Ik mag niet schelden, en jullie ook niet! En al helemaal niet kankeren…!
Dus er zijn geen dombo’s, wappies, feeksen en al helemáál geen heksen. Maar er zijn wél leugenaars, en vooral: leugenaressen… Hier een tekst van Yesil zelf uit 2004, toen ze nog bij de SP in Amersfoort zat. Een mooi begin! In die plaats zit overigens het hoofdkwartier van de Big Red Tomato – nog geen 800 m van het gemeentehuis.
Leeswaarschuwing: ik ga uit van goede wil, óók bij Dilan. Maar ze laat wel eens een steekje vallen… nou en: wie niet? Ik zeker wél. En o ja: Dilan houdt er natuurlijk zelf heel erg van de ander de maat te nemen. Op zich niet erg, doe ik ook dagelijks, kan er niet buiten – zoals ik hier D ook de maat neem. Maar zíj begon, meester!
Hier dan haar eigen nareisverhaal uit 2004 nog één keer, waar verder niets op aan te merken valt. Wel wordt het raar als je haar bekende leugen ‘Nareis op nareis’ daarnaast legt. Dus Dilan mag wel nareizen, maar anderen niet? Exact! Zo is het!
Dus het woord is aan Dilan – en deze tekst wordt her en der wel vaker gepubliceerd. Het leek me toch leuk en goed om dit nog één keertje te publiceren. O ja: over het grootste probleem van de wereld, het klimaat, hoor je Dilan eigenlijk nooit. Ook niet over overbevolking – ik bedoel dan de ongereguleerde groei van de bevolking door geboorten, als reden voor klmaatproblemen.
Dilan:
“
ln het kader van de rubriek “Het bestuur stelt zich voor’ deze keer een persoonlijk verhaal van bestuurslid Dilan Yeşilgöz.Heel lang geleden was er eens een land dat asielzoekers als mensen behandelde. Dat land heette Nederland. Toen ik als klein meisje van zeven met mijn moeder en zusje van drie uit Turkije moest vluchten voor het Turkse regime, nodigde de Nederlandse regering ons uit en betaalde zelfs onze KLM ticket. Mijn vader wachtte daar al op ons. Zijn reis was een stuk zwaarder geweest, over de bergen van lran en lrak. De kerk richtte ons huis in. Mijn moeder kreeg een mooi kruis om boven haar bed te hangen en ook al waren we niet gelovig, de nonnen vonden dat we wel een handje hulp konden gebruiken, waar die dan ook vandaan zou komen best. Dat kruis hangt nog steeds boven mijn moeders bed. Ik en mijn zusje <<AG: “IK en mijn zusje” – ietsie egocentrisch?>> mochten naar school en mijn ouders mochten meteen Nederlands leren. We werden geaccepteerd door de buren, docenten en hadden snel vriendjes. Ik weet het, u gelooft mij niet, maar toch is dit verhaal echt gebeurd! Na een zorgeloze jeugd ging ik studeren aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. Tijdens mijn studie ontdekte ik langzamerhand dat de vluchtelingen die nu in Nederland aankwamen, opeens als derderangs burgers werden behandeld. “Allemaal gelukszoekers”. Geluk ligt waar je familie en vrienden zijn, waar je je thuis voelt. Niemand verlaat zijn thuis voor de lol, ook ik niet. lk besefte steeds meer dat ik enorm veel mazzel had gehad. Als wij 15 jaar later waren gevlucht had ik nu dit stuk niet kunnen schrijven, zat ik nu in een MC, wachtend op het moment dat ik gedeporteerd zou worden. De mogelijkheden die ik in Nederland heb gekregen wilde ik ook graag aan andere vluchtelingen bieden. Actief worden binnen een politieke partij, in de hoop iets te kunnen doen, leek mij de enige oplossing. Met de SP hoop ik binnen Amersfoort een verschil te kunnen maken in de levens van de vluchtelingen. We vergeten vaak dat hun levens al jaren stil staan, wachtend in een MC. Daar zit enorm veel levensvreugde, kennis en passie weggestopt!
Contactpersoon : Dilan Yeşilgöz
diIanyesilgoz@yahoo. com
Speciale site tip: HetGevolg.nl____________________
Uit: Actieberichten
Uitgave SP Amersfoort e.o.
Tel: 033-46í20 03 of 462 08 52
Nieuws – 5″.laargang no. 4 April
amersfoort@sp.nl,
“
Tot zover onze nareizigster.
- Uitgelichte afbeelding: Door De Balie, CC BY 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=125331257
