Hoewel het de bedoeling is nu eens niet te gaan inmemoriammen kies ik althans voor vandaag ook weer niet het zonnetje in huis uit.
Onverbrekelijk verbonden met mijn eindexamentijd, de Bystanders, die later MAN zouden gaan heten. De weemoed.
What am I supposed to do
With a girl like Jesamine
Though my eyes are open wide
She’s made my life a dream
When Jesamine goes a part of me knows
I’m not really living
A butterfly child so free and so wild
And so full of living
When Jesamine stays though time goes fast
This is my world at last
Beautiful days lost in her eyes
But then the whole world dies
When Jesamine goes a part of me knows
I’m not really living
A butterfly child so free and so wild
And so full of living
What can you say
When a girl doesn’t want to know
She’s too far away
And she makes my life a dream
When Jesamine goes a part of me knows
I’m not really living
A butterfly child, so free and so wild
And so full of living
When Jesamine stays though time goes fast
This is my world at last
Beautiful days lost in her eyes
But then the whole world dies
What can you say
What am I supposed to do
With a girl like Jesamine
When a girl doesn’t want to know
Though my eyes are open wide
She’s too far away
And she makes my life a dream
Lalalalala (etc.)
When Jesamine goes a part of me knows
I’m not really living
Lalalalala (etc.)
De auteursversie van Marty Wilde, die ik nu pas leer kennen via YT, is zeker acceptabel (de hitversie van de Casuals wat mij betreft niet, maar we zijn hier dan ook in het Rijk der Originelen).
O ja, het jaartal. 1968 dus.
