Bedreiging als cultureel erfgoed

‘Overdrijven is ook een kunst’ is een volledig achterhaalde uitdrukking. Overdrijven is tegenwoordig cultuur. Zo worden we al jaren bedreigd door bloeddorstige hordes negers, moslims en Oost-Europeanen, die ons willen overmeesteren, doden, beroven, onze vrouwen, huizen, banen èn uitkeringen afpakken en toch minderwaardig zijn. Hetzelfde voor de Europese Unie, dat politieke monster van vermeend islamisme, nazisme en communisme. We mogen van hen niet zelf in de tuin zaaien wat we willen en moeten als steenrijk land 0,4% van ons BNP afdragen voor de Europese samenwerking, die een achterlijke cultuur vertegenwoordigt. Het is natuurlijk een samenzwering van bankiers, groot-ondernemers en hun linkse, elitaire en multiculturele handlangers, die ons tot slaaf willen maken. Realiteitszin en vertrouwen zijn tot een absoluut dieptepunt gedaald en we worden permanent door alles en iedereen bedreigd. Zelfs de Huishoudbeurs is tegenwoordig een manifestatie van verontruste Wilders-stemmers.

In Kiev wordt al maanden gedemonstreerd tegen de regering. De Oekraïne is hopeloos verdeeld, net als Nederland. Maar anders dan hier, waar het protest tegen onrecht en onderdrukking vooral bestaat uit boegeroep langs allerlei creatieve, sociale media toepassingen en complottheorieën, wordt in de straten van Kiev gevochten tussen demonstranten, burgers en de ordediensten. Er vallen doden, mensen worden gemarteld, het leger wordt ingezet, sluipschutters op de daken, relschoppers en oproerpolitie gooien met molotovcocktails en stenen, provocateurs en hooligans ‘bewaken’ de toegang tot het plein, waar de demonstranten zijn samengedrongen. Ook daar worden sociale media ingezet, omdat er simpelweg geen andere middelen zijn om met de buitenwereld te communiceren. De mensen zijn omsingeld door een staat die niet naar ze wil luisteren en hardhandig het protest probeert te smoren. Het is allemaal online te volgen.

In Nederland wordt ook gedemonstreerd. Sinds een paar dagen verschijnen tientallen demonstranten in Leiden voor de bejaardenflat, waar Benno L. is gehuisvest onder permanent elektronisch toezicht. De meeste demonstranten komen niet uit de buurt of uit Leiden, maar gooien hoge ogen als kandidaten voor deze of gene talkshow vanwege hun teleurstelling in de autoriteiten en hun enthousiasme voor heksenjacht en moordlustige meutes. Het is de schuld van de staat dat iemand die zijn straf heeft uitgezeten om de hoek woont. Er zijn ook andere demonstraties, bijvoorbeeld tegen bezuinigingen in de zorg, maar die zijn veel minder interessant voor de media, want met sensatie en volksopruiing heb je een groter bereik en dus een hogere omzet. Daarom wordt in Nederland momenteel tegen kindermisbruik gedemonstreerd door een freak show van ongure types, die ‘het zat zijn’ en voor eigenrichting pleiten, omsingeld door nieuwsgierige journalisten en opiniemakers en een publiek dat afnemers zoekt voor hun mening. Jammer voor de slachtoffers van kindermisbruik.

Bedreigen als vorm van protest is in Nederland ondertussen tot volkskunst verheven, zorgvuldig gekoesterd door belangstellende media en vele web fora en met kansen voor de binnenlandse markt en als exportproduct. Zo werd een journaliste van de Wall Street Journal met de dood bedreigd, omdat ze een lovend stukje over de Efteling had geschreven met een kritische kanttekening over het beeld van een donkere kannibaal met een lepel door zijn neus. Een andere journalist van dezelfde krant had het gewaagd te twijfelen aan ‘ons’ succes als schaatsnatie in het subtropische Sotsji. Een normaal mens vindt het strontvervelend dat in een kleurrijk sporttoernooi waaraan de hele of halve wereld deelneemt elke keer weer dat beeld oranje kleurt voor een sport, die mondiaal gezien bijna niemand beoefent. Gedwongen door de vele bedreigingen zag de schrijver zich genoodzaakt een excuusbrief te schrijven aan de geschoffeerde Oranjegetrouwe Nederlandse schaatsliefhebbers. Zo zie je maar wat je allemaal niet kunt bereiken met een bedreiging als je je beledigd voelt, zelfs als overdreven klein landje.