33 1/3 – hiep hiep hoera (voor mijzelf)

Arnold J. van der Kluft42

“De klassieke luistersituatie”. Ooit is zij fraai beschreven door iemand die ook de kolommen van Aloha, Propria Cures en de VPRO-ether vulde.
Alleen op je kamer, terugdenkend aan ogenblikken waarop je niet alleen was en die misschien wel nooit terugkomen. De muziek ondersteunt de gevoelens en het alleenzijn, en het verlangen.
Deze heb ik nog niet lang geleden vaak gedraaid met dit verhaal in gedachten.

Softly whispering I love you, Congregation
Even afgezien van dat storende Duitse gedoe tussendoor: close schuifelen, ja peper het maar in…

Ik zou het graag vernemen van mensen die nu jong en eenzaam zijn, terugdenken aan niet terug te draaien situaties waarin de eenzaamheid verbroken had kunnen worden. Luistert u dan naar de radio? En wat beleeft u dan?
Ik kan mij hoe dan ook geen speciale gevoelens voorstellen bij wat voor arrenbee of rap doorgaat dezer dagen en ik vraag mij af of het een leeftijdskwestie is.
Maar ingrijpender is de vraag: luistert men nog naar de etherradio (echte radio dus)? Want dat is dan toch het vereiste. Liefst met het licht uit, radio onder de dekens maar nog niet kunnende/willende slapen. En de bloedstollende gedachte: wil ik morgen nog wel wakker worden? – die ik had toen ik deze voor het eerst hoorde


Bellbottom blues, Derek & the Dominoes
(U begrijpt misschien hoe verraden ik mij kan voelen door Eric Clapton die inmiddels zelfs zonder gevoel over de dood van zijn kind kan neuriën).
Maar de klassiekste was wel in de storing van Radio Moskou of de fading van de avond DE muziek te beluisteren: Rhythm & Blues inderdaad, later meer bekend en zelfs populair als soul [een term waar ik het nog steeds niet geheel mee eens ben ook al… – daarover hieronder] Licht uit en het drie uur lang tot je laten komen. Voorbeeld.


You keep running away, Four Tops

Het is vandaag de 33 1/3e verjaardag van mijzelf als deejay. Het feestje wordt niet gevierd in de ether en zelfs niet in een zaaltje. Ik geef geen terugblik en zelfs geen vooruitblik, was mij niet eens bewust van de symboolgeladenheid van het getal (het leek mij wel iets om te vieren, een derde eeuw – mijn betere helft, die ik “in het vak” heb leren kennen moest mij op de betekenis van het getal wijzen, sufferd die ik soms ben). In zo’n derde eeuw draai je op den duur alleen maar ouds maar er was natuurlijk ook veel nieuw op zijn tijd. En er is altijd van alles te ontdekken, een speurtocht die doorgaat en die met Youtube wel zeer gedemocratiseerd is. Dat bedoel ik met de vraag: is de klassieke luistersituatie er nog? Hopen dat de deejay dit of dat op de radio / voor de vloer draait? Een paar klikken en het schalt uit de laptop.


She bangs the drums, Stone Roses – ik was de eerste die hem draaide in Amsterdam en de telefoon stond roodgloeiend – those were the days…
(Al wordt het blije gevoel dat bij dit nummer hoort altijd weer opgeroepen als ik het hoor).

Of ik zelf een begeleider van eenzame jongelingen m/v ben geweest, ik zou het niet weten. “Op de vloer” heb ik geen stelletjes gemaakt die het niet al waren naar mijn weten (toch ook een belangrijke functie). Zo wel, tja, hoe laat u dat nou eens weten…
O ja, ik moest eens wat uitleggen over soul. Bij gebrek aan etherradio heb ik een aantal jaren vooral in gelegenheden gedraaid, en ik zou het met plezier nog/weer doen, hopende dat de visuele handicap voorbij is (en het sluiten van een van de tenten speelde ook een rol). Aan de hand van reacties van Engelsen kwam ik er achter dat ik nogal veel northern soul draaide. Wist nauwelijks wat het was. Het heeft mij tot op de BBC gebracht, verder zal ik wel niet komen. Hiermee opende dat eenmalige programma – dan ben ik toch aan het terugblikken.


Open the door to your heart, Darrell Banks

Mijn afsluiter van de laatste jaren, door Fotheringay, is in NL niet te bekijken/beluisteren op Youtube. Malligheid. Een tussen-de-schuifdeurenversie door een trio waarvan ik moet zeggen dat de zangeres het tekort aan Sandy Denny voor mij goedmaakt (visueel bedoel ik vooral)

Peace in the end
Dit is beslist geen “country gospel”, hoe komen ze er bij.

Het zou hubris zijn om te zeggen: op naar de 45. Het laatste woord is aan Guido Belcanto, en hierna gaan we weer serieus doen.

Arnold J. van der Kluft

Veel kostbaar bloed heeft 's werelds loop gestort
en menig bloem is onverhoopt verdord;
verhef u niet op jongzijn en op glans,
de knop valt af, eer zij geopend wordt.

(J.H. Leopold)

42 gedachten over “33 1/3 – hiep hiep hoera (voor mijzelf)”

  3. Jan zegt:

    Ik draai het ook wel eens om, hoe zou ik de muziek toen, als tiener in de jaren 70, ervaren hebben als we toen internet hadden gehad. Het mysterieuze aspect en zelf je invulling geven aan nummers was volgens mij een groot bestanddeel van de luisterervaring.

    Wij waren eind jaren 70 he-le-maal in de ban van Chrome, een geheimzinnig spacemetal genootschap uit San Fransisco. Je moest echt van goeie huize komen om de LP’s te bemachtigen.
    Tegenwoordig is het overgebleven bandlid Helios Creed een vriend van een vriend op Facebook die regelmatig een foto’tje post. Hoe anders waren de stonede avonden waar we alle krankzinnige geluidjes en uitbarstingen van Half machine lip moves op een zolderkamertje zaten uit te pluizen.

  5. JoeyRamone zegt:

    thanks en congrats!

    zo godvergeten mooi! Bellbottom blues, Derek & the Dominoes

  8. Jan zegt:

    @# 6 heel indrukwekkend, ik denk dat door de punkrevolte een hoop mooie muziek aan m’n aandacht is ontsnapt in die tijd 😉 Die beleving moet begin jaren ’70 nog intenser zijn geweest.

    Ik heb laatst via Derek & the Dominoes via via kennis gemaakt met Duane Allman’s “Loan me a dime”, erg gaaf om 44 jaar na dato nog es zo’n WOW moment te beleven.

  10. Pyt van der Galiën zegt:

    @8 “The ’60s are gone, dope will never be as cheap, sex never as free, and the rock and roll never as great.”

    Abbie Hoffman

  11. Arnold J. van der Kluft zegt:

    @7
    Ja ik heb de plaat natuurlijk, anders kon het mijn tune niet zijn – maar goed te vernemen dat die onzin te omzeilen is, bedankt.
    En daarom toch maar Piratenpartij? (nee hoor, maar ik wens ze wel alle succes)

  12. Jan zegt:

    @#9 Hij was nog heel jong toen, zeer invloedrijk, Pink Floyd heeft hier later flink uit lopen ‘lenen’ met Shine on.

    @#10 – zo heeft iedere generatie weer z’n charme, tieners van eind 70 hebben nog een vleugje van deze mystiek meegekregen, de punk en new wave meegemaakt tot aan de smeltkroes van alle stijlen.

    Zo kreeg ik laatst deze van een dochter van een vriend: http://www.youtube.com/watch?v=rpn7fjzLZD4
    Niks mis mee toch 😉

  15. Arnold J. van der Kluft zegt:

    @14
    Ben ik het niet mee eens, maar ik vind het filmpje zo opmerkelijk dat ik gezorgd heb dat het ook direct te zien is.

  16. Pyt van der Galiën zegt:

    Nou, Procol Harum is wel zo ongeveer de enige progrock waar ik naar kan luisteren zonder in lachen uit te barsten. Afgezien van Roxy Music, maar dat schijnt dan weer geen progrock te zijn.

    Over de sixties: ik denk dat de sixties eigenlijk een uitloper hadden tot diep in de jaren ’80. De ‘extended sixties’ als je wilt. Uiteindelijk was anarchopunk niet veel anders dan hippies die hun haar lieten knippen en een leren jack aantrokken. “This time they didn’t call us hippies. They called us punks” om Penny Rimbaud van Crass te citeren. Tussen de autonomen in Duitsland en Italië (en ook wel een beetje in Nederland) en de subcultuur van de jaren ’60 valt natuurlijk ook een directe lijn te trekken.

    En wat de muziek betreft: John Lydon (Johnny Rotten) mag dan afgegeven hebben op hippies, maar ondertussen was hij zelf een groot fan van Hawkwind…

  17. Arnold J. van der Kluft zegt:

    @16
    Zoiets bedoelde ik met mijn opmerking over 1966 onder #13
    Progrock – ik heb maar even opgezocht wat als zodanig wordt aangeduid want in “de eigen tijd” had je wel “progressieve muziek” maar dat was een zeer brede aanduiding (John Peel en Dave Jensen presenteerden het) – vreemd genoeg – ik heb nu vooral moeite met het lange haar dat ik toch ook echt zelf heb gehad. Het is mij een te breed begrip om een oordeel te geven, al heb ik in het algemeen een voorkeur voor nummers die binnen de drie tot vier minuten blijven. Maar ook daarop zijn uitzonderingen, zoals Loan me a dime of deze.

    http://www.youtube.com/watch?v=udyNr0pY6ak

  18. nexus m. zegt:

    #15, bedankt, ook al ben je niet mij eens. het ging mij om de historische perspectief. Traffic is overigens ok.

  20. Joke Mizée zegt:

    @16: Hè, je houdt wel van Zappa maar niet van progrock (King Crimson, Pink Floyd, Genesis e.d.)?? Muziek waarvan je in lachen uitbarst, da’s voor mij juist een belangrijk criterium om het goed te vinden. Geen spul waar je makkelijk de dansvloer mee vol krijgt, daar is het te jazzy voor.

  23. Pyt van der Galiën zegt:

    @20

    Pink Floyd waardeer ik nu meer dan destijds. Animals vind ik een prima plaat en Wish you were here heeft zijn momenten (Welcome to the Machine!), maar The Wall vind ik bombastische bollocks. Om The Wall moet ik inderdaad heel erg lachen. Al die quasi-romantische Angst en gezwollen, theatrale muziek…Al is Another Brick in the Wall dan natuurlijk wel weer heel catchy:P

    Ik houd van Varése, Stockhausen, John Coltrane, Miles Davis en Sun Ra. In die categorie vind ik Zappa ook thuishoren (althans een deel van zijn werk). Die stijl heeft mijns inziens niets met progrock te maken. Dat muziek complex is, wil nog niet zeggen dat het progrock is. <Trout Mask Replica en Astral Weeks zijn aanmerkelijk complexer dan alles wat Pink Floyd of Genesis ooit op vinyl hebben vastgelegd. Desondanks zal niemand die platen als “progrock” bestempelen.

  24. Arnold J. van der Kluft zegt:

    Nou, het is mijn feestje, dan even deze doorbraakplaat van Jethro Tull. Naar de vorm vernieuwend, inhoud van tekst zoals de titel al aangeeft, allesbehalve ‘progressief”. Maar ik weet nog te goed hoe opwindend ik het vond toen het uitkwam.
    http://www.youtube.com/watch?v=EsCyC1dZiN8

  25. Joke Mizée zegt:

    Ik noemde het niet zozeer ingewikkeld alswel jazzy – het draait om het ‘contrapunt’ (net als bij Varèse c.s.).
    Maar King Crimson dan? Veel van hen hebben bij Zappa gespeeld (Belew, Bruford, Fripp). Ook bij Genesis had je veel klassieke invloeden; van hen heeft m.n. Steve Hackett de progrock verder ontgonnen
    http://www.youtube.com/watch?v=ROk–bn3VgI

  26. Jan zegt:

    @#24 maar al met al nog geen antwoord op je vraag gehad of er nu nog van die muziek gemaakt wordt waarvan je vol verwachting naar de radio zit te luisteren. De jonkies laten vooralsnog afweten 🙂

    Misschien Muse? ik had het gevoel een beetje toen ik deze documentaire op canvas zag.
    http://www.youtube.com/watch?v=LYDerPy0sh0

  27. jvdheuvel zegt:

    Je kan wel merken dat Het Beest verslagen is met dit hiep hiep hoera lang leve mij berichtje. 😀

    Geintje.

    Ik vind deze mooi:

    En deze:

    Ook al weer een paar jaar oud maar toch redelijk modern.

  42. Pingback: Blue eyedsoul-nummer du jour: Everything I am | Krapuul

Reacties zijn gesloten.