Een bericht waar je mond toch van verbijstering van openzakt, en dat je je vervolgens doet afvragen hoe mensen het toch maar durven, met hun geklets over de joods-christelijke beschaving stenen te werpen naar “die anderen”.
Ze was een broodmagere elfjarige toen ze er achter kwam dat zij ging trouwen met een twintigjarig lid van haar kerkgemeente, die haar verkracht had. Sherry Johnson was haar naam.
“Het werd mij opgedrongen,” brengt zij in herinnering. Zij was zwanger geworden, en de kinderzorg was de situatie aan het onderzoeken, en daarom besloten haar familie en de gezagdragers van de kerkgemeente dat de eenvoudigste manier om een rommelige strafzaak te voorkomen het arrangeren van een huwelijk was.
“Mijn moeder vroeg mij of ik wilde trouwen., en ik zei: “Ik weet het niet, wat is huwelijk, hoe gedraag ik mij als echtgenote?” zegt Johnson nu, vele jaren later. “Zij zei: ‘Nou, het lijkt mij dat je toch maar gaat trouwen.”
En zo geschiedde. Een regeringsbeambte in Tampa, Florida, weigerde een elfjarige te huwen, ook al was het legaal in de staat. Dus werd de plechtigheid verplaatst naar het naburige Pinellas County, waar de ambtenaar een trouwvergunning afgaf. De vergunning vermeldt haar geboortedatum, dus de ambtenaren wisten haar leeftijd.
Het “moetje”, gebaseerd op verkrachting, waarbij de leeftijd van de bruid (bruidegom) geen ondergrens kent. In vele staten van de VS is er geen ondergrens. Tussen 2000 en 2010 zijn er in de VS zo’n 250.000 kinderen van twaalf getrouwd – meestal meisjes met volwassen mannen.
