Europees Links (EL) is de overkoepelende Europese partij van een groot aantal linkse politieke partijen in Europa. Syriza uit Griekenland, Die Linke uit Duitsland, Parti Communiste (Wallonie-Bruxelles) uit België, Parti de Gauche, Gauche Unitaire en Parti Communiste Français uit Frankrijk zijn er lid van. De samenwerking verloopt echter moeizaam. Dat België alleen is vertegenwoordigd door een communistische partij uit het francofone deel is opmerkelijk. Eveneens bijzonder zijn de drie politieke partijen uit Frankrijk die elkaar de tent uitvechten in dat land. Geen Nederlandse politieke partij participeert erin. De SP koos er bewust voor geen lid te worden van EL omdat deze zwakke organisatie volgens haar te veel de richting uitgaat van een federaal Europa.
Als men een partij Europees Links noemt, vermoed je dat men Europees en links denkt. Een koude douche volgt evenwel alras. Het ontwerpdocument voor haar vijfde congres, dat van 16-18 december in Berlijn plaatsvindt, is ontnuchterend.
Europa mag zich niet in de plaats stellen van individuele lidstaten, het nationale niveau en de rechten die daar aan verbonden zijn, maar moet de samenwerking bevorderen rond gemeenschappelijke projecten en uitdagingen. De soevereiniteit van iedere lidstaat moet worden gerespecteerd. De democratische legitimiteit van ieder land moet zwaarder wegen dan de huidige verdragen. Een lidstaat moet haar veto kunnen uitspreken tegen Europese richtlijnen en besluiten die een stap achteruit vormen op sociaal of democratisch vlak of voor de rechten van de burgers. Europese wetgeving moet het gezamenlijk werk zijn van het Europees Parlement en van de nationale parlementen.
(Ander Europa)
De natiestaat prevaleert op Europa. Dat is overduidelijk. Wie daar een Europese gedachte in ontwaart, mag het zeggen. Is EL links? Veeleer komt vulgair stalinistisch als kwalificatie in aanmerking. Stalin nam in tegenstelling tot de eerste vooraanstaande leiders van de socialistische beweging als Marx, Engels, Lenin en Trotski geen internationalistische positie in maar formuleerde de mogelijkheid van socialisme in een staat. Dat was vloeken in de communistische kerk. Lenin had zelfs nog uitgesloten dat een land zelfstandig een socialistische maatschappij kon opbouwen wegens de wederzijdse internationale afhankelijkheid van de markten. In verband met deze historische achtergrond was Stalin bijzonder voorzichtig in zijn formulering. Hij stelde dat de ontwikkeling van socialisme in de Sovjet-Unie mogelijk was gebleken, maar stipte nooit het potentieel van socialisme in een ander land aan. Het idee dat een linkse politiek voor ieder land te verwezenlijken is, is dat van een wensdenker of utopist, waar Marx al een bloedhekel aan had. Het idee gaat ver voorbij de voorzichtigheid die Stalin betrachtte. Het is met andere woorden overgesimplificeerd, vulgair stalinisme. Niet een links dat de pretentie heeft gebaseerd te zijn op wetenschappelijke analyses. Dan zouden voorstellen reëel zijn of tenminste kunnen worden ten aanzien van machtsrelaties en niet gebaseerd op bijvoorbeeld het idee dat de soevereiniteit van Luxemburg boven alle twijfel verheven is. Dat ieder land dezelfde politieke en economische mogelijkheden met betrekking tot soevereiniteit heeft, is bullshit.
Het ontwerpdocument van EL is derhalve om te huilen. Dat de SP zelfs EL te federalistisch vindt, daar heb ik geen emotie meer voor over.
Pingback: Opzienbarende wijziging in Labours positie over Brexit | Krapuul
Pingback: Natrappende Gesthuizen versus de Stalinistische Partij | Krapuul