(vervolg op deel 1)
Maar ik trof mijn moeder in het verpleegtehuis meestal vredig rondkijkend in haar rolstoel aan in de gezellig ingerichte woonruimte, en als ik vertrok was ze ook rustig, in tegenstelling tot haar eigen moeder, die altijd hartverscheurend moest huilen als haar kinderen weer vertrokken.
Enkele weken na in het verpleegtehuis zijn te komen wonen kon ze niet meer uit haar stoel opstaan, dat was wel opvallend. Ook toen had men natuurlijk al niet meer genoeg tijd om met haar te lopen en was het veel sneller om haar per rolstoel naar haar kamer of de wc te rijden, met als gevolg dat die spieren snel verslapten. Gelukkig was er dat jaar een prachtige, lange zomer en lag er een mooi park naast het tehuis, waar ik haar wat kon rondrijden of waar we op een bankje konden zitten.
Ook in de nacht voor haar overlijden, die ik doorwaakte, viel het me op dat de bezetting wel erg minimaal was. Een paar keer dacht ik dat het nu toch echt ging gebeuren, maar drukken op de noodknop had geen zin. Ik moest zelf door de gangen hollen op zoek naar iemand. Uiteindelijk overleed ze pas in de vroege ochtend na de volgende nacht.
Maar toch, hoe anders is nog steeds de situatie in de Verenigde Staten, waar wij ons in rap tempo naartoe aan het bewegen zijn.
Beide ouders van mijn vriendin aldaar leven nog, haar vader en moeder zijn respectievelijk 85 en 87 jaar oud. Geestelijk is vooral haar moeder nog zo scherp als een scheermes, haar vader lijkt het laatste jaar soms wat in de war te raken. Maar haar moeder heeft sinds enkele maanden een stoma. En die moet natuurlijk meerdere keren per dag vervangen worden. De eerste twee weken na de operatie doet een thuiszorger dat en daarna zie je maar, als je niet bulkt van het geld tenminste.
Ja, ook in de VS heb je verpleegtehuizen, maar zelfs veertig jaar geleden, toen mijn vriendin er in een als hulp werkte, was het er al een ellendige toestand. En toen had de VS tenminste nog íets van een verzorgingsstaat weg. Ze heeft er ook toen al een paar keer melding moeten maken van ontoelaatbare verwaarlozing van gasten, als nauwelijks volwassene.
De eerste weken na haar operatie verbleef haar moeder er trouwens, en dat vond ze ook vreselijk. Ze zat er wel degelijk ook tussen half-demente mensen, het onderscheid dat in verzorging gemaakt wordt tussen geriatrische patiënten of andere is er blijkbaar niet zo groot.
Maar nu moet de zorg dus vooral door mijn vriendin in het weekend en door haar zus door de week gedaan worden, naast hun banen. Bijna niet uit te houden, en ik maak me dan ook zorgen over de gezondheid van mijn vriendin, maar zoals ze zelf zegt is het ook onacceptabel haar moeder dan maar in zo’n verpleegtehuis als ze daar hebben te dumpen, dat kan gewoon niet.
Maar dat is dus ons voorland, als het al niet gedeeltelijk onze realiteit is, als we doorgaan met zijn allen op o.a. een VVD of een PvdA te stemmen. De PvdA-stemmers lijken gelukkig al in grote getale afgehaakt te zijn, nu die VVD-stemmers nog. Zoals collega Leon zich al herhaaldelijk afvroeg, wáárom stemmen al die lui er in godsnaam op? Het is hetzelfde mysterie als de stemmers op conservatieven in zoveel andere landen. Stemmen als een bankier (60% van de blanke mannelijke laagbetaalde werknemers in de VS stemt Republikeins) terwijl je een alledaagse loonslaaf – of nog erger, een als zzp-er werkende uitgerangeerde loonslaaf en dus ‘ondernemer’ – bent, en omdat je dat niet wilt weten blijkbaar. Of gewoon uit blinde domme linkshaat. Dan maar PVV stemmen, nietwaar? Want het is de schuld van die immigranten dat jij een kutleven hebt.
