Door de hogere eigen bijdrage in de geestelijke gezondheidszorg zullen veel mensen hun behandeling staken of er zelfs niet eens aan beginnen. Dat betekent dat mensen die zorg nodig hebben, deze niet kunnen betalen en aan hun lot worden overgelaten. Dat is de zorg in Nederland voor u, heb je geen geld en kun je zorg niet betalen? Pech, dan krijg je geen zorg en ga je maar helemaal de vernieling in.
Ik zag gisteravond Marleen Barth, directeur van de GGZ, en zij vertelde dat er een proces wordt aangespannen voor de GGZ en vier patiënten omdat ze zich gediscrimineerd voelen. Omdat ze geen gebroken been hebben, waar ze zo mee naar de eerste hulp kunnen en geholpen worden, moeten ze extra betalen. Vond ik een goed insteek, waarom is er nog onderscheid tussen een zichtbaar lichamelijke aandoening en een onzichtbare psychische aandoening? (helaas heb ik niets van Marleen Barth kunnen vinden om hier te linken, maar was in NOS journaal).
Mensen die in psychische nood zitten, en vaak al amper een inkomen hebben, mogen van dit kabinet ook nog dit ophoesten omdat ze geen gebroken been hebben opgelopen bij het hockeyen of voetballen:
Sinds begin dit jaar moeten psychiatrische patiënten soms wel honderd tot tweehonderd euro extra eigen bijdrage betalen voor zware geestelijke zorg. Patiënten die worden opgenomen voor langer dan een maand zijn 145 euro per maand meer kwijt dan voorheen. (nd)
Het begint er trouwens ook nog op te lijken dat het juist degenen zijn die niet zo snel zullen doordraaien (NB. niet te verwarren met “mensen die eigenlijk geen behandeling nodig hebben”) die de behandeling voortzetten… zo van “kut hoor, dat eigen risico, nou ja, ik zie volgend jaar nog wel waar ik het geld vandaan haal* als het dan tenminste al niet is teruggedraaid, maar we beginnen net een beetje op gang te komen, zonde van mijn tijd om nu te stoppen”.
Let maar op, het zijn straks juist degenen die panisch worden van dat eigen risico die straks de grootste problemen gaan opleveren. “Goh, dat had ik nou echt niet verwacht,” zal de minister zeggen. (Sorry, mijn vingers weigeren even die $#%&-naam van dat $#%&-mens te typen.)
* als je bv vanaf juni 2011 bij een psych en/of therapeute loopt, begint de taximeter pas in juni 2012 te lopen maar er hoeft pas in juni 2013 (als mijn info klopt, maar in ieder geval pas volgend jaar) te worden afgerekend. Mocht je het geld echt niet hebben, dan kan dat mogelijk via de Bijzondere Bijstand, maar aangezien het probleem pas volgend jaar gaat spelen, is nog niet bekend of dit lukt.
Bij gedwongen psychiatrische hulp is er geen eigen bijdrage. Dus mensen die worden overvallen en opgesloten in het ziekenhuis hoeven niet zelf te betalen. Nadeel: Hun portemonnee wordt afgepakt door het zorgpersoneel en alles wordt afgepakt, lees: kaalgeplukt. Vrijwillige hulp kan worden omgezet in gedwongen psychische hulp als de persoon niet gehoorzaamt bij echtscheidingadvies door de verpleegsters (ongestoord gezinsleven en privacy zijn niet meer mogelijk in het geval een verpleegster betrokken is bij psychische hulp).
In elk geval moet de hulpzoekende nadenken of hij of zij z’n huwelijk wil opgeven, want dat is eis van de verpleegsters die de hulpverlenen en dwangbehandeling adviseren als de hulpzoekende niet meewerkt aan echtscheiding. Er zitten dus nogal wat voetangels en klemmen aan het hulpzoeken in de GGZ. Eigenlijk zou het gratis moeten zijn, want iedereen weet dat kinderen worden afgepakt en huwelijken worden verwoest door GGZ personeel en dat GGZ alles vernielt wat er te vernielen valt in een gezin.
@#2 Geen idee waar je terecht bent gekomen, gelukkig deel ik deze ervaring absoluut niet met GGZ personeel.
Ik heb er vanwege een psychiatrische aandoening bij een familielid heel wat gezien de afgelopen 10 jaar en de GGZ medewerkers die wij op ons pad zijn tegengekomen zijn erg betrokken, serieus en hulpvaardig en zo’n beetje de laatste mensen op de wereld die iemand met een psychiatrisch probleem nog een beetje serieus nemen.
Ik ben het met de stelling in het artikel eens, zoals ooit door een psychiater aan ons verklaard de aandoening waar ik mee te maken kreeg was een storing in de stofwisseling in de hersenen en dus een lichamelijke afwijking die met de juiste medicatie goed te corrigeren is, vergelijkbaar met diabetes. En inderdaad het toedienen van insuline is algemeen geaccepteerd maar op medicatie tegen een psychiatrische aandoening rust nog steeds een behoorlijk taboe.
De houding van deze minister ten aanzien van de psychiatrie is zeer misplaatst .
@3: Jan:
Ha Jan, je schrijft onder méér:
[ op medicatie tegen een psychiatrische aandoening rust nog steeds een behoorlijk taboe. ]
Dat is eigenlijk niet zo denk ik. Soms helpt het, maar heel vaak niet, daar komen ook steeds meer onderzoeken over, en ik weet het uit de praktijk . Punt is dat het te duur wordt gevonden om gesprekstherapie te betalen, welke veel effectiever is. Daarbij levert dat laatste de industrie niets op, want die verkopen dan geen pillen meer, en die heeft een machtige lobby.
Er zijn wel enkele stofjes die een dempende werking kunnen hebben op bijvoorbeeld angst of een psychose, of een combinatie. Er gaat echter, bijvoorbeeld bij endogene depressies, niets boven een combinatie van therapie en soms medicatie.
Veel is humaner op te lossen, maar dat kost geld, altijd weer dat rotgeld.
@#4 ik kan alleen over mijn eigen ervaring spreken. Wij hebben een geweldige zoektocht van 10 jaar achter de rug en veel mensen uit deze wereld gesproken. Iedereen ondergaat zijn psychische klachten op een andere manier, bij de één helpt een therapie bij de ander medicatie of een combinatie van beiden.
Wat ik wel zeker durf te stellen is dat wanneer er in het beginstadium niet gelijk serieus door een professional naar wordt gekeken de uiteindelijke genezing alleen maar intensiever wordt en voor de persoon die het ondergaat echt heel akelig.
Dit hebben we persoonlijk ondervonden, van 4 of 5 jaar tweewekelijkse lulgesprekjes bij de Riagg (niveau van “ga toch eens een wandeling in het zonnetje maken”) en talloze verschillende medicijnen die de persoon in kwestie alleen maar dieper in de ellende brachten tot uiteindelijk de laatste strohalm, de electroshock die wonderwel gewoon binnen zeer korte tijd een verbluffend resultaat hadden.
Om uiteindelijk op een leefbaar niveau te komen waren er ca. 150 nodig in 2 jaar tijd. We zijn nu alweer 3 jaar verder en persoon in kwestie is weer volledig op de been, stabiel met Lithium en neemt gewoon weer volop deel aan de maatschappij, er zijn in het begin wat geheugenproblemen geweest en dat heeft zich volledig hersteld in de loop der tijd.
Wij zien die eerste 4 a 5 jaar echt als een donkere en totaal verloren periode in ons leven. De specialist die ons leven weer helemaal op de rail heeft gekregen stelde dat als wij gelijk naar hem waren verwezen dan had de behandeling aanzienlijk korter geduurd en bovendien nog effectiever.
Ik vertel het hier maar in het dagelijks leven voelen wij wel degelijk terughoudendheid bij mensen als de Lithium wel eens ter sprake komt, heftig middel.
Inderdaad over dat stomme klote geld gesproken, als deze minister een beetje visie zou hebben zou ze de drempel voor de psychiatrische hulp juist helemaal wegnemen, een goede professionele eerste opvang bespaart langdurige, pijnlijke en (voor de VVD lezertjes) dure behandelingen.
Ik wens iedereen met (manisch) depressieve klachten, stemmingswisselingen, stemmen horen etc. heel veel sterkte toe, in tegenstelling tot wat de minister zegt, zou ik zeggen zoek zo snel mogelijk goede professionele hulp die bij je past en laat je niet met een kluitje in het riet sturen.
@5: Jan:
Heel erg wat jullie mee moesten maken Jan. 150 electroshocks en Lithium geven wel aan dat het hier om een hele ernstige “situatie” gaat. Gelukkig dat het beter gaat..
Het kan iedereen pardoes van de ene seconde op de andere overkomen. Behalve natuurlijk bij de VVD-ers, die denken dat ze alles zélf wel effe regelen, ook in hun hersenen.
Wat ik probeerde te zeggen is, wat algemener, het volgende:
Mijn kennis ligt ( in het kort) in het zo snel mogelijk reduceren van angsstoornissen/psychosen middels systeemtherapie. Al heel lang geleden studie afgerond, toen er nog zoiets “gezien” werd als een wisselwerking tussen individu en maatschappij.
http://www.nvrg.nl/index.jsp?USMID=41
[ De term systeem duidt op het sociale systeem waar mensen deel van uitmaken. Hiermee wordt bedoeld: de mensen die wij kennen en waar we een band mee hebben. Iedereen maakt deel uit van verschillende sociale systemen: thuis, op school of in ons werk hebben we contact met andere mensen. Met sommige mensen hebben we oppervlakkig contact, met anderen onderhouden we een intensieve of intieme relatie.]
Het Kapitalisme heeft deze sociale verbanden steeds kleiner gemaakt, het individu zou op de eerste plaats komen, willen is kunnen, succes of falen: alles in je eigen hand. Quatsch, onzin.
Maar het systeem ging verder: ging zelfs het individu binnendringen om te zoeken naar nog kleinere dingetjes, stofjes, neuronen, chemie. Daarbij niet meer denkend aan de kip of het ei.
Als je depressief bent om wat voor reden dan ook, zullen de zogenaamde neurotransmitters, en met name serotonine, een tekort laten zien. Of dat nou komt als gevolg van de depressie, of dat het de oorzaak van de depressie is, is volkomen onduidelijk. De daarbij horende serotonine-heropname-remmers als anti-depressivum inzetten is vrijwel altijd zinloos, er is in ieder geval nooit aangetoond dat het werkt. Je kan dit eigenlijk nooit aantonen, omdat patiënten altijd direct met deze spullen worden volgepropt.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Selectieve_serotonine-heropnameremmer
Ik ben absoluut niet tegen medicatie. Wel tegen het idee dat deze middelen het enige zijn waar je naar moet kijken in een behandeling. Een mens zijn ziel kan beschadigen door bijvoorbeeld werk, relaties, bestaansonzekerheid, rouw, etc etc. Deze dingen lossen we op door beschaafd met elkaar om te gaan, praten, aandacht, Liefde, en ja, soms tijdelijk een pilletje, geeft niks.
Maar in deze tijd van maakbaarheid van “jezelf” is dat allemaal niet meer geldig. Jij, en alleen jij bent verantwoordelijk voor alles wat je overkomt. Niet dus. Maar volgens de liberalen wél.
Nogmaals: ik weet dat jullie door een hel zijn gegaan. Heel veel sterkte.. en ik hoop dat er weer wat te genieten zal zijn.
@#6 dank je wel, we zijn in de fase beland dat de klachten er nog wel zijn maar veel meer op de achtergond, er is goed mee om te gaan nu.
Achteraf gezien een bijzondere ervaring, wat je zegt het overkomt je van de éne op de andere seconde en het zet je leven totaal op z’n kop,