De eieren van de Occupy-beweging

Allereerst een excuus voor het woord beweging in de titel – die is tegenstrijdig met het kamperen op een vaste plaats. Op de diverse pleinen van de wereld beweegt misschien iets, maar is men ook juist sedentair. Tot onder het motto “weg met die viezigheid” schoonmaakdienst en politie de dagelijkse consumentenorde herstelt, zoals in Madrid begin augustus. In New York is die aanval vooralsnog afgeslagen. In Amsterdam trotseren de tenten en hun bewoners v/m bar herfstweer: het hagelt en bliksemt onbarmhartig terwijl ik dit tik, maar het mediacentrum is deel van de grote “centrale” tent. Kil is het nu eenmaal wel.

Een per email verstuurde brief van een makker van in de tachtig, woonachtig in de rust belt in de Verenigde Staten, ontroerde mij gisteren tot op het punt waar ik even niet verderkon. Zoiets als Chris Hedges hier.
Vijftigplussers worden gemakkelijk op een hoop gesmeten. Maar je kunt een tachtiger wel vijftigplusser noemen, maar daarmee is hij of zij niet van de generatie van een zestiger of vijftiger. Hij of zij heeft wel meegemaakt wat de zestiger heeft meegemaakt, het omgekeerde is niet het geval. Het perspectief is anders. Maar er is een “wij” mogelijk voor de mensen die “1968” of de “rode jaren zeventig” hebben meegemaakt: herkenning en een gevoel van bevrijding bij het zien van wat er op gang komt, hoop die doet leven.

De aanduiding “rust belt” klinkt als iets wat zo hoort te zijn, maar het gaat om iets onnoemelijks. Er zijn hele streken in de VS die zijn opgegeven door het kapitaal. De fabrieken zijn weg, de mensen die er werkten trekken weg, een miljoenenstad als Detroit wordt een spookstad. De streek en zijn bewoners zijn overbodig verklaard.
Ik hoor – lezen doe je er eigenlijk niet over – dat de drie noordelijke provincies van Nederland, en Limburg, op dezelfde manier zijn opgegeven. Kijk daarom ook niet op van OccupyWinschoten of OccupyHeerlen. En overal in Europa zijn dat soort gebieden aan te wijzen, Frankrijk is er het land van het “tweede huis” door geworden.
“De mens” is zelf overbodig voor het kapitaal. Is het te bevatten?
Maar het kan gezegd worden, voor het eerst sinds dertig jaar wordt het rechtse monopolie op “het vertoog” (een woord dat naar mijn gevoel bij dat monopolie hoort) doorbroken. Dat is behoorlijk emotioneel, waarom zou ik proberen dat versluierd weer te geven?

Mijn makker uit de roestzone heeft nog in de loopgraven van de burgerrechtenbeweging gestaan in de VS, was in Chiapas bij de Zapatistas en ziet nu “om de hoek” iets groeien. Het land van belofte dat zichtbaar wordt. Een tachtiger zou het graag zien zoniet betreden. Wie niet, afgezien van de rijken die genieten van de armoede van “de anderen”?

En voor de zekerheid: het zijn niet alleen “jongeren” die kamperen op het Amsterdamse Beursplein. Hoe het zit met Den Haag weet ik niet, het zou mij verbazen als er een groot verschil was. De gevestigde media hebben het er maar moeilijk mee, want het valt allemaal niet meer te negeren. Je kunt doen alsof het belachelijk is, zoals de NRC duidelijk doet – beursberichtenkrant van oudsher, ook voor de fusie – maar totaal verzwijgen is niet meer mogelijk. Kleineren kan en zal gebeuren. “Ze weten niet wat ze willen, ze hebben geen vastomlijnde eisen”.

En wat dan nog? Men kan uitstekend weten wat men NIET wil zonder meteen het recept klaar te hebben van hoe te verwezenlijken wat men WEL wil. Of zoals Shaw eens gezegd moet hebben: ik kan geen eieren leggen maar ik weet wel hoe ze moeten smaken.
De “Occupy-beweging” zal wel degelijk eieren leggen…

De foto: de jongen die zijn hand heft (tweede van links) wuifde naar de fotograaf, die eigenlijk vanuit de verte de smerissen bij de ingang van de beurs wilde vastleggen. Ik zag het groepje op de voorgrond in eerste instantie niet eens, o schande, ze waren te dichtbij. Excuses en hopelijk vinden jullie het niet erg vastgelegd te zijn.