In 1971 was ik deelnemer aan een eendaagse vastenactie voor Bangladesj, voor de Pakistaanse ambassade in Den Haag. Het was 21/22 november, voor mij goed te onthouden data, er stond een enorme storm waar je onder het zeil dat ons bedekte niet zoveel van merkte. (Het zendschip van Radio Noordzee sloeg van zijn ankers die nacht en dreef weg, zo’n storm).
Iemand van de KRO maakte een verslag van de actie voor op de radio.
Hij vertelde dat Aad van den Heuvel een wat cynische afstandelijke houding had. Ik kon mij dat voorstellen, “met wat hij gezien heeft”.
Heel jong oordeel. Het was goed twee jaar na zijn reportage in Biafra.
Maar ja, hier bij Pauw & Witteman gaat het toch ook vooral om de gevoelens van Aad van den Heuvel. Niet eens wat hem betreft, maar wat Pauw en Witteman betreft.
Bij Beeld en Geluid willen ze eigenlijk niet dat je naar een fragment van zijn reportage uit 1969 kijkt.
De Nederlandse omroep laat ons wel vrijuit kijken naar dit stuk van ITN:
Ik kom hier op terug, want het zijn er de tijden voor nu.
Rust in vrede, Aad van den Heuvel
