En dan, het zou zoveel erger kunnen zijn

Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog heeft Groot-Brittannië een coalitieregering, tussen de Conservatieven en de Liberaal-Democraten, die voordat zij in de regering zitting namen in veel opzichten links van Labour leken te staan (waar heel weinig voor nodig is trouwens). Een geheel andere coalitie dan in Nederland, zou men denken. Maar dit kabinet, dat opvallend veel jonge ministers telt die als eieren op elkaar en op Mark Rutte lijken, weet waar de rekening van de crisis moet gaan belanden.

Het privatiseringsprogramma dat al loopt sinds de vroege dagen van Thatcher, ruim dertig jaar geleden, wordt voortgezet. De sociale voorzieningen – we kennen de toverspreuk in Nederland in ander verband – worden om ze te redden afgeschaft. Zo ongeveer een half miljoen arbeidsplaatsen in de publieke sector worden geschrapt. Als we het toch over toverspreuken hebben: de Markt zal er voor zorgen dat die half miljoen mensen weer aan het werk komen. Daar heeft de regering-Cameron/Clegg het volste vertrouwen in. Ook al hoef je maar een paar lesjes macro-economie gehad te hebben (bestaat dat vak nog?) om te weten dat een dergelijk massaontslag juist tot verdere werkloosheid zal leiden, een omgekeerd multiplier-effect. Wie verstoken wordt van de geneugten van de consumptiemaatschappij zorgt voor winkels die het niet meer kunnen bolwerken en zo zwelt de lawine van door de overheid ontworpen werkloosheid aan.

Morrend zegt Labour dat het niet eerlijk is, en tegelijk laat het weten dat het de zaak niet anders aangepakt zou hebben. Dus, waarheen Groot-Brittannië? Is dit de shocktherapie zoals Naomi Klein in ander verband heeft beschreven? Staat Nederland er binnenkort ook aan bloot? Of wordt er toch nog meer gepolderd dan we achter het rookgordijn van xenofobie in het algemeen en moslimhaat in het bijzonder zouden verwachten?

Van Griekenland horen we niet veel meer, de rekening wordt daar gepresenteerd aan immigranten. En verder is een op de elf Atheners afhankelijk van de bedeling.
Heerlijke nieuwe wereld van het neo-neoliberalisme.