Wat de nieuwsconsument weet
Op een speelplaats in een buitenwijk van de speciale Amsterdamse buitenwijk Amstelveen wordt een veertienjarige gevraagd of hij/zij jongen of meisje is. De overvallers zijn met zijn tweeën. De overvallene geeft geen antwoord op de vraag die hoe dan ook te gek is om los te lopen. En wordt (daarom) zwaar mishandeld door één van de overvallers – klaarblijkelijk niet door de andere.
De foto van het gehavende gezicht circuleert op “sociale media”. De vader noemt naam, spreekt van zijn dochter die er evenwel aan toevoegt dat die er nog niet uit is of zij (!) jongen of meisje is.
Altijd in voor onsmakelijke campagnes organiseert Radio 538 een stuur-een-kaartje-campagne. Ze hebben daar een adres en een naam. “Dat zal haar goed doen, zo’n kaartje.” Hier komen we toe aan:
Vragen
Doet het de beschadigde tiener echt goed, zo’n kaartje van Joost mag weten wie “uit het land”? Wie heeft dat adres doorgegeven?
Een vraag die ongeveer als stelligheid kan klinken: de overvallers wisten wie ze voor zich hadden en dat die vraag degene zou raken – nog voordat het fysiek raken werd. (Her)kende de overvallene de overvallers wel of niet?
Vermoedelijk zou ieder antwoord het verkeerde zijn geweest en stond het mishandelen hoe dan ook op het programma van de overvallers. Ook een vraag die op een stellige zin lijkt.
Spektakel als zekerheid
Die foto van de mishandelde overvallene had het publiek bespaard moeten blijven. En de overvallene zelf. Maakt niet uit of deze de publicatie wel goed zou hebben gevonden: neen, neen, neen!
En wat al helemaal niet had moeten gebeuren is dat pa tot Bekende Nederlander voor de vijftien minuten faam van de week zou worden gebombardeerd.
Stoer. Vergeving. Het zijn woorden die vallen en die ik – ja, laat ik het toch even laten vallen, dat “ik” – helemaal niet wens te horen in dit verband.
Toon je verantwoordelijkheid voor je kind, narcist, en blijf buiten de publiciteit.
Maar ja, daar zijn het de dagen niet naar.
- Uitgelichte afbeelding: Photo by Aaron Burden on Unsplash
