Toen ik vorig jaar op een sociaal medium bezwaar maakte tegen een tentenkamp “voor Palestina” naar de goede smaak in de voormalige joodse buurt van Amsterdam kreeg ik te horen dat ik toch wel erg conservatief was geworden. Ik geloof niet dat het een kwestie van worden was. Ik heb op twee plaatsen aan de marge van die buurt gewoond. Aan beide zijden van het huis waarin ik woonde zijn mensen opgehaald naar het vernietigingskamp en de speling van het lot wilde dat dit net niet gold voor mijn adres. Woonden er geen joden? Mijn onderbuurman heette Frank, de naam zegt iets maar niet alles, en het was hoe dan ook na 1945.
Amsterdam is een geschonden stad en zal dat blijven. Ik hoef geen schennis in de vorm van actie tegen “zionisten”, waar nog bovenop komt dat die actievoerders om niet helemaal opgehelderde redenen zich bedienen van een taal die in Europees Nederland niet inheems is. Free free Palestine, From the river to the sea. Toen ik op datzelfde medium opmerkte dat ik mij hierdoor gekoloniseerd voel deugde ik al helemaal niet. “Dekoloniseren” en de reutemeteut geldt natuurlijk niet voor een witte mannelijke heteroseksuele Amsterdammer, dat had ik moeten aanvoelen. En laat ik dat nou eens helemaal niet WILLEN aanvoelen!
Internationale Socialisten en een speciale tak van Extinction Rebellion organiseerden gisteren een jammerdemonstratie “tegen genocide” en dan hebben ze het altijd over Gaza. Nooit over Soedan of Congo, of Jemen. Zal ik eens uitspreken waarom ik denk dat het dit soort demonstranten niet interesseert? De slachtoffers zijn niet blank (jazeker, blank, “wit” is een politiek geladen term) genoeg. En de daders zijn ook al geen Joden – ik weet niet of het grappig of walgelijk is om vanuit “Amerika” of Australië praatjes over een witte koloniale vestigingsstaat te horen. Wetende dat de helft van de joodse bevolking van Israël uit verdrevenen uit islamitische heilstaten bestaat en donkerder is dan bijvoorbeeld de mensen in Gaza – behalve die in de slavenwijk aldaar, waar je niets over zult horen.
Wie zegt dat Nederland medeplichtig is wat betreft Gaza – het bleef op het monument doodstil bij de moord op meer dan een miljoen mensen in Indonesië 1965-66 of Biafra 1967-1970 – en reken maar dat Nederland, al was het alleen al in de vorm van Shell en Unilever, daar medeplichtig aan was. Soeharto heette het Nederlandse “bedrijfsleven” dat onder Soekarno verdreven was van harte welkom. Shell hielp rechtstreeks bij de verovering van Port Harcourt door het quick-kill-leger van Nigeria. Kan de dekolonialen wat schelen.
Nu zou ik kunnen bekennen dat ik het monument op de Dam ontsierend vind, ik heb het plein nog leeg gekend. Maar waar had het dan heen gemoeten, zo niet in het hart van wat de grondwet de hoofdstad noemt? Het monument ter herdenking van de slachtoffers in de breedste zin van bezetting en oorlog 1940-1945. En moet daar op gekliederd worden “never again is now” door blijkbaar een “24-jarige Amsterdammer”? Wat zou er tegen “Nooit meer is nu” zijn geweest? Afgezien van de misplaatstheid van deze actie.
Vindt zo’n actievoerder nou dat zijn optreden de internationale pers moet halen? Of is hij (zijn advocaat heeft het over hij) zo’n Amsterdammer die je toebijt “Speak English”? Enfin, blijf met je poten van het monument af, bijgoochem.
Het Parool, voormalige verzetskrant.
– Uitgelichte afbeelding: Door Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=24032522
