Veel mensen in de bijstand willen graag een betaalde baan, en gemeenten pretenderen daar bij te helpen. Maar zodra bijstandsgerechtigden op hun strepen gaan staan en concrete hulp eisen bij het vinden van een baan, blijkt pijnlijk snel hoe hol de praatjes van reïntegratieconsulenten zijn. Dat ondervond ook bijstandsgerechtigde Pieter: “Ik ga komende week de gemeente weer bellen: waar is jullie plan van aanpak om mij aan een baan te helpen? Zes weken geleden heb ik de gemeente daar om gevraagd, dus nu is de termijn wel over. Ik wil gewoon graag aan het werk.”
Pieter zit sinds twee jaar in Leiden in de bijstand, na twintig jaar in de bankwereld gewerkt te hebben. Hij heeft het hele reïntegratiecircus ondertussen wel doorlopen. Een aantal maanden geleden was hij de huichelarij van de gemeente zat, en schreef hij een brief met daarin dertien klachten. Hij begint zijn brief met een constatering over het beruchte Participatiecentrum bij de DZB, waar bijstandsgerechtigden dwangarbeid moeten doen: “Vorig jaar januari werd ik ‘te werk gesteld’ in het werkkamp gevestigd aan de Le Pooleweg 11 te Leiden. Die taakstraf was al zwaar genoeg, en bovendien werd mij het leven tijdens de ‘sollicitatietraining’ (waar ik, in tegenstelling tot wat de gemeente Leiden en de bewakers op het werkkamp beweren, niks geleerd heb) door mijn coach behoorlijk moeilijk gemaakt.”
