In plaats van de identiteitspolitiek uit de titel had ik natuurlijk ook meteen racisme kunnen schrijven (en seksisme enzovoort).
Wat brengt door het kapitaal opgegeven mensen in dito streken er toe om op de club van Boris de Pfeffel Johnson en Jacob Rees-Mogg te stemmen? Het antwoord is niet ver te zoeken. Kijk naar de front bench van de Labour Party, naar Corbyn met zijn donkere echtgenote. Hoor de codetaal van de toptories tegen godbetert de “elite”, bedoeld worden de “globalisten” en daarmee weer de Joden. Echte antisemieten weten waar het over gaat en het echte antisemitisme zit niet bij de front bench van Labour.
Op het laatste ogenblik voor de verkiezingen hebben de Tories de campagne tegen nomadisch Engeland ingezet – antitziganisme hoort tot de nog veel onzegbaarder eigenschappen van wie zich superieur mag achten van koloniale machthebbers.
Meer hierover later.
Met zijn zwenking naar het neoliberalisme heeft Labour Schotland verspeeld in de jaren negentig en hoezeer dit ook bij traditioneel Labourland hoort – de partij is er feitelijk opgericht – het komt niet meer terug. Xenofoob Little England kan zich opmaken voor het verlies van de Six Counties, waar het allang niet meer in geïnteresseerd is, pijnlijk voor het stelletje SGP-ers dat Democratische Unionisten heet. En van Schotland, dat niet weer geregeerd zal willen worden door de anti-Europese xenofoben in Westminster. Wales is wankelmoedig en dat is weer ironisch, want het zal het zwaarst getroffen worden door het wegvallen van Europese subsidies.
O ja, en vergeet Gibraltar ook maar…
Het Empire bestaat niet meer, de restanten zijn gekoppeld aan de Verenigde Staten, het Britse bouwsel dat het Moederland ontgroeid is. Het is moeilijk te verwerken en het zal bloed, zweet en tranen kosten om het alsnog te ervaren, maar het is echt zo.
