‘Anarchisten’ is een mooie verzamelnaam voor mensen die vrijheid zoeken, de ecologie van het aardse bestaan serieus nemen (bewaar het evenwicht), niet veel op hebben met het kapitalisme (ieder voor zich), maar ook kritisch staan tegenover socialistische gelijkschakeling (volg de groep, dan zit je goed).
Een anarchist begint bij zichzelf, stelt zich de vraag: in wat voor wereld wil ik leven?
Het belangrijkste: vrijheid. Een anarchist is autonoom, spreekt zich vrij uit, gaat – als het moet, ook als het niet kan – tegen de groep in.
En daar begint het problematisch te worden. Het ‘gevaar van uitsluiting door de groep’ is ook voor anarchisten een groot probleem. Wat zullen anderen over mij zeggen? Wat als ik word buitengesloten, niet meer serieus word genomen?
Je bent anarchist, of je bent het niet. Neem eerst jezelf serieus, en pas als je dat gedaan hebt kun je het gevecht aangaan.
Er bestaat zoiets als collectief anarchisme, dat is als heel verschillende mensen samen een project ondernemen. Dat kan klein zijn of groot, dat doet er niet toe. Wat er wel toe doet: blijf bij jezelf. Verloochen niet je uitgangspunt: in wat voor wereld wil ik leven.
Wil je in een wereld leven waarin je de gevangene bent van het collectief?
Als het collectief jou alle vrijheid laat, is er geen probleem. Maar wat als het zogenaamd anarchistische collectief jou dwingt vreemdelingen te weren, ’s avonds om acht uur te gaan slapen, en je vraagt om je kinderen om zeven uur in de morgen naar het dorpsplein te begeleiden voor een militaire training?
Wat is dan je reactie? Ga je mee in de waanzin of sta je op en zeg je: no way!?
Natuurlijk is het wikken en wegen, natuurlijk maak je verkeerde keuzes, en natuurlijk ga je op je bek.
Het zou vreemd zijn als het niet zo was.
Maar jij moet je waarden hoog houden: een autonoom ik en een samenleving die gebaseerd is op het bewaren van het natuurlijke evenwicht (ecologie), een samenleving die elk mens als autonoom beschouwt, gelijk en met dezelfde rechten (je zou het socialisme kunnen noemen), een samenleving die jou als ‘buitenstaander’ opneemt.
Een anarchist moet blijven denken, zij moet elke consequentie overdenken, nooit volgen zonder meer, altijd vragen blijven stellen.
Het is niet de staat die kritische vragen stelt, het is niet de groep, jij bent het zelf.
En als je dat niet doet ben je een massamens, net als die miljoenen andere mensen, een volger, de slaaf van een ideologie, een idee in je hoofd, een fantasma.
Goed verwoord
en ik ben het ook zeker eens met je omschrijving
Ik zou er alleen willen bijvoegen , kapitalisme zit ook individualiteit enorm in de weg. Je baas slokt namelijk jouw arbeid op, jouw energie, jouw bestaansminimum, het recht te even, te slapen, te drinken
Er is een soort frictie tussen het persoonlijke en de groep. Aan de ene kant kan je niet zonder de groep, aan de andere kant kan de groep je ook opslokken
Je kan binnen de groep herrijzen, maar de groep kan ook conformisme afdwingen, controle, subculturalisme
Wat belangrijk is, is dat je de groep nooit hoeft te betreden
Anarchisme in Spanje was superieur ten opzichte van wat tankjes deden. Want wilde een kleine boer voor zichzelf bijven produceren, dan werd dit toegelaten en werd men niet onteigend
Dat is ijzersterk. Zo van, ok, dan doe je toch niet mee, wij gaan alleen bergen verzetten. Zodra je mensen gaat dwingen, om aan een socialisme mee te doen, heb je al verloren.