Het zijn de dagen waarin ik minder geduld dan anders heb met zich revolutionair noemenden. Of anarchist. Of socialist. Communist voor mijn part. De semi-professionele antiracisten ook. Ik heb daar alleen al door nieuwe ontwikkelingen in mijn eigen polletiek bestaan naar mijn onbescheiden mening alle reden toe.
Rosanne Hertzberger kende ik als tamelijk onuitstaanbare columniste die vooral aangenomen zal zijn omdat zij zonder enige intellectuele inspanning de politiek correcte visie van de tijd en de plaats verkondigde. Tegen de moslims, tegen de mensen die de politiek-correcten nou juist politiek correct noemen. Zij is microbiologe, staat in haar bio. Goede kans dat ze daar geen werk in kan vinden en zodoende dan.
Dat uitgerekend zij zich geroepen voelde een streep te trekken tegen de smeerlapperij van GeenStijl en het initiatief te nemen het gespuis daar te pakken waar het hun het hardst raakt: in de portemonnee, via de adverteerders, vind ik een mooie ontwikkeling, zoals ik ook de actievorm (net als die rond het Van Goghmuseum) esthetisch verantwoord verklaar. Samen met een collega-scribente van de Volkskrant stelde zij een door ruim honderd vrouwelijke pennevoersters ondertekende oproep op om het racistisch/seksistische GeenStijl te laten boycotten door adverteerders. Er waren op kleinere schaal wel eerder dergelijke oproepen gedaan, als ik het mij goed herinner ook hier op Krapuul, maar het is nu eenmaal waar: NRC en Volkskrant, dat komt harder aan, vooral omdat het een Telegraafdochter betreft, want dat is GeenStijl.
GeenStijl is te hulp geschoten door een uit de VS afkomstige in Amsterdam woonachtige schrijfster, die zich met dieronvriendelijke voeding en met het schelden op niet intersectioneel genoeg beoordeelde vrouwen onledig houdt. Hertzberger en haar Volkskrantcollega Reijmer waren pas in actie gekomen toen ook eens witte vrouwen het haasje waren op GeenStilj (nee, dit is geen tikfout, Nederlands is toch echt te moeilijk voor de in Nederland verblijvende Džodan). Daarvoor waren alleen vrouwen “van kleur” (o help, dat vocabulaire, maar goed) het nooit geholpen doelwit. Schrijft Džodan. En de actie van Hertzberger en Reijmer is een witte actie. Leugen en bedrog, waar je in godbetert de Washington Post nog wel mee wegkomt ook, inclusief de mededeling dat jouw verhaal niet welkom is in de Nederlandse media. Nogal wiedes, als je opzichtig liegt over collega’s, zou ik denken.
In 2008 was De Vrije, waar ik nog steeds nauwelijks functionerend redacteur van ben, in de gedaante van schrijfster Janneke van Beek, inmiddels elders actief, mikpunt van een massale reaguurdersaanval van het type dat ik niet meer hoef te beschrijven. Ja, Janneke is “wit” en zij schrijft niet voor geld over lappen bacon maar zet zich in voor vluchtelingen. Een ideaal doelwit voor GeenStijl en hun bondgenote Džodan, denk ik.
Dit stuk wordt toch alweer een eind langer dan mijn bedoeling was. Waar het op neerkomt: veranderingen ten goede, stapjes in de richting van een humaner maatschappij komen van mensen die op zeker moment “genoeg is genoeg!” zeggen. Zo’n onverwachte genoegzegster is Rosanne Hertzberger. Jaag haar vooral met je scheldpartijen en je ondoorgrondelijk jargon weer het VVD-hok in. Ik hoop dat het niet lukt. Dit is de tweede keer dat ik het tot mijn verbazing voor haar opneem (de eerste keer was een kwestie van eenvoudige hoffelijkheid die ik eigenlijk niet eens mag noemen).
Nu is het erger: ik stem met haar in.
Revolutie wordt niet gemaakt door Volmaakten of Zuiveren. Heb ik toch mooi even Wladimir Iljitsj geparafraseerd.
Pingback: Oprotten met je rolkoffertjes – dat klinkt te cru | Krapuul