Het zal niet de eerste keer zijn dat ik opmerk dat Koninginnedag (het huidige vervolg zal misschien nooit wennen) niet meer is wat het ooit geweest is: de rommel-/vrijmarkt, vooral gedragen door kinderen maar niet alleen door hen.
De vondsten aan platen en boeken die het opleverde. Die keer dat lui een partijtje boeken op de Multatulibrug verkochten, een jonge vrouw zat er in te lezen, ik zocht verrast haar blik, zij keek op en zei: “goed boek, moet je kopen en lezen.” Ik: “Ik ben de schrijver.” Ach, de herinneringen.
Voorbij, voorbij.
Gisteren, het weer werkte half mee, het was zonnig maar schraal. Maar dat kon de meute die zich liet vollopen met tweederangsbier niet deren.
Ik ben nog steeds niet erg mobiel, ik zet mijn eerste stap buiten, benedenbuurvrouw zit aan een eigen tafel met wat jongelui (familie, vrienden) buiten aan de oranjebitter. Ik word bij de eerste stappen al geconfronteerd met de Nederlandse hebbelijkheid die in de hoogtijdagen van corona voorbij leek te zijn: doorlopen want ik heb recht op mijn looprichting en hoef voor niemand uit te wijken. Word dus bijna omvergelopen en kan nog wat scheldwoorden nakrijgen. Ben al licht verbijsterd. Waar is de gemoedelijke sfeer?
Voordat ik mij bij buurvrouw kan vervoegen gooit een of andere opgeblazen hufter een leeg blikkie in haar geveltuin. Zij springt op, raapt het op en brengt het hem na: “Opruimen!” “Ruim het zelf op” zegt de doorgezopen en -gesnoven lummel. Iemand uit Buurvrouws gezelschap spreekt hem aan en de hufter begint te slaan en kickboksachtige schoppen uit te delen. Buurvrouw mengt zich er in en krijgt trappen die haar gewond op het wegdek doen achterblijven. Een jongeman uit haar gezelschap wordt tegen een geparkeerde auto aangeslagen en raakt licht gewond. Blikjesman gaat intussen met een fiets gooien en andere mogelijke projectielen, en tenslotte wordt hij toch voortgeduwd door gezelschap, in de richting van het café op de hoek waar ze Gezellige Muziek laten horen.
Buurvrouw kan niet opstaan, ligt te rillen van schrik en pijn, snel wordt haar tafel met glaasjes opgeruimd en dan draagt de gewonde jongeman haar haar woning in. “Ha, dat wordt neuken hè” zegt een al even jolige passant.
Het is de vraag of Buurvrouw nog kan lopen, ze ligt aangeslagen op haar sofa. Eerste Hulp of huisartsenpost zijn onbereikbaar en al waren ze wel bereikbaar, er is toch geen doorkomen aan.
Ik vertel het verhaal summier op twitter en men wenst de dader achter de tralies. Er is een foto, of dat voldoende is?
Utrecht, Rotterdam, Breda (daar is godbetert een “Radio538-oranjefeest”) en Amsterdam verzoeken niet naar de stad te komen vanwege de drukte.
Waar is de poort waar die lui die alleen op zuipen en rotzooitrappen uit zijn zal tegenhouden?
Al met al heb ik zo’n vijf stappen buiten huis gezet, een knappe prestatie voor deze dag na al die jaren. En mag blij zijn niet ook gewond te zijn.
Aanvulling: Getroffen been van buurvrouw geheel in het gips. In afwachting van operatie. Of de dader ooit vervolgd zal kunnen worden?
– Uitgelichte afbeelding (zo was het nog niet zo heel lang geleden): CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=181236
