De wereld staat in brand, de wereld staat onder water, op Sicilië wordt het 500. We waren bij voorbaat al gewaarschuwd over de inhoud van de rapportage van het IPCC en we hadden kunnen weten hoe de politici die een democratisch mandaat heten te hebben er op zouden reageren. In pandemietijd wordt een jakker-jakker-vroem-vroem-evenement georganiseerd voor 75.000 gezellige mensen, en bij rechterlijk besluit is bepaald dat dit prioriteit heeft boven de toch allang verstoorde rust van het duingebied en de beschermde status van rugstreeppad en zandhagedis. Een pad, haha, daar zouden zeker de autootjes voor moeten wijken.
Ik denk niet dat ik de enige ben die het apocalyptische nieuws tot zich neemt – en ach, het barbarendom dat Afghanistan cadeau heeft gekregen past er bij – met een gevoel van verslagenheid, rouw zou je het ook kunnen noemen. Of de berichten over zich heen laat rollen.
Zeker, verslagenheid is precies wat “ze” willen oproepen. “Wie zijn ze?” vroeg een docent sociologie zich in mijn studietijd af. Die da oben, maar toegegeven, de term is vatbaar voor misbruik en dat vindt ook op grote schaal plaats.
Zo’n tien jaar geleden stond ik met een verzameling vredesactivisten voor de streep die aangeeft waar men niet mag doorlopen als “onbevoegde”: de testplaats voor kernbommen in Nevada, gebied gestolen van het “reservaat” voor de Western Shoshone, de meestgebombardeerde plek ter wereld.
Onze makkers John Amidon en MaryAnn Coyle begonnen op de streep een caoineadh voor Moeder Aarde (keening in verengelste schrijfwijze). Ik heb het gefilmd maar had tegelijk het gevoel dat het een beetje geschmierd was. Zie:
Tien jaar verder en ik begrijp het helemaal. En zoals u ziet, je wordt voor het weeklagen opgebracht – toen was het heel tijdelijk, bijna symbolisch. Naam noteren, er is geen identificatieplicht in de VS dus je kon ook zeggen dat je J. van Nazareth heette. Nu wordt degene die de streep passeert echt gearresteerd en opgebracht naar het gerecht.
Rouw. Het gevoel wordt ook genoemd in Jay Griffiths’ nieuwste bundel artikelen, Why rebel. Laten we de verwoesting, de aantasting van de grondslagen van ons leven terwille van geld voor die da oben begaan of komen we in opstand? Het hoort geen vraag te zijn. De totale provocatie die de vertoning in Zandvoort inhoudt schreeuwt om opstand. Er wordt weer eens om een rechterlijke uitspraak gevraagd maar zelfs als die nu dan wel goed uitvalt weten we dat die door degenen die bij machte zijn die naast zich neer te leggen.
Laat er opstand zijn, in Zandvoort en overal.
- Uitgelicht: een eigen foto van de Sacred Peacewalk Nevada 2011, bij de ingang van het bombardeerterrein, “Mercury” genaamd nu.
