De blessuretijd van de mensheid

Zes augustus 1945 was de dag waarop de mensheid ophield te bestaan. Sindsdien leven we – eindelijk eens een gelegenheid waarbij de eerste persoon meervoud gepast is – in de Tijd Erna, de tijd van afwachten wanneer het helemaal afgelopen is.

Er is geen “uitvinding” zo onzinnig of zij wordt vroeg of laat toegepast, eenvoudigweg omdat het mogelijk is. Er zijn geen maatschappelijke remmingen op. Zo’n kleine veertig jaar geleden is de neutronenbom uitgevonden. Het obscene idee dat de levende wezens in een gebouw of reeks gebouwen (een stad?) vernietigd kunnen worden en wat er pas echt toe doet blijft staan – misschien zijn het wel Beursgenoteerde Ondernemingen tenslotte. Is de neutronenbom ooit toegepast? Het leek een eufemisme toen de vrolijke luitjes van kabinet-Van Agt I het ding neutronengranaat gingen noemen. Misschien wel de laatste enigszins integere politicus van Nederland, CHU-er Kruisinga, stapte meteen uit dit kabinet toen het welgemoed het voornemen uitsprak die bommen ook in Nederland te laten plaatsen. Wat je als arts er toe brengt minister van oorlog te worden, zij het voor zeer kort, is dan de volgende vraag.

Maar misschien is die zogenaamde granaat allang toegepast bij de frisse vrolijke oorlogen die er sinds 1978 gevoerd zijn door de Leider van de Vrije Wereld. Maar dan onder een andere naam. Atoombommen heten nu in de wandeling “verarmd uranium” en dat is en wordt kwistig rondgestrooid. Die paddestoel doet het niet goed op het journaal, tenzij hij geheel weggemoffeld kan worden door de liefdesperikelen van Robert en Jolantine. De heerlijke nieuwe wereld gecombineerd met 1984 – wat denkbaar is is mogelijk en zal worden uitgevoerd.

Dus dat “de paddestoel” na Nagasaki niet meer geworpen is is aanzienlijk minder geruststellend dan het lijkt. In de eerste plaats is hij volop “uitgeprobeerd” op plaatsen waar donkerhuidige mensen wonen of zouden horen te wonen als ze niet gedeporteerd waren: eilanden in wat godbetert de Pacifische Oceaan wordt genoemd; “indianenreservaten”; de woestijn van Kazachstan. Dus hij is wel geworpen. Voor oudere lezertjes en kijkertjes is dat geen nieuws want die “proeven” kwamen nog wel in beeld. De apocalyptische oorlog tussen twee of drie kernmogendheden heeft tot nu toe niet plaatsgevonden. Er is geen garantie tegen. Het waarschijnlijkst is dat de door middelmatigen en zwaargestoorden bestuurde Verenigde Staten het einde van de wereld ook echt organiseert. Maar een schuldvraag zal er achteraf in ieder geval niet meer toe doen.