De huidige generatie is opgegroeid met het idee dat door eigen inzet alles mogelijk is. De keerzijde is dat ze falen als hun eigen schuld beschouwen.
De twintigers van nu hebben hoge verwachtingen, van de wereld om hen heen en vooral van zichzelf. Maar ze worden nu geconfronteerd met een economische crisis. Hoe pas je je aan aan een flexibele arbeidsmarkt, een vastzittende woningmarkt en een onzekere toekomst? Heel simpel: je geeft jezelf langer de tijd om volwassen te worden. (Trouw)
Dat jongeren iets niet bereiken als een eigen falen zien, past helemaal in de huidige politiek. ‘Succes is een keuze’, de standaard VVD-leus. Maar soms is het leven gewoon een kreng en wordt je niks gegund of krijg je alle shit op je bord die er maar verzonnen kan worden.
Mensen die dan toch nog gewoon doorleven en zin in het leven hebben, daar heb ik bewondering voor. Mensen die bij het eerste de beste beetje nivellering beginnen te janken, daar heb ik helemaal niks voor. Ja, minachting.
Dat we nu met een verwende jeugd zitten waarbij de solidariteits gedachten ver zoek is; is helaas maar al te waar.
Maar dat ze zo verwend zijn is helaas mede de schuld van de oudere generatie door wie ze zo opgevoed zijn.
Elke ouder is genegen om zijn kinderen een beter leven geven dan wat ze zelf gehad hebben.
En toen in de jaren 70/80 er voor velen meer ruimte in hun budget kwam om hun kinderen wat extra te geven; is dit vaak een beetje te ver doorgeschoten.
En daarbij heeft ook deze tweeverdiener maatschapij hier aan bij gedragen dat we nu met een jeugd opgescheept zitten die vaak respectloos is ten aanzien van de generaties voor hun.
Kinderen die opgroeiden als sleutel kinderen.
Ontevreden kinderen die keken naar hun vriendjes en vriendinnetjes wat die allemaal kregen en of hadden en die dit ook wilden hebben.
Dat pa en ma daar soms heel hard voor moesten werken en zichzelf soms dingen ontzagen om het hun te kunnen geven dat werd vaak verborgen gehouden.