Om 12 uur op de Dam, we hadden er hier mede op gewezen en naarmate het uur naderde groeide het aantal bezoekers van de post. Dat was ook zo met de oproep voor 7 februari en gezien de opkomst in Den Haag zou men haast gaan denken dat die oproep hier op Krapuul best wat uitgemaakt heeft.
Maar voor vandaag was er niet veel andere publiciteit – waarschijnlijk op scholen, op de universiteit, hbo-instellingen. De stakers zijn verzameld bij en op het monument, niet aan de westzijde waar je omver gelopen kunt worden door toeristen, en een niet zo grote demonstratie ook al snel iel lijkt.
Volgens de geijkte en zeer geschikte arithmetica van wijlen De Waarheid zeg ik dat er vele honderden demonstranten waren. En ik zou niet weten wat daar mis aan zou zijn.
Dit is zeker ook mijn strijd, maar het is niet mijn demonstratie. Larissa en David (luid gejuich in de menigte) en de drie anderen wier namen mij ontgingen of die niet genoemd werden, beklemtoonden dat het om “ons”, de jongeren gaat. De ouderen hebben het er bij laten zitten. Laten we het nu maar even zo houden, het zit uiteraard anders. Nu ja, de naam “Shell” valt meermalen en er is geen pacificator bij de hand die de jongelui er op wijst dat ze toch allemaal ook Shellina premix tanken.
CO2 weg ermee, is een van de leuzen. Leuk, maar ik vrees dat hier toch ook wat genuanceerder tegenaangekeken moet worden…
Het eindpunt van de demonstratie is het Leidseplein, dat zou 15 uur zijn, zo lang wandel je niet op het traject dat was uitgestippeld.
Om de voelbare voorlente verder te proeven stap ik op de tramlijn die mij nu vanaf het Damrak naar het Zuiderzeepark brengt, bij Jodenmanussie, de buurtnatuur van mijn jeugd. Ik word begroet met het klie-ie-ieuw van een buizerd die om de ingang van het park cirkelt. In mijn tijd in deze hoek van Oost heb ik veel vogels gezien (hoogtepunt: een kwak) en gehoord, maar geen buizerd. Er zal wel iemand om op te eten rondlopen, maar de buizerd houdt hoogte. Er bloeien krokussen, niet veel meer – de elzen. Op de dukdalven aan het Nieuwediep zitten aalscholvers te filosoferen – voor mij een betrekkelijk nieuwe verschijning. Voor de Oostvaardersplassen ontstonden zag je die vogels beslist niet hier in de buurt.
Het pannekoekenhuis, dat te kennen geeft dat we ons hier aan de rand van Heusche Natuur bevinden, en waar ik mij met al die kinderdrukte niet op mijn gemak zou voelen, zeker niet alleen, is dicht. Ook het proeflokaal van de jeneverstokerij midden in het park is nog dicht.
Tijd na wat genoeglijk toeven in de de zon om naar het eindpunt van de demonstratie te gaan. Tegenwoordig moet je van dit punt daarvoor overstappen, maar, is ons verzekerd, desondanks ben je wel sneller op je bestemming.
Of dat het geval zou zijn geweest zal ik niet weten. Wat ik wel weet dat er met de lijnen 7 en 19 naar Oost altijd gedonder is. Zeker als ik er gebruik van wil maken, maar ik hoor van iemand die er bijna dagelijks mee reist dat het bijna altijd vaste prik is. Nieuw! Visgraatmodelverbindingen! De onderhavige lijnen snellen leeg en zonder iemand op te pikken naar onbekende bestemmingen, de haltes lopen verder vol.
En haltes worden ook nog eens bij wijze van bezuiniging bij bosjes afgeschaft, je loopt maar een eind met je rollator, ook voor het overstappen. Welkom in het D’66-paradijs, en nu vooruit!
Daar moet je Shell voor tanken! Of verwacht iemand iets anders uit die hoek?
Lieve, prachtige jongeren, veel succes, jullie strijd is ook mijn/onze (=van ouderen dan jullie, of ouderen tout court) maar jullie hebben het elan om er tegenaan te gaan.
Het moet lukken, een andere keuze is er niet.
