Volgens een sinds 1969 ingenomen en nooit herroepen regeringsstandpunt zou de Nederlandse staat zich tijdens de koloniale oorlog tegen Indonesië slechts incidenteel schuldig hebben gemaakt aan “excessen”. Het baanbrekende boek “De brandende kampongs van generaal Spoor” van de historicus Rémy Limpach toont het tegendeel aan: moord, marteling, verkrachting, plundering, brandstichting en roof waren schering en inslag. Door structureel geweld toe te passen probeerden de militaire en politieke machthebbers om de in opstand gekomen kolonie te behouden als wingewest en grondstoffenbron.
Vooral door de rechtszaken van het Comité Nederlandse Ereschulden is er de laatste tien jaar meer aandacht en erkenning gekomen voor de verschrikkingen die Nederlandse militairen vlak na de Tweede Wereldoorlog in Indonesië hebben aangericht. Onder druk van de rechter en met forse tegenzin heeft de Nederlandse staat inmiddels schadevergoedingen moeten betalen aan groepen slachtoffers van de oorlogsmisdaden die indertijd zijn gepleegd. Paternalistisch, arrogant, schaamteloos en Oost-Indisch doof, dat kenmerkt volgens Jeffry Pondaag, voorzitter van het Comité Nederlandse Ereschulden, door de jaren heen de houding van de Nederlandse staat met betrekking tot zijn voormalige kolonie.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: Doorbraak
