Het is al opgemerkt: Dylan heeft niet de ideale zangstem. Bij veel nummers doet het er niet toe, bij andere hoor ik liever de cover. Deze top-5 is nog veranderlijker dan mijn eerder genoemde Dylan-zelf-top-5. Het kwartaal met Dylancovers, toen His Bobness de Nobelprijs kreeg, ligt alweer een tijd achter ons. Allez, zoals gezegd, nog even afkicken.
De Everly Brothers hebben het aanbod van Lay lady lay in 1969 afgewezen. Misschien, als ze het aangenomen hadden, was hun loopbaan gered. En als de hemel valt hebben we allemaal een blauwe hoed. Maar ik geef ze een vijfde plaats en moet daarvoor de Byrds laten lopen. Niet met het later opgenomen Lay maar met deze.
Abandoned love, 1985
En zoals ik de Everly’s schandelijk bevoordeel doe ik dit ook met Sandy en de haren. Al zal ik dit in gedachten altijd uit volle borst meezingen.
Million dollar bash, Fairport Convention, 1969
Deze versie van Blowin’ in the wind is niet te verslaan
Stevie Wonder, 1966
Manfred Mann (de band) heeft nogal veel van Dylan gecoverd in de loop van hun bestaan. Deze blijft de beste.
If you got to go, go now, 1965
Over de nr.1 in dit lijstje is voor mij geen twijfel mogelijk. En nee, ik ben Jimi Hendrix niet vergeten, maar zijn All along the watchtower kan ik in alle oprechtheid geen cover noemen, maar een herschepping.
When I paint my masterpiece, The Band, 1971
Strikt bekeken geen cover, want zij hebben het ’t eerst opgenomen. Maar de maestro heeft het nog hetzelfde jaar ook uitgebracht.
- Uitgelichte afbeelding: By Source, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=29607472
