplossingen voor de explosieve groei van de crisis. Hij dringt er niet op aan dat Trump zijn erkenning van de coupleider als president intrekt, noch beveelt hij specifieke acties aan die de huidige koers zouden kunnen keren.
Een dergelijke passieve positie – die veel van de belangrijkste leugens die Trump gebruikt om zijn zaak te bepleiten – komt, in het beste geval, neer op een neutrale positie, en zoals Desmond Tutu zei: “neutraliteit helpt de onderdrukker”. In werkelijkheid is Bernie’s positie een signaal aan Trump dat er geen georganiseerde oppositie tegen de staatsgreep zal optreden, terwijl de Democraten hun reactie op het daaropvolgende bloedvergieten zullen beperken tot het bekritiseren van Maduro.
Waarom Imperialisme van belang is
De kwestie van het imperialisme is niet abstract en heeft niet alleen betrekking op mensen in onderontwikkelde, ‘exotische’ landen zoals Venezuela. In werkelijkheid beïnvloedt de Amerikaanse buitenlandse interventie regering dagelijks de inwoners van de VS, waardoor hun levensstandaard wordt geruïneerd en hun kinderen tevens een nog minder gunstige toekomst krijgen.
Geld dat in het buitenland wordt uitgegeven – en de politiek die het creëert – heeft altijd invloed op wat er in eigen land mogelijk is, omdat belastinggeld dat andere regeringen vernietigt, niet kan worden gebruikt voor het soort voorstellen dat Bernie doet, zoals Medicare For All, gratis universiteitsonderwijs, een ‘Green New Deal’, etc. Een belangrijke reden dat West-Europese landen geweldige sociale programma’s hebben, is de kleine omvang van hun legers.
Oorlogsuitgaven fungeren als een eindeloos, gegarandeerd veto op sociale programma’s die mensen in de VS wanhopig willen maar die ze altijd worden ontzegd – een waarheidsgetrouw voorbeeld van hoe onderdrukking in het buitenland je vrijheden thuis beperkt.
In het artikel ‘Does Bernie Sanders’ Imperialism Matter’, betoogde deze schrijver:
“Het imperialisme is een boeman die de sociale vooruitgang achtervolgt en steeds opnieuw verschijnt in talloze vormen om financiële middelen eindeloos naar oorlogen in het buitenland te laten stromen, die de binnenlandse uitgaven belemmeren en afleiden van de eisen van de arbeidersklasse. Een nieuwe militaire “crisis” zal er altijd naar streven om prioriteit te krijgen boven binnenlandse overwegingen.”
Zal de coup mislukken?
Sommige analisten hebben Trumps staatsgreep al afgedaan als een mislukking, omdat het Venezolaanse leger verenigd lijkt in zijn steun voor Maduro. Maar de coup-machine marcheert verder. Amerikaanse bondgenoten in Europa (Frankrijk, Duitsland en Spanje) hebben Maduro 8 dagen de tijd gegeven om nieuwe verkiezingen te houden, of ze zullen Juan Guaidó als president erkennen. Natuurlijk kunnen verkiezingen in geen enkel land in 8 dagen plaatsvinden; de vraag fungeert gewoon als een voorwendsel om de coup momentum te geven.
Om Trump in de Venezolaanse afgrond te volgen, betekent voor Europese mogendheden dat Trump veel politiek kapitaal heeft uitgegeven om hen tot actie over te halen. Deze staatsgreep is een serieuze investering die rendement eist. De naties die Trump volgen, breken gewoonlijk niet zo spectaculair met internationale normen, omdat dit riskant is; dus de Europeanen moeten ervan overtuigd zijn dat de VS de staatsgreep daadwerkelijk zullen voltooien, en ervoor zorgen dat Maduro valt, anders zal Duitsland als president een man erkennen die zich schaamteloos ondergronds verstopt om arrestatie als een gewone crimineel te voorkomen.
Als Trump er niet in slaagt de staatsgreep te voltooien, verliest de VS zijn geloofwaardigheid en zal het vinden van bondgenoten bij dergelijke avonturen de volgende keer moeilijker zijn. Als de VS een president erkent die nooit president wordt, zijn er politiek-economische gevolgen. De Verenigde Staten kunnen het zich bijvoorbeeld niet veroorloven om internationaal zwak te lijken terwijl het actief China en Rusland bedreigt en nog steeds betrokken is bij de Syrische oorlog met meerdere landen. De grote mogendheden strijden furieus om bondgenoten en een mislukte staatsgreep maakt er een minder competitief.
Een land dat zijn leger als zijn belangrijkste politieke hefboom gebruikt, kan zich geen ongezond imago veroorloven, wat een belangrijke reden is waarom zo veel establishmentfiguren woedend waren omdat Trump niet “de klus klaarde” in Syrië, waardoor Assad aan de macht bleef (Trump heeft sindsdien geaarzeld over zijn beslissing).
Trump is dus toegewijd aan deze nieuwe onderneming, die zich de komende dagen en weken zal verdiepen. Velen verwachten dat Trump de ‘Syrische optie’ zal gebruiken – voorheen aangeduid als de ‘Salvador-optie’ – die begint met het bewapenen en trainen van anti-Maduro-milities en eindigt met aanvallen op de regering en/of pro-Maduro-troepen die de “noodzaak” creëren voor Amerikaanse tussenkomst om “wet en orde” op te leggen. De repetitie voor deze strategie vond al plaats in 2017, toen de bovengenoemde gewelddadige protesten plaatsvonden, maar niet echt een crisis opriepen die groot genoeg was om Amerikaanse militaire interventie te rechtvaardigen.
Dergelijke samenzweringstheorieën kregen meteen geloofwaardigheid toen Trump halverwege de staatsgreep aankondigde dat hij een nieuwe ‘speciale gezant’ voor Venezuela had, de beruchte Elliot Abrams, beroemd vanwege zijn rol in de Iran-Contra-affaire, waar hij zich in de inner circle bevond, wetten omzeilend, onderwijl publiekelijk pleitte voor de doodseskaders (of “Contra’s”) die Nicaragua, Guatemala en El Salvador terroriseerden, waar de term “Salvador Option” werd geboren. Abrams werd veroordeeld voor zijn rol in Iran-Contra maar voorspelbaar gratie verleend door George H.W. Bush (die zijn positie als Vicepresident gebruikte voor Reagan om Iran-Contra te promoten).
In zijn nieuwe functie zal Abrams zich richten op het versnellen en tot een gewenst einde brengen van de staatsgreep door het voeren van gesprekken met Venezolaanse militairen en oppositieleden, door groepen te samen te stellen die bereid zijn de staatsgreep naar het volgende niveau te brengen, en ongetwijfeld samen te spannen met vijandige buren Colombia en Brazilië, die gemakkelijk in het conflict kunnen worden betrokken met de kleinste concessies (Colombia is al een aantal jaren betrokken). Er zullen beloften worden gedaan aan Venezolaanse militaire figuren die na te zijn overgelopen, hun sterren zien rijzen als de nieuwe leiders van het nieuw opgerichte Venezolaanse leger.
Als Maduro valt
De aanpak van Abrams zal Venezuela snel naar een bijzonder bloedige burgeroorlog leiden, omdat een groot deel van het leger volwassen is geworden onder Chávez, waarvan de meerderheid nog steeds een sterke toewijding aan de revolutie en haar principes koestert.
Chavismo wordt verder gesteund door de nog steeds groeiende Nationale Bolivariaanse Militie, waar honderdduizenden mensen uit de arbeidersklasse een militaire training kregen die er gedeeltelijk op gericht was het land voor te bereiden op precies het soort coup dat nu is ontketend. De Venezolaanse arbeidersklasse zal niet stil een rechtse dictatuur accepteren en ze hebben de middelen en de organisatie om zich te verzetten en te winnen.
Maar als de regering van Maduro valt, zal de extreemrechtse oppositie proberen de vooruitgang die onder de Chávez-Maduro-regeringen is geboekt met de grond gelijk te maken: een massale privatiseringswaanzin zal volgen terwijl de valuta-crisis zal worden opgelost over de ruggen van de arbeidersklasse.
De omvang van de politieke en economische “correctie” zal enorme hoeveelheden bloed kosten, omdat de organisaties van de arbeidersklasse zich zullen verzetten tegen de aanvallen op hun levensstandaard, democratie en waardigheid. De toekomstige president Juan Guaidó heeft al gesproken over plannen om de privatisering van de Venezolaanse olie op te voeren en ook naar het bezuinigingshongerige IMF te gaan, dat niets minder dan zijn typische “herstructurerings” economische pakketten zal opeisen, die zich richten op de sociale programma’s, gecreëerd door Chávez-Maduro.
Ironisch genoeg waren het de IMF-bezuinigingen die de Venezolaanse revolutie bijna 30 jaar geleden met de Caracazo-opstand teweegbracht.
Wanneer democratie in het buitenland zo gemakkelijk verdwijnt, geeft het antidemocratische krachten in eigen land moed. Naarmate het Amerikaanse militair-industriële complex wordt aangemoedigd, zijn ook de extreemrechtse politieke actoren in de VS de meest geharde voorstanders van militarisme en ‘Trumpism’. Omdat coups fascistisch ingestelde regeringen in het buitenland doen ontstaan, worden er nieuwe bondgenoten voor Trumpisme gecreëerd uit wat bondgenoten voor links zouden hebben kunnen zijn. Dit zijn de verborgen maar echte gevolgen van Bernie’s passiviteit, die dient om de betekenis van het imperialisme op een historisch moment voor het westelijk halfrond te minimaliseren.
