Een overzicht van de artikelen die naar aanleiding van de #thisisacoup overeenkomst bij dewereldmorgen.be verschenen.
Griekenland: eerste lessen voor Europees links uit het debacle
Na enkele decennia met lange politieke winters hoopten we allemaal dat Syriza dat alternatief zou vormgeven. Vandaag volgt de ontnuchtering. Welke lessen kunnen we daaruit trekken, vraagt Ludo De Witte zich af.
Het Griekse experiment van de regering-Syriza eindigt in een debacle, en misschien wel in de premature dood van Syriza zelf. De Trojka, trouw aan zichzelf en aan het Europa van het grote geld heeft besloten al zijn macht aan te wenden om Griekenland en Syriza te vernederen, te doen bloeden, langzaam dood te knijpen.
Zeker, de afhandeling van de crisis zorgt voor spanningen tussen de grootmachten, maar die fricties tussen Parijs en Berlijn gaan in wezen slechts over de vraag hoe groot de slachting moet zijn. Europa, dat zichzelf presenteert als het continent van het humanisme, de democratie en de mensenrechten, demonstreert vandaag op eigen bodem wat het al eeuwen buiten zijn grenzen aanricht: het is een machine die genadeloos volkeren onderwerpt, onderdrukt en uitbuit, in het belang van de grote financiële en industriële groepen.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
De omvang van de Griekse nederlaag
Het verhaal van de slechte beslissingen heeft een tussenbesluitje gekregen. Er is na 17 uur vergaderen door een groep uitgeputte, ongeduldige, irrationele en vooringenomen mensen een “akkoord” gesloten met Griekenland. Juncker noemt dit “akkoord” een “win-win” situatie “zonder winnaars of verliezers”, iets wat volgens Michel zelfs “hoop” en “optimisme” moet bieden. Voor wie, is de vraag.
Tsipras neemt een reeks eisen mee naar Athene die enkel hun gelijke vinden in de eisen opgelegd aan Duitsland in het Verdrag van Versailles. De meest dringende eisen zijn welbekend (btw-hervorming, pensioenhervorming enz.) en noteer dat al die zaken in de meest vage terminologie zijn geformuleerd (“broadening the tax base” bijvoorbeeld, of “modernizing governance”, of constante verwijzingen naar “best practices” in de OESO of zelfs “internationally” – vager kan niet), zodat er volop ruimte is tot manipulatie in de interpretatie van maatregelen en resultaten.
Noteer dat de Griekse visie een aantal belangrijke punten inhield:
- Het draaide rond een tax shift van arm naar rijk. Hierover zegt het document vrijwel niets, dan het eerder vermelde supervage “broadening the tax base”. Die maatregelen, dat zien we lager nog, zijn volledig onderworpen aan het fiat van de Trojka.
- Versterking van de overheid, eerder dan een afbouw ervan.
- De volledige Griekse democratische controle over de economische herstelplannen, terwijl de internationale partners inspraak hielden in het financiële herstelplan. Verder werden bepaalde punten a priori afgewezen, terwijl andere voorstellen (het primair surplus bijvoorbeeld) beklemtoond werden.
Merk op dat deze punten ook in de “finale voorstellen” van Tsipras aan de Eurozone bewaard bleven, zoals ik in een eerder stuk uitlegde. Dat verklaart waarom deze voorstellen geen “capitulatie” waren: ze zetten een lijn voort die reeds in de voorstellen van Varoufakis van februari dit jaar werd opgestart.
Dat het hier niet om een knieval aan Europa ging blijkt ook, ten overvloede, uit het feit dat het 17 uur duurde vooraleer de EU een standpunt kon bepalen, en dat dit standpunt volledig afwijkt van de Griekse voorstellen, vanaf februari tot afgelopen week. Het huidige akkoord is pas een nederlaag, en een nederlaag van reusachtige omvang.
Laat ons zien wat overblijft van de vroegere Griekse punten, en wat de Grieken nu te slikken krijgen.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Athene is een beetje in the war. En wij dus ook
De laatste betoging die we tijdens ons kort verblijf in Athene meemaken, speelt opnieuw op Syntagma. Wat we vooral voelen is een bevreemdende soort verwarring en schijnbare doelloosheid. Dat heeft alles te maken met de opeenvolgende berichten die elkaar tegenspreken: de Griekse regering zou plooien, Tsipras zou capituleren, de Eurogroep zou de voorstellen niet aanvaarden, het IMF en Frankrijk pleiten samen met Italië voor een schuldherschikking en – verlichting.
Jos D’Haese van COMAC is hier met Samuel Bootsman en zes andere jongeren naartoe gereden om de evoluties ter plaatse mee te maken en hun sympathie en steun voor de strijd te betonen. Ze hebben meer dan 3000 km afgelegd in een busje en logeren op de camping een beetje buiten de stad
Hij heeft de verwarring ook ervaren. Ze hadden bijvoorbeeld afgesproken met de Syriza-jongeren voor de betoging. Die zouden hier komen met een groot spandoek, maar dat verschijnt niet. Ze hadden dit weekend ook hun officieel oprichtingscongres gepland, maar dat is uitgesteld. Als ze vaststellen dat er niet zoveel Syriza-jongeren op de betoging zijn, horen ze “they will be later”. Maar ze dagen niet op. En een geplande afspraak wordt verplaatst tot een onduidelijk moment. En van uitstel komt afstel.
Toen wij eerder deze week belden met de KKE om een interview, zou men bekijken wanneer men tijd vond. Een tweede en derde telefoontje bracht geen soelaas. De vriendelijke man aan de andere kant wilde wel behulpzaam zijn, “maar,” zo zei hij, “these are very strange and busy times.”
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Het ‘akkoord’ is een dictaat aan Griekenland
Binnen de Eurogroep is er een akkoord gesloten rond de Griekse crisis. Het Griekse parlement moet evenwel nog zijn goedkeuring geven. Akkoord is een groot woord. Het is eerder een beschamend schouwspel geworden waar de Grieken met het mes op de keel ‘hervormingen’ moesten goedkeuren op straffe van een ‘Grexit’ en een volledige ineenstorting van het Griekse bankwezen.
Zelfs de Financial Times schreef dat het om de “meest opdringerige economische supervisie” ging in de geschiedenis van de EU. Nadat het Griekse parlement al verregaande toegevingen had gedaan door in te stemmen met het jongste regeringsvoorstel, eisten verschillende Europese landen, met Duitsland op kop, plots extra bezuinigingen en neoliberale hervormingen. Die plotse verharding zorgde voor een splijtzwam binnen de Eurogroep. De Italiaanse premier Renzi maakte zich behoorlijk boos over – in de woorden van een Europese functionaris – deze ‘mentale waterboarding’. Voor hem mochten de Grieken niet nog meer worden vernederd en tegen Duitsland zei hij: ‘genoeg is genoeg’.
Waaruit bestaat het akkoord dat eigenlijk een dictaat is? De Griekse regering wordt gedwongen om een neoliberaal programma in te voeren en daarmee ook het sociaal systeem verder uit te hollen. Er komen hervormingen in het belastings- en pensioensysteem. In grote lijnen had de regering Tsipras daar eind vorige week al aan toegegeven in het jongste Griekse voorstel. Alleen krijgt Griekenland maar tot woensdag 15 juli de tijd om deze hervormingen door het parlement te jagen. Een dergelijk eis staat ver van elke elementaire democratische regel. Het valt te betwijfelen dat België en gelijk welk ander Europees land zo’n inbreuk op zijn soevereiniteit zou willen slikken. Maar dat is lang nog niet alles.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
