De Britse bluesrockpionier John Mayall is afgelopen maandag op 90-jarige leeftijd overleden. Mayall was één van de zeer weinigen die kon zeggen dat de rockmuziek er zonder hem anders uit had gezien. Hij stond – samen met Alexis Korner – aan de wieg van de Britse bluesrock en had een fantastische neus voor muzikaal talent. Zonder Mayall waarschijnlijk geen Cream, geen Fleetwood Mac en mogelijk ook geen Joe Bonamasso.
Mayall lanceerde in de jaren ’60 de carrière van een hele trits geweldige muzikanten. Allereerst natuurlijk Eric Clapton, hier te horen als gitarist op Have you heard, van het album Bluesbreakers uit 1966:
Ten tijde van de release van Bluesbreakers had Clapton de band al verlaten. Geen probleem, volgens Mayall: “ik heb iemand gevonden die net zo goed is als Eric”. Enter Peter Green.
Green verliet de Bluesbreakers om Fleetwood Mac te formeren. Niet getreurd, de opvolger, de pas 18-jarige Mick Taylor, stond al klaar:
Mayall’s werk uit de jaren ’60 staat nog steeds als een huis. Die toppen heeft hij daarna niet meer weten te bereiken, maar zijn liefde voor de blues bekoelde nooit en hij leverde eigenlijk altijd vakwerk af. Iets dat echt onbeluisterbaar is heeft hij nooit gemaakt.
Arnold’s favorieten. Mayall’s grootste hit:
Live, final song, final tour:
(tip van Rob)
Don’t waste my time, eveneens afkomstig van het ijzersterke live-album The Turning Point.
Robs keuzes:
Baby what you want me to do,met Etta James en voormalige Bluesbreakers Mick Taylor, John McVie en Colin Allen. 1982, live
Live album met Peter Green, 1967
A hard road, ook met Peter Green
Uitgelichte afbeelding: Door Frank Schwichtenberg – Eigen werk, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=56948606
