Daar lig je dan, op het strand van Lampedusa. Nat en koud vanwege de tientallen kilometers die je net hebt afgelegd in het zoute water van de Middellandse Zee, toen de boot waarin je zat kapseisde. Alle spieren in je lichaam doen pijn vanwege de verkrampte houding waarin je vijf dagen hebt gezeten. Platgedrukt door stevige mannen die geen ruimte voor jou overlieten om je te bewegen.
Daar lig je dan; uitgehongerd en afgepeigerd. De laatste keer dat je gegeten hebt kan je je al bijna niet meer herinneren. Van tevoren werd jou verzekerd dat je je over voeding en dergelijke tijdens de overtocht geen zorgen hoefde te maken. Jullie zouden immers met een groot schip gaan, voorzien van alle nodige faciliteiten. Uiteindelijk bleek dit toch net iets anders dan verwacht. De rauwe granen en harde broden die in het ruim waren opgeslagen, waren binnen drie dagen al op. Zelfs de dadels die je in je binnenzak had bewaard werden binnen de kortste keren afgepakt, want op zee geldt nog steeds het recht van de sterkste. Vanaf dat moment zat er niets anders op dan af en toe wat zeewater naar binnen te werken.
