Vandaag kwam eindelijk de Volkskrant tot de ontdekking die ik al in 2010 in Krapuul.nl onthuld had, namelijk dat de fundamenteel christelijke Vlaamse racist Paul Beliën bevorderd was tot paardenfluisteraar van Geert Wilders.
Maar ook in de linkse grachtengordelscene is de naïveteit groot. Alle Turken in Nederland, of alle Marokkanen in dit land wegzetten als potentiële amokmakers en erger, dat doen ook mensen uit de kunstenscene, ex-Surinamers en mensen met Indonesische wortels.
Deze keer werd ik uitgedaagd door een goede vriendin uit Amsterdam, bevlogen kunstenares met een onbevlekt links gedachtegoed en gegarandeerd geëngageerd met de strijd tegen Franco. “Turken moeten het maar bij zich thuis onder elkaar uitzoeken” zo meldde zij.
Ik vind daarvan dit:
Turken zijn hier terechtgekomen zoals sephardim, ashkenazim, hannekemaaiers, Friezen, Indo’s, Molukkers en wie weet hoeveel nog meer anderen. Ze hebben recht op een emotionele binding met het land waar ze vandaan komen.
Dan kun je NL emigranten in Canada of Australië Wilders niet misgunnen. Dus ook Turken en Marokkanen niet. Net zo min als jij en ik dat misgunnen aan (kinderen van) Spaanse Republikeinen die na 1939 moesten vluchten naar Frankrijk of Mexico.
Integratie is een beetje moeite doen. Die wordt BELOOND.
Dus moeten we #integreren. Dat is een wederzijds proces. Kun je heel wat bij winnen, Marokkanen en Sephardim vertoonden vorige week samen in de Amstelkerk “Moriscos”, een muzikale en theatrale herinnering aan Andalus. Zou ik niet willen missen.
In Turkije bestaat een grote traditie van toneel: In elk dorp is wel een gezelschap. De Anatolische keuken is hypergezond en gevarieerd.
De genocide op de Armeniërs, in 1915 uitgevoerd onder leiding van Pruisische officieren trouwens, is natuurlijk verschrikkelijk. Maar moeten wij de Turken van nu daarom meer veroordelen dan onszelf, die dertig jaar later even genocidaal tekeergingen in Indonesië?
Is cultuur aan een begrensd stukje land gebonden?
Nederlanders van Turkse (400.000) en Marokkaanse afkomst (600.000) zullen nog heel lang een band houden met het land en de cultuur waar hun (groot)ouders vandaan komen. Wat is daar mis mee? Respecteren we niet ook de band die onze joodse vrienden, religieus of seculier, voelen met een land waar ze twintig eeuwen langer geleden vandaan kwamen? Of misschien alleen maar in gedachten vandaan denken te komen?
De angst voor de vreemdeling en de territoriumdrift
Je zegt “We willen geen Turkenland in Nederland”. Maar willen Nederturken dan een Turkenland hier? Welnee, veel Turken hebben, net zo als Chinezen of Indo’s, en meer nog, als joden, hun stek al lang hier gevonden. Ze zijn groenteboer, garagehouder, restaurateur, arts, boekhouder of columnist. Enkelen zijn zelfs prijswinnende literatoren in het NEDERLANDS.
Ik begeleidde een aantal jaren een Turkse vrouwenorganisatie in Nederland die erin slaagde om meisjes van het Anatolische platteland te scholen tot treinbegeleidsters, gemeenteambtenaren en politieagentes. Over de tragische ondergang van de #ETKB daarna zal ik ooit nog eens een boek schrijven.
Sommigen van hen zijn een hoofddoek gaan dragen. Dat vond ik in het begin ook eng, maar ze overtuigden me er lachend van, dat ze zich daarmee juist bevrijdden van vooroordelen en discriminatie. Daar moet je even aan wennen. Maar de logica ervan is eigenlijk niet zo moeilijk te vatten.
Verrijking en verdieping van onze gezamenlijke cultuur is een proces. Het kost wat moeite. Maar dan krijg je ook wat terug.
Ik ben trots op onze Turkse en Marokkaanse medeburgers die, vaak tegen de stroom in, hun plek bevochten in onze benepen samenleving. Ik wil ze niet meer kwijt, wat Wilders ook roept.
En ik ben blij, dat tegenover de 1500 Erdoğanfans van de Rotterdamse consulaatrel van vannacht 12/3/17, 44.000 Rotterdamse Turken staan, die niet (actief) voor de AKP willen optreden. Dat is een mooi integratie-resultaat. En met die mensen wil ik solidair zijn. Ze niet wegzetten. Net zo min als ik de Joden van Buitenveldert en Amstelveen wegzet. Ook al verzet ik me tegen de exclusiviteit van velen onder hen.
Strijd voor en tegen vrijheid is onbegrensd. Die moet ook hier eerlijk kunnen worden gevoerd. Als wij toelaten dat Wilders zijn leugens verspreidt, kunnen we dat moeilijk aan Erdoğan weigeren.
Als de strijd tussen Turken die voor democratie en minderheidsrechten zijn en hen die daartegen zijn, zich ook naar Nederland verplaatst, dan moet die ook hier gevoerd kunnen worden, met democratische middelen. Als dat voor sommigen lastig is, soit.
Hadden ze zelf Wilders maar wat eerder moeten aanpakken.
– Verscheen ook op De Lage Landen
