De harten hoog – cultuur en speciaal muziek als strijdmiddel

Het was een koude herfstdag, november 2010, toen de Schreeuw om Cultuur gehouden werd. Als je op de desbetreffende site kijkt zie je het holle VVD-hoofd van Halbe Zijlstra, nu zeergewaardeerd coalitiegenoot van sociaal-democratische kanjers als Dijsselbloem, Asscher, Plasterk en Van Rijn, om eens wat topstukken bij elkaar te noemen. In november 2010 ging Zijlstra nog over cultuur, nu is dit – eh – dat zoeken we op. Net zo iemand in ieder geval.

Over “de cultuur” zijn “we” uitgeschreeuwd. De PvdA zit in de regering dus het zit wel snor. Ik zou het haast gaan denken. Of “we” zijn lamgeslagen door de beleidsdiarree van de tweevoudige eenheidspartij die waarschijnlijk alleen nog niet tot een geheel gefuseerd zijn omdat twee partijen meer kansen op lucratieve baantjes leveren dan een enkele.

Ik ben gevormd in en door de jaren zeventig, toen bij demonstraties en manifestaties als vanzelfsprekend toneel of muziekuitvoeringen in het klein hoorden. Nog voordat Bots het op de plaat zette hoorde ik een folkband de Nederlandse wonderlijke bewerking uitvoeren van dit loflied op de cider.

Son ar chistr, Alan Stivell

Ik moet er wel bij zeggen dat ik het een defensief lied vond en vindt. Is het in mineur? Was ik zelf het geloof – jazeker, geloof – kwijt in de omwenteling waarover hier gezongen wordt?

De lichte treurigheid wordt misschien nog wel onderstreept door de etiketjes van Volkseigene Betriebe die bier brouwden in de DDR. Bestaan de merken nog? Zijn ze voor een krats in handen gekomen van de usual suspects, of “gewoon” helemaal weg? Is men daarvoor niet geheel zonder gevaar de straat opgegaan, in Leipzig, Dresden en elders, in de herfst van 1989?
Maar misschien weet u, lezeres m/v van Krapuul, er een andere, vrolijker draai aan te geven. Ik ben benieuwd.
(Ik zou kunnen uitweiden over de omstandigheden waaronder ik het nummer voor het eerst hoorde en de onuitwisbare indruk die dit heeft achtergelaten maar ik doe dit niet nu).

Het is voor mij geen vraag of het aandacht besteden aan muziek of theater die “de harten hoog” kunnen heffen niet bij de strijd tegen Het Kwaad horen. Alleen daarom al zal ik Bots natuurlijk niet buiten beschouwing laten. Er is in de burelen van Krapuul discussie gaande (geweest) of wij plaats en tijd kunnen en mogen inruimen voor uitingen die inderdaad voor een hart onder de riem kunnen zorgen, in de ruimste zin van het woord. Wat mij betreft is dit in het geheel geen vraag. Van jazz, beat, folk, soul, rock & roll, rhythm & blues (hoed u voor de namaak), country, punk, zelfs rap kunnen wij naar mijn overtuiging het een en ander opdissen of bespreken waar wij allen wel bij varen. Ja, ook klassiek inbegrepen.
Dus Radio Krapuul met koekie en al, u zult het merken wat mij betreft…
Tegen de oncultuur van de commerciële staatsradio.

Joe Hill, Dubliners
Rood front, kameraden!