Het artikel van dhr. Spierings begint met het overnemen van onduidelijke berichtgeving door andere media. Zij schrijven dat €6 miljoen aan pgb-fraude is vastgesteld maar in werkelijkheid is dit het teruggevorderde bedrag. Het vastgestelde bedrag waarbij problemen zijn met de declaraties is over 2013 maar liefst €160 miljoen.
Het probleem daarbij is dat cliënten het geld niet (meer) hebben, als zij al enige verantwoordelijkheid dragen voor misstanden. En dat bedrijfjes die de zorg (niet) geleverd hebben geen contractuele verantwoordelijkheid hebben over het geld. Een zorgkantoor kan het daarom (dus) niet ’terugvorderen’ bij een malafide bedrijfje maar enkel bij de cliënt die dan een gigantische rekening krijgt.
De rest van het artikel gaat door zonder veel concrete zaken te noemen. Bijvoorbeeld een verwijt aan “kabinetten van Balkenende en Rutte” en het uitlekken van “vermeende fraudeverhalen door VWS”. Er ontbreekt achtergrond of onderbouwing.
Ik ben het er uiteraard mee eens dat we cliënten die in samenwerking met bonafide zorgaanbieders naar tevredenheid en volgens de regels hulp ontvangen niet moeten bashen. Bedenk echter dat juist ook cliënten vaak slachtoffer zijn van het gebeuren, frauderende zorgaanbieders of zorgbemiddelingsbureau’s gaan nog wel eens hardhandig te werk waarbij het bovendien vaak voorkomt dat de zorgbehoevende niet de benodigde zorg krijgt tot ernstige verwaarlozing aan toe.
Probleem met fraude in Nederland, in algemene zin, is dat het naar mijn mening eerst uit de hand loopt en er daarna pogingen worden gedaan te dweilen met de kraan open. Instanties doen wel hun best maar fraudeurs weten ook prima dat de pakkans klein is en het zorgkantoor bedragen niet bij hun terug kan vorderen.
