Pacifisme is mijns inziens absoluut. Zodra ik begin te redeneren in de trant van: “ja maar dat ben ik tot het punt waarop ze aan mijn naasten gaan komen, want dan zou ik misschien ook kunnen doden”, heb ik al een grens getrokken welke ik zal verdedigen met fysiek geweld. Lichamelijk doden van de ander(en) is het uiterste. Geweld is echter veel algemener aanwezig en laat zich voortdurend in onze omgeving zien. Zo kan ik bijvoorbeeld onaardige woorden, reclame, lawaai, auto’s, onvriendelijkheid, bureaucratie, Kapitalisme, arrogantie, ongeduld, eten van dieren, heteronormen, onderwijs enzovoorts ook als geweld ervaren, hetgeen ik ook daadwerkelijk zo beleef. Ik heb er last van. De vraag die ik mij voortdurend stel is hoe ik ermee om kan gaan zónder zelf enige vorm van geweld te gebruiken.
Dan heb je ook nog geweld tegen materie. De vernietiging van de bibliotheek van het Tropenmuseum kan je niet zomaar wegwuiven met : het zijn toch maar boeken? Het is een grote beschadiging van de geest voor sommigen (veel te weinig helaas…). Maar is het dat ook, als ik om eens wat te noemen, die hele NSA-afluisterfabriek onklaar zou maken? Daar zijn eveneens veel mensen met hart en ziel voor aan het werk. Dat ik dat laatste totaal niet begrijp doet aan de vraag op zich niets af lijkt me.
Zelfs het willen dat de dingen stoppen of veranderen die fysiek en/of psychisch gewelddadig zijn is een vorm van dwang uitoefenen die aan de basis komt én deze ook laat schudden van mijn principieel geweldloos zijn. Ik wil namelijk iets veranderen, heb ik daar het recht wel toe? Maak ik bijvoorbeeld geen misbruik van mijn studie die zich richtte op de wetenschap van het veranderen van gedrag? Is deze kennis gebruiken een vorm van geweld, mij lijkt van wel. Het slimmer zijn dan de ander in de gedragswetenschappen, meer kennis van zaken hebben, besef ik eigenlijk nog wel dat ik dat kan misbruiken?
Het onderscheid tussen fysiek en psychisch geweld vind ik niet bestaand, beide zijn mijns inziens even dodelijk omdat een mens een geestelijk wezen is. Maar toch hè, maar toch.. Stel nu dat we kunnen voorkómen dat er duizend mensen gedood zouden worden als we 2 politici levenslang in de gevangenis stoppen, is dat dan gerechtvaardigd? Heb ik dan mijn principes verkwanseld? Maar waar ligt dan de grens? Een oog voor een oog?
Het bevragen van mijzelf of ik de juiste beslissingen neem met betrekking tot geweldloosheid is het meest intensieve dat ik ken en stelt aan mij voortdurend de eis een ethisch leven te leiden. Dat is niet moeilijk, ik kan niet anders. En wat ga ik vaak de fout in, maar ook dat vind ik geen punt. Eigenlijk komt het telkens neer op nóg meer geduld kunnen opbrengen en ja, wie weet zal ik mij ook fysiek laten doden zonder in verweer te komen. Kan het anders?
De grens voor het gebruiken van geweld moet je zo hoog mogelijk proberen te leggen. Zeker niet opnieuw militairen naar Afghanistan sturen omdat we moeten meedoen met Obama.
Maar sommige draaien mensen door. Gaat iemand zijn agressie botvieren door in een school kinderen neer te knallen.
Je mag geweld gebruiken zolang je je vijand in de ogen kan kijken! Zolang er sprake is van sociale remming mag je nog van pacifisme spreken. Pacifisme is vechten zònder verlengstukken. Zo’n verlengstuk kan, behalve een afstandswapen, ook een staat zijn! http://wp.me/2YFXz
In een wereld waar agressieve gelijkhebberij en geestelijke onbalans nog steeds tot onmin, twist, doden, vernietiging en oorlog kunnen leiden, zal zelfverdediging tegen agressie in al zijn vormen ondanks en met alle gewetensproblemen rechtens en onontbeerlijk zijn. Hopelijk komen we zover dat persoonlijke weerbaarheid, rechtstaat en mensenrecht ons afdoende kunnen beschermen tegen agressie, zeker als die de weerlozen onder ons treft. Hopelijk gaan we ook beseffen dat zelfverdediging nooit zelf agressief mag zijn, al zeker niet als we “de sterkste” zijn. Zelfverdediging, ook voor hen die zich niet kunnen verweren, kan alleen uiterst getraind beheerst aangewend en moet duidelijk oplossinggericht blijven. Ik denk dat dat alleen voorlopig de “principes van menselijke geweldloosheid” kunnen zijn.
De beste maatschappij orde zal op geweldloosheid rusten. Overigens heeft de Christelijke leider Jesus dit aangegeven.
We zijn nog te primitief ervoor.
Het begint zodra meerdere mensen tegelijkertijd het geweld afzweren.
Er zijn voorbeelden van de oorlogen waar mensen hebben geweigerd geweld tegen anderen te gebruiken en moesten dit met hun leven bekopen. ( de zombies en warmongers noemen degene voor het gemak “verraders”)
Ponke Prinsen?
Als mens acht ik mezelf gerechtigd geweld te gebruiken als lieden of organisaties mijn geestelijke of fysieke bestaan trachten te beschadigen, minimaliseren, beëindigen of exploiteren.
Het feit dat ik vooralsnog geen geweld gebruik is te danken aan het feit dat ik bij gebruik van geweld indirect het bestaan van mensen beschadig die in verband staan met mij als persoon. Kinderen bijvoorbeeld.
Maar in moreel opzicht is het m.i. in gevallen gerechtvaardigd. Zéker tegen overheden die zichzelf volledig misplaatst het recht toe kennen jou als mens te kunnen en mogen sturen waarheen zij verkiezen dat het voor de overheid goed uitkomt.