Naomi Klein opent This changes everything, waarover later meer, met de vraag of haar peuter ooit in het echt elanden, vleermuizen of zeesterren zal zien. Een vrees, gekoppeld aan massale sterfte van de genoemde dieren in haar omgeving – ruim genomen dan: heel Canada.
De westkust van de Verenigde Staten en Brits Columbia hebben de afgelopen jaren massale sterfte van zeesterren en zeeëgels gekend. Over die prikdieren maakt men zich blijkbaar minder zorgen, zij zullen niet populair zijn, al zijn zij even onmisbaar in de levensketen als de zeester.
Die is behoorlijk gedocumenteerd en de sterfte is met de term “grootschalig” allerminst adequaat beschreven. Op veel plaatsen is nog 0,01% van de populatie over.
Opwarming? Fukushima? Vooralsnog houdt men het op een virusinfectie die mogelijk gemaakt zou zijn door algenbloei.
Hoe het komt dat die bloei nu zo dodelijk uitpakt wordt verder niet uitgelegd. Of zou nog uitgezocht moeten worden.
Hoop op herstel van de zeesterrenpopulatie is er wel.
