De eerste vier jaar zoek je ’t maar uit

Het huidige kabinet redeneert dat alle inkomensafhankelijke subsidies in principe fout zijn, (behalve de hypotheekrente aftrek natuurlijk). Voor de kinderopvang blijkt dit nu ook te gelden, net nadat Nederland het als allertraagste land in Europa eindelijk een beetje op orde had. Kinderen, dat wil zeggen kinderen van nul tot vier jaar, zijn volgens premier Rutte de eigen verantwoordelijkheid voor de ouders. En die moeten dus ook voor kinderopvang betalen. Als je kinderen hebt en tegelijkertijd werkt, is dat namelijk je eigen schuld.
Pas als een kind vier jaar is geworden, begint de overheid in dit liberale denkmodel van harte mee te betalen aan de scholing van de kinderen.

Zie hier de link van dit domdenken.

Dat ook inconsequent is, want waarom zou je de opvang van jongere kinderen dan vierjarigen niet ook betalen, als overheid? Nu wordt er op alle regelingen zoveel gekaasschaafd dat het voor veel vrouwen niet langer de moeite waard is om te blijven werken. Wat is dit voor denkrichting? Het is dezelfde rare spagaat als met immigratie: aan de ene kant heeft Nederland mensen nodig die hier het werk (komen) doen, aan de andere kant moeten die mensen vooral geen spatsies krijgen.
In de discussie over kinderopvang gaat men er vanuit dat die werkenden wel zelf moeten organiseren waar zij intussen hun kinderen laten.

Het klinkt alsof de staart van de ouderwetse pendule van het kerngezin weer eens in de richting van de thuisblijvende moeder aan het zwaaien is. Terwijl de maatschappij hier allang niet meer op is toegerust. In de hele wereld is de ontwikkeling een stuk verder, en hier moet iedere keer weer de strijd gevoerd worden over wie er nu eigenlijk verantwoordelijk is voor de jongste kinderen.

Maak dan een keuze, zou ik zeggen. Als je niet wilt dat ouders van jonge kinderen actief zijn op de arbeidsmarkt, doordat je de mogelijkheden voor kinderopvang financieel beperkt, is dat een legitieme keuze. Een beetje raar, en nogal contrair aan wat er in de rest van de wereld intussen gebeurt, maar okee.
Maar ga dan niet staan jammeren dat vele werkgevers geen personeel kunnen vinden en dat Nederland vergrijst.

Als je wilt dat ouders van jonge kinderen actief zijn op de arbeidsmarkt, realiseer je dan dat kinderen nu eenmaal ook voordat ze oud genoeg zijn om naar school te gaan, ergens moeten worden opgevangen. Vaders en moeders kunnen niet op twee plekken tegelijk zijn. Die vaders en moeders zijn niet zelden hoogopgeleid, en zelfs al zijn zij dat juist helemaal niet: de maatschappij heeft geld gestoken in hun ontwikkeling en opleiding. Wil je die investering nu weggooien? Als je een klein beetje lol wilt hebben van je investering in je beroepsbevolking, en wanneer je dus graag ziet dat mannen én vrouwen meedraaien, moet je dat nu eenmaal faciliteren. En dat faciliteren, dat kost nu eenmaal geld. Iedereen in Europa heeft dat al dertig, veertig jaar geleden begrepen, maar tot het huidige kabinet dringt het totaal niet door.

Ik begrijp de denkkronkel niet, die zegt dat kinderen van nul tot vier jaar de maatschappij zogenaamd niks mogen kosten. En dat de teller pas mag gaan lopen op de dag van de vierde verjaardag. Bizar. Die kinderen zijn toch onze gezamenlijke verantwoordelijkheid?

Dan weet ik ook nog wel een bezuinigingsmaatregel: houdt de meisjes gewoon in het vervolg thuis van school, wanneer het later toch niet de bedoeling is dat ze in de maatschappij gaan meedraaien. Dat scheelt enorm in de kosten, en die meisjes kunnen ook nog passen op hun jongere broertjes en zusjes, zodat hun moeders alsnog kunnen gaan werken.