Als ik u even mag gebruiken, meneer Wilders, ben ik tot wederdienst bereid

Dit essay gaat over “gebruik maken”. In dit zogenaamde tijdperk van dat iedereen mag zeggen wat hij/zij denkt, zijn er steeds meer dingen, waarvan men NIET zegt wat men ervan denkt. Maar ondertussen…

De meest schandelijke vorm van wederzijds “gebruik maken van” is natuurlijk het huidige bruine kabinet. Wilders gebruikt zijn gedoger-rol onbeschaamd, om zijn status internationaal te verhogen. Rutte en Verhagen verkopen het wezen van hun waarden in ruil voor 23 stemmen. Maar hieraan gaat een beschamende geschiedenis vooraf, van lafheid, opportunisme en machiavellisme. Die geschiedenis heeft haar voorlopig hoogtepunt in het voorstel tot verbod van religieus slachten door de Partij vd Dieren. PvdA, GroenLinks en D66 zijn er gezamenlijk weer eens ingestonken. Terwijl het zo eenvoudig was geweest om de bokken van de schapen te scheiden.

Lees hier, waarom een cordon sanitaire rond Wilders er nu echt moet komen. Verbod op het “gebruik” van Wilders door democratische partijen. Zowel met kwade- als met goede bedoelingen…

Wilders heeft nog altijd niet het cordon sanitaire om zich heen, dat hij verdient. Dat komt door de lafheid van de meeste mede-parlementariërs. Die hoopten te lang, dat een ander wel de kastanjes voor hen uit het vuur zou komen halen. Intussen bleven ze schuilen in de (linkse) schuilkerken. Of ze ontkenden botweg, dat er iets mis is, nu een maffia zonder leden en zonder principes, betaald en gemanipuleerd vanuit het buitenland, mensen komt opstoken en misleiden. Omdat er in de politiek niets gebeurde, werd de rechter ingeschakeld.

De politici waren opgelucht en mummelden (de goeden niet te na gesproken) neutraliserende woorden, zodat ze uiteindelijk alle kanten op zouden kunnen. Veroordeling? – Een commissie van onderzoek instellen! Vrijspraak? “Daar hadden we altijd al voor gewaarschuwd. Het helpt Wilders alleen maar!”

Vandaag (23 juni) was de verwachte “vrijspraak”. Wilders kraait triomf. De (meeste) politici zeggen “tut, tut” en hopen dat het verder overwaait.

Maar er heerst niet alleen lafheid. Ook opportunisme. Menigeen heeft in de afgelopen jaren-0 van de 21ste eeuw in Nederland zich stiekem afgevraagd: “Hoe kan ik ervan profiteren?” Hoe kan ik gebruik maken van, vul maar in: Pim Fortuyn, Ajaan Hirsi Ali, Theo van Gogh of Geert Wilders?

LPF

Een eerste voorbeeld was de belachelijke opeenhoping van onbenul, gefrustreerden en randfiguren in Pim’s LPF. Ze zijn bijna allemaal afgeserveerd binnen een à twee jaren. Een voorbeeld dus, van een mislukte gebruikmaking. Al zijn de parlementaire uitkeringen en bestuurderspensioenen natuurlijk niet te versmaden. Voorzover ik kan nagaan, is er alleen voor de leugenaar Lucas Hartong in het Europese parlement een tweede leven als paniek- en haat-zaaier beschoren in de PVV. En natuurlijk aan de humorloze Rotterdamse racist Sörensen in de Eerste Kamer voor de PVV.

De vastgoed-maffia

Maar er zijn ook, minder opgemerkte, succesvolle gebruikers van Pim en diens erfenis. Dan denk ik aan de “vastgoed” tycoons die in 2002 in Pim’s chaotische eindsprint investeerden met geld en een kantoor. Pim zelf beschouwde zich als een “hoer”, telkens wanneer hij moest opdraven op een diner met deze sponsors. De vastgoedmaffia was tenslotte eigenaar van de LPF. Als wethouder van Rotterdam, loste Marco Pastors de schuld van de LPF aan de vastgoedbezitters ruimschoots in, door gemeente- en corporatief woningbezit te privatiseren. Concessies aan het casinokapitaal, die we in het vervolg nog vaker zullen tegenkomen. En altijd ten koste van de gebruikers van woningbouwverenigings-woningen, betaald door hun ouders via contributies, kortom: ten koste van Henk-en-Ingrid.

De columnisten en intellectuelen (Trahison des clercs)

Dan komen de “gebruikers” die ik onder de titel “Trahison des Clercs” wil rangschikken. De columnisten en intellectuelen die -al dan niet uit plotsklaps ontdekte overtuiging- begonnen, om de kreten van Hirsi Ali, Van Gogh en Wilders te voorzien van een intellectueel en literair sausje. Velen onder hen zijn zelf ooit vluchteling geweest of hun ouders. Deels kan hun streven naar discriminatie van nieuwe nieuwkomers worden begrepen als de angst van de succesvolle immigrant voor hen die na hem/haar komen.

Je kon dat zien bij Oosteuropese joden in de VS, bijvoorbeeld. Lees herinneringen van Philip Roth. Maar ook bij de pied-noir zoon Sylvain Ephimenco, bij de Iraanse vluchteling Afshin Ellian, bij de Indo-zoon Holman en, natuurlijk, bij Ajaan Hirsi Ali zelf, speelt dit sentiment vermoedelijk een rol. Men wil de verworven status niet delen met nagekomen landgenoten die er een mildere redenering op na houden. Bij een Leon de Winter ligt het nog iets ingewikkelder. Hoewel, of juist omdat, hij door Theo van Gogh is weggezet als een joodse huilebalk over de holocaust, doet Leon z’n uiterste best om als harde strijder tegen de Islam over te komen.

Is de bekering van ex-vluchtelingen tot een “tot-hier-en-niet-verder” nog te begrijpen en tot op zekere hoogte te billijken, – erfelijke Zaankanters als Martin Bosma, intellectuelen als Joshua Livestro en wetenschappers die beter kunnen weten zoals de arabarbarist Hans Jansen hebben dat excuus niet. We hebben hier te maken met een bont geheel van “gebruikers”, waarvan er een aantal nog steeds profiteren, maar wier toekomst beladen zal zijn met hun zonden. Conclusie: Succes op korte-, maar niet op lange termijn.

De atheïsten telkens weer beroofd van hun profeten…

Vervolgens arriveren we bij een bijzonder onsuccesvolle- maar ook bijzonder hardnekkige- categorie van “gebruikers”: de Atheïsten. Hun heldin is in eerste instantie Ajaan. Ajaan leefde een tijd lang samen met een Leidse antireligieuze professor. Haar problemen met de islamvariant die ze heeft ondergaan in haar jeugd, vertaalt ze -op dat moment- in een verwerping van alle religie. Geen hoofddoeken, geen zondagsrust en geen voorhuiden afsnijden. Maar al spoedig blijkt, dat Ajaan terugschrikt voor de Joodse lobby en dat ze het best kan vinden met de Nederlandse Christenfundis, zolang die de Islam des Duivels verklaren. Desondanks proberen nog in 2010 bepaalde VVD’ers en D66’ers van de PVV gebruik te maken om wetsartikelen die godslastering verbieden, buiten werking te stellen. Mis, natuurlijk! Wilders is helemaal niet geïnteresseerd in dingen die hem zouden vervreemden van zijn christelijke en Israëlische bondgenoten. – Gaan nu eindelijk de ogen open bij mevrouw Hennis en de vrijmetselaars van D66?  Uw enige bondgenoot is de verlichting, niet de verduistering van Geert Wilders!

PvdA-leiding: Mislukte sprong on the bandwagon…

Wouter Bos en diens vrienden proberen 2004-2008 op hun manier aan te sluiten bij de vreemdelingenangst, door aan de PvdA een program op te dringen dat aan Wilders de wind uit de zeilen zou hebben moeten nemen. Ondanks opoffering van een wijkenminister, slagen ze daar niet in doordat de leden rebelleren. Het nut van een democratische ledenpartij. Hetzelfde verhaal geldt voor Europa en het euroscepticisme, maar dat is stuff voor een aparte post, waarin ook de SP aan de orde moet komen.

De Nederlandse tak van de Amerikaanse neo-conservatieven (Leiden)

Toen Wilders zich in 2005 losmaakte van de VVD en als onafhankelijke in de Tweede Kamer ging zetelen, werd hij benaderd en ingepakt door het manusje-van-alles van de Burke Stichting, de onvermoeibare Bart-Jan Spruyt (Spruit voor initimi). De Edmund Burke Stichting (*2000) is een merkwaardige variant op zowel conservatisme als neo-conservatisme, met een sterke scheut gereformeerd suprematisme als kers op de taart. Spruyt leidde Wilders rond in de VS, maar de neocons van The Weekly Standard moesten Wilders niet, omdat hij niet aansluit bij de vooroordelen van hun fundi-christelijke bondgenoten (homo’s, abortus) en omdat de neocons een gehoorzame onambitieuze moslim-gemeenschap best zien zitten. Spruyt werd verbannen naar de literaire rubriek van the Weekly Standard en een tegenbezoek van het neocon American Enterprise Institute (AEI) aan Rotterdam werd een fiasco.

Wilders wilde zich niet inzetten voor een omvorming van de VVD tot een neoconservatieve partij met gebruik (!) van fundi-christelijke bondgenoten. Nu het bruine kabinet afhankelijk is geworden van de SGP-afgevaardigde in de 1ste kamer, juichte Spruyt z’n longen uit zijn lijf op Twitter. Hij, Kinneging en Livestro hadden hun doel bereikt! We moeten nog even afwachten, of het aan Geert Wilders zal lukken, om de prioriteiten van de mannenbroeders te verkopen aan Henk en Ingrid.

Ajaan Hirsi Ali spreekt het verlossende woord: Wilders is gek. Maar hij is een nuttige idioot!

En, zoals vaker, was het Ajaan Hirsi Ali, begin-2009 op bezoek in Nederland, die het verlossende woord openlijk uitsprak. Wilders, zo betoogde zij, is geen serieuze politicus. Maar VVD en CDA moeten hem … GEBRUIKEN! Wilders is een “nuttige idioot”. Hij kan dingen zeggen die een serieuze partij zich nooit kan veroorloven. In de traditie van de Amerikaanse Neoconservatieven, voor wie ze sinds 2006 werkt (bij het AEI), verkondigt ze: “It is the xenophoby, stupid!”.

Alleen via vreemdelingenhaat (xenofobie), is het mogelijk om de progressieve krachten te verdelen en te verzwakken. Daar kun je Wilders goed voor gebruiken. Dat is precies de manier waarop de neocons zo succesvol de Republikeinse Partij hebben gemanipuleerd  in de aanloop naar- en tijdens- het presidentschap van George W. Bush.

Resultaat? Gemengd. De omstandigheden hebben Wilders wel gedwongen om toe te geven aan Nederlands fundi-christendom, maar van een echte ideologische eenheid is (nog?) geen sprake. Sommige SGP-ers en CU-ers willen Wilders wel gebruiken voor sektarische doelen, maar anderen gruwen daarvan.

In een volgend deel van dit essay arriveren we bij de christendemocratische gebruikers die gebruikt worden, bij de liberalen die hun ziel en zaligheid verkopen en bij de kleine gebruikers, de Partij van de Dieren en Jan Nagel. Krapuul.nl adviseert een matig gebruik.