De oorlog gaat door – maar er is ook dit.
Ik ken in Nederland vier mensen van wie ik zeker weet dat ze voorstanders zijn van detentie van vreemdelingen… Ankie B-K, Geert W., Thierry B., en Annabel ‘Dobberneg’ N..
Die opsluiting is echter een opzettelijke, wrede en gemene mishandeling, die meestal leidt tot angsten, groot verdriet en zelfmoordgedachten. Dat lees ik net. Het nieuwe nummer van het Ned. Tijdschrift voor Psychiatrie beschrijft de toestand van negen mensen. In Medisch Contact een samenvatting.
Probleem daarbij is dat de mensen zonder papieren, of uitgeprocedeerden, vrijwel nooit iets te weten komen over de reden van hun opsluiting. Of hoe lang dat gaat duren, en wat er verder gaat gebeuren.
Het is simpelweg pure pijn en ellende. Je kunt als toeschouwer geen enkele zinvolle of geldige reden ontdekken voor die aanpak. En dan opeens mogen de gevangenen zomaar weer de straat op – ook zonder uitleg…
Schrijnend vind ik dat de uitvoerders, politiemensen, bewaarders toch ook zien dat ze mensen pijn doen – mensen die geen boeven zijn, en geen misdaden plegen. En wie geeft de opdracht voor zoiets? Ik heb – in zekere zin gelukkig – een zondagmiddag en -avond opgesloten gezeten in een cel, geïsoleerd, zonder meubels of welk voorwerp dan ook. Het werpt je nogal op jezelf terug. Ik had overigens niets strafbaars gedaan, ook dat nog. En ik kon nog iemand bellen – wat de ‘vreemdelingen’ niet mogen…
Door de oorlog en de formatie is elk politiek overleg nu in de mist geraakt. Goed dat de drie psychiaters dit artikel hebben geschreven.
