Waarom brengen de ouders van de negenjarige Yunus hun kind liever onder in Turkije – waar nauwelijks een vorm van pleegzorg is – dan bij een Nederlands lesbisch stel dat hun zoon volgens de betrokken jeugdzorginstantie met liefde en verantwoordelijkheid opvoedt?
Het staat er maar weer eens, tegen het o zo achterlijke Turkije zal de verlichtheid van Nederland waar “we” dol zijn op homoseksuelen gesteld worden. Het dondert niet dat “de betrokken jeugdzorgorganisatie” de genoemde jongen in feite gekaapt heeft uit het gezin waaruit hij voortkomt. Het dondert niet dat zijn ouders hem misschien willen hebben waar zij zijn. Het dondert niet dat een Nederlandse rechter beschikt heeft dat dit ook dient te gebeuren. Het dondert niet dat het woord van deze organisatie over “liefdevolle” omgeving niets waard is, omdat liefde zelfs voor beroepsgluurders niet te meten is. En tot slot, maar niet onbelangrijk: sinds wanneer is het in Nederland toegestaan en dan ook maar meteen een soort regel dat gelijkgeslachtige stellen kinderen wier “natuurlijke” ouders nota bene in leven zijn en hun kind terugwillen, krijgen toegewezen als pleeggezin? Ik ga het niet uitzoeken want in alle oprechtheid interesseert het mij geen lor, maar ik vermoed dat het niet bijster lang is.
En wat ik weet – volstrekt onvrijwillig opgegroeid zonder vader – is dat het niet zomaar hetzelfde is, “twee moeders” en dus geen vader. Ik vind het zeer merkwaardig dat terwille van zo’n homoseksuele verworvenheid – toegelaten worden tot adoptie – iedere gedachte aan ontwikkelingspsychologie van kinderen overboord gezet wordt. Het gaat om “de liefde”. Zet er een orkestje met violen achter, zeg. Als Hans Spekman zegt dat je in een liefdevolle omgeving opgroeit, dan moet het wel waar zijn. Die man liegt nooit.
Ik spreek hier als ervaringsdeskundige, jazeker – als iemand bij wie, over wie en zonder wie overlegd is om hem “uit huis te plaatsen” – iets wat ik vernam omdat het “toch maar” niet doorging. En neen, in die dagen had je nog geen liefdevolle lesbische stellen die een vaderloze jongen wel eens even zouden opnemen, Nederland was nog niet diep verlicht, scheiden was nog een schande en bij opvoeding werd niet aan Hollywoodtaferelen gerefereerd door ministertjes die nooit iets anders zijn geweest dan partijtijgers. En potten waren van de verkeerde kant, punt uit.
Ik stop er maar mee, maar dan met als slotwoorden: flikker toch op met je pinkwashen.
P.S. Gelukkig is nog niet heel Nederland gelijkgeschakeld.
Trouw: “Het blijkt keer op keer bijzonder moeilijk om een brug te slaan naar deze gemeenschappen.’
Het is wel waar maar verwacht je dan dat de juiste methode om deze mensen bij onze maatschappij te betrekken dwang en schelden in de stijl van PVV/Wilders is?
Zal Wilders/ultrarechts die brug gaan slaan?
Of deze van hun rechtse geestverwanten die de buitenlanders/allochtonen van alles en nog wat beschuldigen?
Cees van der Laan doet aan suggestie:
“Waarom brengen de ouders van de negenjarige Yunus hun kind liever onder in Turkije – waar nauwelijks een vorm van pleegzorg is –”
Ik dacht dat de ouders Yunus thuis wilde hebben en niet in de (Turkse) pleegzorg.
“dan bij een Nederlands lesbisch stel dat hun zoon volgens de betrokken jeugdzorginstantie met liefde en verantwoordelijkheid opvoedt?”
Kinderen horen in eerste linie bij hun ouders, hoe liefdevol pleegouders ook kunnen zijn. Tenzij het kind bij de ouders gevaar loopt. Daar er geen aantoonbaar gevaar was voor Yunus, heeft de rechter bepaald dat hij terug kon.
Ik vind de rol van Jeugdzorg zeer dubieus. Aantoonbaar heben ze gegevens achtergehouden en een rechtelijk bevel bij herhaling naast zich neergelegd. Jeugdzorg moet zich afvragen wie ze dienen. Kinderen of zichzelf.
@1 Dat bovendien.
“De geïnterviewde Turken hadden alle begrip voor de moeder van Yunus dat ze haar kind terug wilde, ook al had ze zelf niet zo’n fraaie rol gespeeld. Wie zijn oor te luisteren legt in de Turkse gemeenschappen in de grote steden kan vergelijkbaar begrip optekenen.”
Goh, wat raar. Echt sensationeel, hoor.
@3 Waaruit blijkt die ‘niet zo fraaie rol’? De biologische ouders zijn over alledrie de jongens in het gelijk gesteld. Er bleek geen sprake van mishandeling of verwaarlozing.Echter pleegzorg én de pleegouders hebben dit gerechtelijke besluit aan hun laars gelapt, wat betreft de jongste. In 2010 werd Yunus aan de pleegouders toegewezen omdat ‘hij er al zo lang zat’ . Wie speelde hiet nou de niet zo fraaie rol? Pleegzorg moet zich voor de zoveelste keer de ogen uit de kop schamen! ik hoop dat eindelijk en niet alleen in dit geval die hele shitorganisatie eens onder de loep wordt genomen.
@4 Die ‘niet zo fraaie rol’ is een citaat van Van der Laans artikel in bovenstaande link. Wij zijn het eens, zie @2.
@5 Sorry,te kort door de bocht mijnerzijds, ik maak me nogal druk om deze zaak,waar het recht voor de biologische ouders volkomen zoek is.
Jeugdzorg blinkt niet uit in intelligentie en is ook niet zo humaan. Maar ik heb in het geval van deze familie, of de uithuisplaatsing terecht was of niet, toch het gevoel dat het plotseling naar buiten komen van deze zaak slim getimed was.
@7 Slim getimed? De biologische moeder wordt al een week uitgemaakt voor alles wat mooi (en vooral lelijk) is,ik denk dat ze radeloos is en terecht.