Na de pis, de hondendrol, de vliegende pinten, en al de rest, is dit de tijd in mijn leven waarin ik mij het racisme het hardst aantrek. Het deksel is van de beerput en de shit vliegt in het rond. En ik word stilaan wat ik nooit ben geweest en nooit wilde zijn: boos, achterdochtig, bitter soms. Ik voel dat ik geen geduld meer heb voor zij die het niet willen snappen. Dat ik het beu ben om te doen alsof het niet zo erg is, dat het wel meevalt allemaal. Dat ik me dooderger als ik weer eens een mening over zwarte piet moet aanhoren van een goedbedoelende blanke kennis. Dat ik opeens wél begrijp waarom mijn zus en zovele getalenteerde, gediplomeerde mensen die ik ken naar Londen en verder vertrekken, waar je niet constant aan je huidskleur wordt herinnerd en je kansen op een job niet rechtstreeks gelinkt zijn aan je naam. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
