Dit blog blijven schrijven heeft iets heel vermoeiends. Het is steeds meer van hetzelfde, steeds openlijker en brutaler. En het effect van erover te schrijven neemt af. Dienovereenkomstig af. In het begin kreeg ik veel commentaar als ik weer eens uitlegde dat Palestijnse huizen zogenaamd legaal worden gesloopt omdat ze geen vergunning hebben, maar dat het in feite illegaal is. Omdat die vergunningen nooit worden verleend. Op die manier kan heel Palestina ”legaal” worden afgebroken om plaats te maken voor knusse nieuwe Joodse huisjes. Palestina zelf heeft ook geen vergunning, immers.
Dit geldt eveneens voor het inpikken van land. Land dat dicht tegen de nederzetting aanligt, of land voor het maken van wegen naar de nederzettingen toe, voor uitbreiding van bestaande of nieuwe nederzettingen, of voor ”militair oefenterrein” of natuurgebied …. ach, het maakt niet uit. Het gaat door. Als een stoomwals, langzaam maar onverbiddelijk. Net als het omhakken of afbranden van boomgaarden en akkers, het omploegen van velden, het inlijven van waterbronnen en zwemplaatsen, het vernielen van waterleidingen of zonnepanelen en natuurlijk de vernielingen aan auto’s, huizen en moskeeën. Het was ooit, maar is kennelijk niet meer een reden voor commentaar op mijn blog.
Dan zijn er de verhalen over mishandeling, intimidatie en het toebrengen van verwondingen.Ooit legde ik mezelf wat grenzen op omdat ik anders wel 24/7 kon blijven bloggen. Geen verwondingen of geweld tenzij de omstandigheden bijzonder zouden zijn. Alleen doden zou ik vermelden. Dat waren er namelijk al een boel. Maar de afgelopen week werden we opgeschrikt door een ‘knie op de nek’ à la George Floyd bij een 60-jarige die protesteerde bij Tulkarem (die”knie”is overigens volgens mij in Israel uitgevonden en via trainingen naar Amerika ”geëxporteerd”). Verder het verhaal van een aantal leden van de Israelische grenspolitie, die Palestijnse mannen aanhielden,compleet verrot sloegen en ook nog beroofden als ze door grote gaten in het zogenoemde ‘Afscheidingshek” naar hun werk in Israel gingen nadat de grensovergangen wegens de corona-pandemie waren gesloten. De dienaren der wet liepen tegen de lamp omdat iemand het met zijn/haar telefoon had gefilmd. (Grappige bijkomstigheid: uit dit verhaal blijkt ook dat die”Muur” of dat Afscheidingshek totaal niets heeft betekend voor de beveiliging van Israel tegen aanslagen, waarvoor het volgens het CIDI en alle andere dikke vrienden van Israels regering juist was bedoeld. We wisten dat velen er overheen klommen. Maar nu blijkt dat iedereen ook al jaren gewoon door de gaten heen kon lopen. De Muur heeft dus alleen geholpen om nog eens ruim 10% van de Westoever in te pikken. Daar was hij waarschijnlijk ook voor bedoeld). En tenslotte was er het verhaal dat eenheden van het meest morele leger ter wereld dozen met ”stungranaten” (granaten die vooral een enorme knal geven maar bij contact wel degelijke gevaarlijk zijn) hadden achtergelaten, even buiten het dorp Qaddum in het noorden van de Westoever. Ze waren een beetje verstopt, maar wel zo dat ze zouden ontploffen als ze zouden worden aangeraakt. “Ter afschrikking”, zeiden de wakkere soldaten nog. In het dorp wordt namelijk wekelijks gedemonstreerd tegen het feit dat de hoofdweg naar Nablus al jaren is afgesloten, omdat inwoners van naburige nederzettingen het te gevaarlijk vonden als ”Arabieren”er gebruik van zouden maken.
Tja, en dan de hoofdmoot: het Israelische hooggerechtshof, het onvolprezen hoogste rechtscollege van het land, dat in een eenstemmig oordeel van drie rechters heeft bepaald dat het in de rug doodschieten van een vluchtende 17-jarige jongen geen moord was. Het betrof een verzoekom de zaak te herzien van kolonel (inmiddels generaal) Israel Shomer, die op de vroege morgen van 3juli 2015 de 17-jarige Mohammed al-Kasba uit het Qalandiyya kamp doodschoot in de buurt van het Qalandiya checkpoint. Er deden aanvankelijk diverse lezingen de ronde over de toedracht. De kolonel stelde zijn lezing een aantal keren bij. De site +972 liet zien hoe dat afliep: hoe de kolonel zich liegend rechtvaardigde en hoe dat door de Israelische Militaire Advocaat Generaal werd geaccepteerd, zodat moord uiteindelijk geen moord was, maar werd afgedaan als een ”professionele fout” die niet hoefde te worden vervolgd. De kolonel, die commandant was van de Givati Brigade, is intussen bevorderd tot de hoogste officier van het zuidelijke Israelische commando. Tijdens de Israelische Yom Hashoa-herdenking van het afgelopen jaar mocht hij een gebed uitspreken.
Wat die ochtend gebeurde was dat kolonel Shomer kwam aanrijden in een auto met een soldaat. Al Kasba gooide een steen die de voorruit beschadigde. De auto stopte, Shomer en de soldaat stapten uit en Shomer schoot driemaal gericht op al-Kasba, die wegrende maar werd geraakt in de rug en de nek en na korte tijd overleed. Tijdens een verhoor vertelde Shomer dat er auto’s schuin op de weg stonden zodat hij had moeten stoppen en dat er drie mannen met stenen in hun handen voor de auto stonden, waardoor hij zich bedreigd voelde. Nadat via de mensenrechtenorganisatie al-Haq een video opdook waarop niets te zien was van auto’s op de weg, stelde Shomer zijn verhaal bij. De drie mannen, die ook niet op de video waren te zien, liet hij echter blijven in zijn verhaal. Dat hij al-Kasba in het bovenlijf had getroffen terwijl hij op de benen mikte, kwam doordat hij rende tijdens het schieten. Daardoor had hij niet gemikt via het vizier van zijn geweer. (Op de video is intussen te zien dat hij even stilstond om aan te leggen en te schieten).
Het hooggerechtshof liet zijn versie overeind. Het was geen moord want de kolonel voelde zich bedreigd door de aanwezigheid van meerdere mannen met stenen, zei een rechter. In het algemeen vonden de rechters dat Shomer de voorschriften betreffende het verrichten van arrestaties en de schietinstructies van het leger had overtreden. Maar hij was daarvoor genoeg gestraft door de legerleiding die zijn bevordering om die reden (”een professionele fout”) een tijdje had opgehouden. En de militaire advocaat-generaal had hem terecht niet vervolgd, want het doodschieten van al-Kasba kon niet beoordeeld worden als een misdrijf, vond het hof.
Zo komt een hoge legerleider in Israel weg met leugens en bedrog en laat het Israelische hooggerechtshof eens temeer zien dat misdaden begaan jegens Palestijnen in Israel alleen in heeeeeel zeldzame gevallen worden bestraft – bijvoorbeeld als een video duidelijk laat zien dat de Israeli met voorbedachten rade mikt op het hoofd van een weerloze gewonde Palestijn, zoals in het geval van Lior Azaria (die daarna overigens nog wegkwam met een strafje van negen maanden, niet voor moord maar voor doodslag). In het geval van Shomer was de video (zie mijn blogpost van destijds) veel minder duidelijk en was de algemene verontwaardiging ook een stuk minder. Moord is voor Israeli’s waarschijnlijk alleen moord als hij wordt gepleegd op Israeli’s of blanke toeristen. We hebben de zaak van de 16-jarige yeshiva-leerling (wiens naam niet mag worden genoemd omdat hij een Joodse minderjarige is) die de 47-jarige Aisha al-Rabi (moeder van drie kinderen) doodde met een steen van twee kilo die hij door de voorruit van de auto van de familie gooide toen die met een snelheid van ongeveer 100 km naderde. Zal hij 35 jaar krijgen, zoals de Palestijnse jongen die betrokken was bij een dodelijke steekpartij op een Israeli bij een supermarkt van Rami Levi? Zeer onwaarschijnlijk. En wat zal de onbekende (vermoedelijk) kolonist krijgen die een paar dagen geleden een zwangere vrouw verwondde met een steen door haar voorruit? Of wordt hij gewoon nooit gevonden? Het slachtoffer was tenslotte niet Joods…
Ik moet zeggen dat ik het ineens gehad heb na deze drie bizarre verhalen en de hypocriete en immorele uitspraak van de drie rechters. Ook dat laatste is alsmaar meer van hetzelfde. Moorden worden niet onderzocht, niet vervolgd en als dat toch een keer gebeurt nauwelijks bestraft. Drie weken geleden was er nog het voorbeeld van een soldaat die een verkeerde man doodschoot (en een andere het ziekenhuis in) die daarvoor drie maanden corveedienst kreeg. Israel is intussen een staat die hoe langer hoe meer rooft, op grote schaal moordt, vernielt, bedriegt en zich niets aantrekt van welke internationale wetten of fatsoensnormen dan ook. Het is vier oorlogen begonnen, heeft jarenlang Zuid-Libanon bezet en terroriseert Libanon nog steeds. Het bombardeert regelmatig Syrië en bombardeerde soms andere landen zoals Irak of Sudan. Het is racistisch en heeft een hooggerechtshof dat de diefstallen, moorden en vernielingen allemaal goed heeft gekeurd en in zalvende bewoordingen zal blijven goedkeuren. Net zoals het marteling, kindermishandeling, intimidatie, het ongefundeerd opsluiten van politieke gevangenen sanctioneert. Of de al 12 jaar durende onwettige en onmenselijke belegering van Gaza en de 53 jaar durende bezetting van de Westoever, met haar volledige onderdrukking van het openbare leven. Israel levert wapens aan dictatoriale regimes zoals de Filipijnen, staat achter de bezetting van de Sahara door Marokko, en steunt rechtse autocratische heersers in Hongarije, Polen, Brazilië of de VS. De Westerse wereld laat het allemaal toe en kan het blijkbaar niet veel schelen. Weinig mensen komen er actief tegen in opstand, in Nederland waarschijnlijk niet meer dan 100.
De Israelische politiek is perspectiefloos als nooit tevoren met een tegenstander van Netanyahu die zich laat inmaken met boter en suiker en wekelijks terugkerende protestdemonstraties tegen de premier die even ludiek als zinloos zijn. Ik geloof het allemaal wel. In het buitenland zijn er veel mensen die ongeveer dezelfde dingen schrijven als ik, hier in Nederland heb ik weinig weerklank, vrijwel geen invloed, en zijn er vooral veel mensen (Israellobbyisten en conservatieve christenen) die mij uitmaken voor antisemiet. De ironie, dat je door de principes van moraal, redelijkheid en verdraagzaamheid na te leven die het jodendom altijd heeft hoog gehouden, nu voor anti-Joods wordt uitgemaakt, terwijl rechts en het onverdraagzame nationalistische Israel nu blijkbaar het jodendom symboliseren. Laten anderen het stokje maar een tijdje overnemen. Ik zal het vanaf de zijlijn gadeslaan en alleen nog ”highlights” coveren. Ik zal me gaan bezighouden met andere dingen. Ook op dit blog.
– Eerder verschenen op Abu Pessoptimist’s blog.
Abu P. is al zo’n tien jaar los-vast verbonden aan Krapuul en wij hopen meer van hem te horen, of het over Israël/Palestina gaat of niet.
