Schokkend. Dat is de behandeling van migranten en vluchtelingen in Libië in één woord. Schokkend is wat in het collectieve bewustzijn van Europa’s burgers en democratisch verkozen leiders zou moeten resoneren. Dat zegt Dr. Joanne Liu, internationaal voorzitter van Artsen Zonder Grenzen, na een bezoek aan verschillende detentiecentra in Libië.
Met oogkleppen op richt Europa haar pijlen op één simpel doel: mensen buiten houden. En zet zij Europees geld in om boten vanuit Libië tegen te houden. Ditzelfde beleid voedt tegelijk een crimineel systeem van grove mishandeling.
De detentie van migranten is verrot tot op het bot. We noemen het beest bij de naam: een bloeiende onderneming in ontvoering, marteling en afpersing. Europese regeringen kiezen ervoor mensen hierin op te sluiten. Onze mening is dat mensen niet terug naar Libië moeten worden gestuurd, of daar vastgehouden moeten worden.
Artsen Zonder Grenzen biedt sinds ruim een jaar hulp aan mensen in Libische detentiecentra in Tripoli. Met eigen ogen zien wij het smerige systeem waarin mannen, vrouwen en kinderen lukraak worden opgesloten, uitgebuit, mishandeld en hoe hen eerste levensbehoeften worden ontzegd.
Afgelopen week bezocht ik een aantal van deze officiële detentiecentra; en dat is nog maar het topje van de ijsberg.
Mensen worden simpelweg als handelswaar behandeld. Ze worden in donkere, smerige ruimtes gegooid zonder enige lucht van buiten, op elkaar gepropt. Mannen vertelden ons dat ze in groepen gedwongen worden naakt in de buitenplaats rond te rennen tot ze van uitputting instorten. Vrouwen worden verkracht en daarna gedwongen hun familie thuis te bellen en hen om geld te vragen voor vrijlating. Íedereen die ik heb gezien had tranen in hun ogen, en vroeg keer op keer om eruit te mogen. Hun wanhoop overspoelde mij.
Het afnemende aantal mensen dat de Libische kust verlaat wordt door sommigen lovend onthaald, als een succes bestempeld. De wetenschap wat er écht gaande is in Libië werpt een ander licht hierop: dan zie je op zijn best pure hypocrisie, en op zijn slechtst een cynische medeplichtigheid aan georganiseerde misdaad die mensen tot koopwaar reduceert in de handen van mensensmokkelaars.
Deze praktijken zijn welbekend. De mensen die in deze Libische horrorsituatie verkeren hebben een uitweg nodig: toegang tot bescherming, asiel en meer repatriëringsprocedures. Ze hebben een escape nodig naar veiligheid in de vorm van een veilige en legale doorgang. Tot op de dag van vandaag heeft maar een nietige handvol van hen die mogelijkheid gehad. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
