Ik dacht dat hardop toen ik een statistiek bekeek waarop het aantal vluchtelingen dat per jaar de Middellandse zee oversteekt en het aantal vluchtelingen dat tijdens die oversteek verzuipt. Keurige blauwe streepjes die op uiterst kille wijze duidelijk maken wat er aan de hand is. Zonder verhaal, zonder gevoel.
Om dergelijke statistieken tot leven te brengen stel ik me voor hoe het is om te verzuipen, hoe het is om je kinderen te zien verzuipen, hoe kinderen hun ouders zien verzuipen. Hoe het is om met ware doodsverachting een oversteek naar een veiliger haven te wagen.
En dan arriveer je op een plek die zich ‘Fort Europa’ noemt. Waar je je afvraagt of je teruggestuurd wordt, waar mensenhandelaren hun slag slaan en je te werk wordt gesteld in een of ander louche bordeel. Dat je door mensensmokkelaars in een vrachtwagen wordt gepropt en afgezet wordt op een plek waar je het verder zelf mag uitzoeken. Of door welke omstandigheid dan ook crepeert in een laadbak.
Allemaal leed waar ik liever niet aan wil denken. Maar ook leed waar ik mezelf zo nu en dan dwing aan te denken. Omdat het veilige statistiekje geen hekwerk is waar ik me achter kan en mag verstoppen. Dergelijke statistieken leggen, als u achter de staafjes durft te kijken leed, heel veel leed bloot.
Met dank aan Datagraver.
