Een heleboel heleboel tolueen / knaagt er aan mijn been *)

Net voor Broek in Waterland had je de afslag naar de oude zeedijk. Er was een bosje en een wild aandoende plas. Al zag ik er wel eens een dode zwaan op het water dobberen. Ik vond het een mooi plekje. Tot ik beter wist.
Dat was dan de Volgermeer. Cause célèbre, eind jaren zeventig, met Lekkerkerk-West en de Diemerzeedijk en al die andere gifdumpplaatsen die vaak nog bestemd waren voor prettige nieuwbouw ook.
En de partijen die dit hebben toegelaten of bevorderd hebben zijn nooit weggegaan. Dus wat zou er verrassend moeten zijn? De verrassing is dat er op de Nederlandse “publieke omroep” zomaar aandacht aan moedwillige vervuiling besteed kan worden, in plaats van een fijn portret van Geert of Thierry.

Politici en controlerende instanties op alle niveaus knijpen een oogje dicht; economische bedrijvigheid en werkgelegenheid gaan immers voor alles.

Dat is natuurlijk niet nieuw, denk aan de Q-koortsaffaire, of de gaswinning in Groningen. Toch is het stuitend om opgesomd te zien in welke bochten de overheid zich de afgelopen vijftig jaar heeft gewrongen om de zware industrie te plezieren. Bedrijven werden in de jaren zeventig naar de Eemshaven gelokt met de belofte dat ze hun afval zonder restricties mochten lozen. Pas in de jaren tachtig veranderde dat vanwege de enorme schade aan de Waddenzee, maar officieus werd het nog toegestaan. Enkele milieu-inspecteurs vertellen in de film dat hun pogingen om overtreders aan te pakken werden gesaboteerd door hogerop. In de Eemshaven door een een-twee-drietje tussen de toenmalige burgemeester, commissaris van de Koningin en de minister van VROM (allen VVD’ers), maar het gebeurde in het hele land.

Verder lezen.

*) Op de wijze van Do it any way you wanna oftewel Cocaine in my brain