Het belangrijkste wat het westen heeft gewonnen na de Tweede Wereldoorlog is zijn vrijheid. Als er vrede is, is er (meestal) ook vrijheid, en die kwam na 1945, ook voor Nederland. Bij de herdenking dezer dagen, 75 jaar later, wordt daar weer bij stilgestaan. Maar staan we dan ook stil bij de mensen die nog niet in vrijheid leven? Die het woord vrijheid nauwelijks kennen na ruim 70 jaar bezetting.
Natuurlijk is van belang om stil te staan bij de vrijheid die we in het westen en dus ook hier in Nederland, dagelijks mogen ‘proeven’. Vrijheid betekent zonder een onderdrukker, zonder een bezetter en zonder concentratiekampen te mogen / kunnen leven.
Echter die vrijheid geldt heden ten dage nog steeds niet voor iedereen op de wereld. Moslims in China (Oeigoeren) mogen hun geloof niet uitvoeren en worden bij die uitvoering op allerlei manieren getreiterd en dwarsgezeten door de overheid. Sterker nog, moslims worden opgesloten in concentratiekampen, (bijna) het zelfde systeem van concentratiekampen als die van de Tweede Wereldoorlog.
Maar ook de moslims in Myanmar zijn hun leven niet zeker en worden aan marteling, opsluiting en moord blootgesteld. In 2016 was al in een artikel van NOS te lezen dat honderden Rohingya op de vlucht zijn geslagen voor het leger. De correspondent voor het artikel, Michel Maas, gaf in het artikel zelfs aan: ” … Het lijkt erop dat er een grote etnische zuiveringsoperatie in gang is gezet .. “
Palestina
Maar ook dichterbij is deze onvrijheid, deze ‘ethnic cleansing’ elke dag te voelen; op nog geen 3500 km van Amsterdam worden miljoenen Palestijnen vastgehouden, hebben geen vrede en geen veiligheid. Elke dag staan ze bloot aan pure treiterij van de bezetter en haar troepen.
Nederland is nu 75 jaar vrij, maar Palestina leeft al ruim 70 jaar onder een bezetting, waarbij ook dagelijks mensen worden opgepakt, in de gevangenis gegooid – vaak zonder enige vorm van rechtszaak of reden – gemarteld, voor vele jaren opgesloten of gewoon vermoord.
Afgelopen weekend kon men nog lezen dat de bezettende macht een nieuwe campagne van arrestaties is opgestart op de West Bank en in Al Quds (Jeruzalem), waarbij vele burgers voor niets worden opgepakt. Tegelijkertijd opende de marine van de bezettende macht het vuur op vissersboten van Palestijnse vissers in de zee bij Gaza. Het vuur werd geopend op boten voor de kust van Sudaniyyah in het noordwesten van de belegerde Gazastrip en verschillende boten werden hierbij achtervolgd.
Voor de soldaten van de bezetter is leeftijd van de gearresteerden van geen of enig belang: in Qalqilya werden een 15-jarig kind opgepakt, een 19-jarige tiener en in Azzun een 24-jarige jongeman. Om de burgers en kinderen te kunnen arresteren, moesten de soldaten inbreken in de Palestijnse huizen. Bij het oppakken is het jongste kind – volgens ooggetuigen – met geweren geslagen, voordat het werd gearresteerd.
Tevens werden in Al Quds zeven Palestijnen opgepakt, waaronder een voormalige gevangene uit Issawiyyeh. Verschillende gebieden in Issawiyyeh werden bestormd door de soldaten van de bezettende macht, huizen opengebroken waarbij de deuren werden gebombardeerd.
Dit alles was maar één dag uit het leven van het Palestijnse volk, één dag van het leven van de al meer dan 70 jaar durende klemmende bezetting en waarbij de arrestaties maar een deel van het leven is. Naast de arrestaties, worden (dadel)bomen ontworteld, worden huizen vernietigd en grondgebied onteigend en ingepikt en worden moskeeën gesloten op het moment dat de bezetter het uitkomt en worden vrouwen, kinderen en journalisten om niets vermoord.
Persvrijheid
Vrede en veiligheid is ook van belang voor de journalisten om hun werk te kunnen doen, waarbij ze dan wel naar oorlogsgebieden gaan om verslag over de oorlog te doen. Opvallend is dat er tegenwoordig weinig oorlogsnieuws vanuit Palestina komt, echter alleen maar van de kant van de bezetters. Hoe kunnen Nederlandse journalisten op 3 mei dan met respect de onderstaande dag herdenken, terwijl hun nieuwsbroeders opgepakt worden?
3 Mei was de Werelddag voor de Persvrijheid en op deze dag zaten er minimaal 12 journalisten in gevangenissen van de bezetter. De gegevens zijn afkomstig van de Palestinian Prisoner’s Society (PPS) die ook openbaar gemaakt heeft dat de journalisten Mahmoud Essa, Basem Khendoggi, Munther Mefleh en Ahmad Saifi het langst opgesloten zitten. Mahmoud Essa zit een ‘straf’ uit van drie maal levenslang + 45 jaar; Basem Khendoggi een ‘straf’ van drie maal levenslang, Munther Mefleh zit 30 jaar vast en Ahmad Saifi 17 jaar.
Een aantal van de 12 journalisten wordt vastgehouden in detentie van de bezetter zonder enige aanklacht of proces, maar alleen maar op basis van wat de bezetters inlichtingendienst noemt “het geheime dossier”.
PPS voegt er aan toe: “De bezettingsautoriteiten hebben het beleid gevolgd om journalisten en activisten te arresteren in een poging hun maatschappelijke, culturele en politieke rol te ondermijnen en te voorkomen dat ze de misdaden van de bezetting aan het licht brengen”.
Het opsluiten van journalisten is sinds 2015 flink toegenomen, daar de rechtbanken van de bezettende macht in dat jaar de goedkope smoes van ‘opruiing’ gingen gebruiken om de opsluiting van journalisten en de sluiting van televisies en media-instellingen onder militaire bevelen te rechtvaardigen.
Vrijheid is voor ons hier in Nederland een belangrijk dagelijks gevoel waar we ons leven mee kunnen indelen, ondanks dat er momenteel een intelligent genoemde lockdown van toepassing is in het land. Echter die is maar van tijdelijke aard en ondertussen kunnen we nog van allerlei dingen doen en zaken regelen. Echter in Palestina – waar ook het SARS-CoV-2 virus ronddwaalt – is geen greintje vrijheid te bespeuren, zelfs niet voor de journalisten die de wereld moeten inlichten over het juk waar het land nu al ruim 70 jaar onder gebukt gaat.
Voor de Oeigoeren in China en de Rohingya in Myanmar is het al niet veel beter.
Vrijheid en vrede is er pas echt, als die voor alle mensen in de wereld van toepassing is.
