Als aftrap vind ik bij nadere beschouwing dit lijstje nogal negatief. Daar staat tegenover dat een positief lijstje wat betreft rhythm & blues/soul een enorm embarras du choix oplevert. En men moet zich beperken. Hierbij bied ik mijn positieve top-10 aan, niet allemaal met filmpjes hier om de post niet te zwaar te maken.
1. Let’s work together pt.1 & 2 – Wilbert Harrison One Man Band
2. Open the door to your heart – Darrell Banks
3. What’cha gonna do ‘bout it – Doris Troy
4. Got love if you want it – Slim Harpo
5. Some day we’re gonna love again – Barbara Lewis
Zeker, de versie van de Searchers mag er ook wezen.
6. Follow me – The Drifters
7. Smiling faces sometimes – David Ruffin
Natuurlijk, het origineel van de Temptations en de hitversie van de Undisputed Truth staan eigenlijk ex aequo, maar de laatste jaren ben ik deze versie als de beste gaan waarderen.
8. You can have her – Roy Hamilton
Ook zeer vermeldenswaardige versies van Gene McDaniels, Righteous Brothers en Dionne Warwick (You can have him dan).
9. You keep running away – Four Tops
10. I’ll always love you – Spinners
En dan staan de Miracles, de Contours, Voices of East Harlem, Terry Callier, Madeline Bell, Hoagy Lands, Brenda Holloway, Jackie Wilson, Roberta Flack, Jerry Butler en noem maar op verder (behoudens de oeuvreprijswinnaars in deze post) er niet eens in. Dringen aan de top. Het criterium: per uitvoerende(n) slechts één notering.
Het is voor sommigen nog wel eens de vraag of instrumentals “soul” mogen heten. Ik wil duidelijk stellen dat dit uiteraard het geval is, maar in dit geval zijn bewust alleen gezongen stukken opgenomen. De instrumentalen komen nog.
